‘I tell you no lie,’ said Morgan, slopping his coin-machine coffee on to the scuffed woodblock floor of the sixth-form common-room. ‘Maureen Pinfold is a dream.’
Ditto stared at him in what he hoped was an enigmatic fashion. Since term began he had been perfecting this cool exterior manner, an attitude of unshakable intellectual poise.
Morgan licked dribbling coffee from the side of his plastic mug.
‘She’s ripe for dissection,’ he said, affecting his medical style. ‘I plan to operate as soon as the patient is prepared. And a theatre found, of course.’ He laughed. ‘It might have to be a field trip.’
‘God, the mixed metaphors,’ said Ditto.
‘I do not believe in purity.’ Morgan laughed again. He always preferred his own witticisms to anyone else’s. His laughter shook another expectoration of coffee on to the abused floor. Surveying the morning-break crowd that filled the room, he said, ‘You know the trouble with half this lot?’
‘Tell me,’ said Ditto indulgently.
‘And with you too, I might add.’
‘Say on.’
‘They talk a lot . . .’
‘So do you.’
‘. . . but they’ve done nothing. They talk very knowledgeably about Life and Sex and Politics and Religion and all that guff. But they’ve got it out of books.’
He lobbed his empty mug like a shuttlecock half across the room, into the metal wastebin by the coffee machine. A group standing by the bin turned and applauded. (Why did he have to be so insufferably gifted, hand and mind, Ditto wondered.)
‘What’s worst,’ Morgan went on as if unimpressed by his skill or the applause, ‘they get it out of stories. Out of lit-er-arr-tewer.’

© Penguin Random House Company / Red Fox, 1978

Ditto is bevriend met Morgan. Morgan beweert dat literatuur haar langste tijd heeft gehad: fictie is flauwekul. Ditto bestrijdt dat en hij maakt het duidelijk aan de hand van een verhaal. Dat verhaal vormt het grootste deel van de roman 'Breaktime'.
Ditto beschrijft zijn moeizame verhouding met zijn vader. Zijn vader is ernstig ziek: zodanig dat hij niet meer werken kan. Ditto’s moeder moet niet alleen de vader verzorgen, maar ook nog voor het geld op de plank zorgen. De relatie tussen Ditto en zijn vader loopt op een gegeven moment zo uit de hand dat de vader bij een ruzie een hartaanval krijgt. Hij wordt in het ziekenhuis opgenomen.
Ondertussen heeft Ditto een afspraak geregeld met een vroegere vriendin, Helen. Hij gaat een paar dagen kamperen en nodigt Helen uit bij hem in de tent te komen (een pyjama hoeft ze niet mee te nemen …). Onderweg naar de kampeerplek maakt Ditto kennis met twee jongens, Jack en Robby, met wie hij een wilde dag en avond doorbrengt. En de volgende dag komt Helen op bezoek …

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

Aidan Chambers

Jaar van uitgave:

1978

Aantal pagina's:

139

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1970-1980

Plaats van handeling:

UK, in een paar steden en op het platteland van noord Engeland (Durham en Yorkshire)

Bijzonderheden:

Een jeugdroman met veel korte hoofdstukken en afgewisseld door veel tekeningen en lay-out eigenaardigheden.
'Breaktime' is het eerste deel uit de 'Dance Sequence', een serie losstaande verhalen over jongeren en de liefde. De 'Dance Sequence' bestaat uit de romans:
• 'Breaktime' (1978)
• 'Dance on My Grave' (1982)
• 'Now I Know' (1987)
• 'The Toll Bridge' (1992)
• 'Postcards from No Man’s Land' (1999)
• 'This Is All: The Pillow Book of Cordelia Kenn' (2005)

In het Nederlands heet het boek ‘Lang weekend op drie manieren’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De young adult novel ‘Breaktime’ is echt voor jongeren geschreven. Weliswaar voor jongeren uit 1978 en voor jongeren (jongens met name) die geïnteresseerd zijn in onderwerpen als literatuur en kunst, onderwerpen die op andere jongeren misschien als nerdy zullen overkomen. Maar voor de wat meer literair geïnteresseerde lezer (zowel de jongen als het meisje) is ‘Breaktime’ een boeiend, leerzaam en vermakelijk boek.

WAT MOET JE WETEN?

‘Breaktime’ gaat over school, over kunst en literatuur, over politiek. Maar ook – en vooral – over de liefde. Het betreft de liefde van een zoon voor zijn ouders, maar ook de lichamelijke liefde van een jongen voor een meisje. En die laatste liefde wordt op een heel speciale wijze aan de orde gesteld. Chambers beschrijft de eerste seksuele ervaring van de hoofdpersoon en doet dat op een originele en poëtische, maar ook wel op een openlijke manier.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in  ‘Breaktime’ geven de taal weer van ontwikkelde jongeren, jongeren met een bijzondere belangstelling voor het andere geslacht, maar ook voor literatuur, politiek en kunst. De alinea’s en hoofdstukken zijn over het algemeen kort en er zijn heel veel dialogen.
Wat het boek heel bijzonder – en heel leesbaar – maakt, is dat er veel tekeningen en lay-out eigenaardigheden in staan. Zo wordt de eerste seksuele ervaring van de hoofdpersoon weergegeven in twee kolommen: één voor het beschrijven van de vrijpartij van de hoofdpersonen en één voor de technische beschrijving van de geslachtsdaad.

 

DE TAAL EN HET VERHAAL

De roman ‘Breaktime’ is qua taal zeer poëtisch en literair. Maar dat maakt het verhaal niet echt moeilijk te lezen, vooral niet voor de ervaren jongere lezer. Qua taal zijn er regelmatig moeilijke woorden, maar er zijn ook veel verduidelijkende tekeningen. Dat maakt de roman lastig, maar ook goed leesbaar.
Het onderwerp is jongeren en relaties (met ouders, vrienden en geliefden). Boeiende onderwerpen, ook door de manier waarop de manier waarop (sommige) jongeren met liefde omgaan. Concluderend kan worden gezegd dat de taal van de roman lastiger te begrijpen is dan het verhaal zelf.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Breaktime’ een boek met een literair niveau B 4c en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

De jeugdroman ‘Breaktime’ is vrij moeilijk en nogal literair geschreven. Er zijn verwijzingen naar literatuur (citaten van Charles Dickens, Dylan Thomas, E.M. Forster, T.S. Eliot, om maar een aantal te noemen), naar politiek (een bijeenkomst van socialisten/communisten) en naar geschiedenis (gebeurtenissen van lang geleden in Yorkshire). Aidan Chambers is een zeer erudiet schrijver die het een en ander aan voorkennis van zijn lezers verlangt. Ter verluchtiging worden lastige passages afgewisseld door een drankfestijn, een vechtpartij en een vrijpartij.

Actie:

‘Breaktime’is een verhaal met redelijk veel actie. Die actie bestaat uit de gebeurtenissen die Ditto overkomen. Naast diepzinnige, filosofische en literaire gesprekken met zijn vriend Morgan beleeft Ditto een aantal avonturen: eerst met zijn nieuwe vrienden Jack en Robby en daarna met zijn vriendin Helen.

Tijd:

De jeugdroman ‘Breaktime’ speelt zich af ergens in de periode tussen 1970 en 1980. Het verhaal wordt chronologisch verteld en het speelt zich af over een periode van een aantal weken.

Plaats:

De plaats waar ‘Breaktime’ begint, is een niet bij name genoemde stad ergens in Engeland. De stad ligt in het graafschap Durham, in noord Engeland. Ditto reist naar de stad Richmond in Yorkshire. Daar ontmoet hij Jack en Robby. Later treft hij Helen bij een bos in de buurt van Richmond.

Verhaallijn:

Er zijn twee belangrijke verhaallijnen in ‘Breaktime’: hoe verloopt de verhouding tussen Ditto en zijn vader en hoe beleeft Ditto zijn (eerste) seksuele ervaring?

Verteller:

De roman ‘Breaktime’ heeft twee vertellers. De eerste is een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief. Ditto vertelt over hemzelf en over zijn vriend Morgan, een leeftijdgenoot die hij bijzonder bewondert. Maar ook vertelt hij over zijn trip naar Richmond, over een drankfestijn en over zijn eerste seksuele ervaring. De andere verteller is een auctoriale; deze vertelt waarom Ditto het verhaal schrijft. Soms kan dit tot verwarring leiden: soms wordt Ditto als ‘hij’, en soms als ‘ik’ voorgesteld. Bovendien zijn sommige delen van het verhaal in de tegenwoordige tijd geschreven, terwijl andere delen in de verleden tijd staan. Een lastig perspectief.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Breaktime’ zijn:
• Ditto: een jongen van 17 jaar oud, de verteller van (delen van) het verhaal;
• Morgan: de beste vriend van Ditto, een populaire en intelligente jongen;
• De ouders van Ditto. Zijn moeder is een zorgzame, hardwerkende vrouw. Zijn vader is verzwakt door zijn ziekte.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Breaktime’ zijn:
• Helen: de vriendin van Ditto;
• Jack: een jongen die Ditto ontmoet in Richmond;
• Robby Hode: de vriend van Jack;
• Mr Hode: de vader van Robby.

Website:

http://www.aidanchambers.co.uk/breaktime.htm

Film:

De jeugdroman ‘Breaktime’ is niet verfilmd.

Overig:

‘Breaktime’ is het eerste deel in de zogenaamde ‘Dance Sequence’, een serie boeken die Aidan Chambers schreef over jongeren en over de liefde. De boeken zijn afzonderlijk te lezen: ze hebben qua karakters en setting niets met elkaar te maken; alleen het thema (jongeren en relaties/liefde) is hetzelfde.
De ‘Dance Sequence’ bestaat uit de romans:
• ‘Breaktime’ (1978)
• Dance on My Grave (1982)
• Now I Know (1987)
• The Toll Bridge (1992)
• Postcards from No Man’s Land (1999)
• This Is All: The Pillow Book of Cordelia Kenn (2005)

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Aidan Chambers.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Dance on My Grave van Aidan Chambers
• The Night after Tomorrow van Sue Welford
• An Abundance of Katherines van John Green

Citaat:

‘Are you playing games?’
‘Do you mean, have I written fiction?’
‘Declare!’
‘Could be. How do you know I didn’t sit in my room all week making the stuff up?’
‘I don’t believe you.’
‘Thank you. That’s the best compliment you could make me.’ (p.138)

Vragen over het boek:

1. Welk deel van het verhaal vind je belangrijker: de relatie tussen Ditto en zijn vader of die tussen Ditto en Helen? Maak je antwoord duidelijk aan de hand van fragmenten uit de tekst.
2. Waarom zijn Jack en Robby belangrijk voor de plot van het verhaal?
3. Wat vind je van de manier waarop Aidan Chambers soms verhalen naast elkaar schrijft? Wat hebben die verhalen met elkaar te maken?
4. Denk je dat Ditto’s verhaal fictie is? Waarom denk je dat?