What can you say about a twenty-five-year-old girl who died?
That she was beautiful. And brilliant. That she loved Mozart and Bach. And the Beatles. And me. Once, when she specifically lumped me with those musical types, I asked her what the order was, and she replied, smiling, ‘Alphabetical.’ At the time I smiled too. But now I sit and wonder whether she was listing me by my first name – in which case I would trail Mozart – or by my last name, in which case I would edge in there between Bach and the Beatles. Either way I don't come first, which for some stupid reason bothers hell out of me, having grown up with the notion that I always had to be number one. Family heritage, don't you know?
In the fall of my senior year, I got into the habit of studying at the Radcliffe library. Not just to eye the cheese, although I admit that I liked to look. The place was quiet, nobody knew me, and the reserve books were less in demand. The day before one of my history hour exams, I still hadn't gotten around to reading the first book on the list, an endemic Harvard disease. I ambled over to the reserve desk to get one of the tomes that would bail me out on the morrow. There were two girls working there. One a tall tennis-anyone type, the other a bespectacled mouse type. I opted for Minnie Four-Eyes.
‘Do you have ‘The Waning of the Middle Ages’?’
She shot a glance up at me.
‘Do you have your own library?’ she asked.
‘Listen, Harvard is allowed to use the Radcliffe library.’
‘I'm not talking legality, Preppie, I'm talking ethics. You guys have five million books. We have a few lousy thousand.’

© Hodder & Stoughton / Coronet, 1971

Oliver Barrett IV, zoon van Oliver Barrett III (en kleinzoon van enzovoort, enzovoort), de rijke erfgenaam van één van de invloedrijkste bankiers van de USA, studeert aan de meest prestigieuze universiteit ter wereld: Harvard. Zijn familie was zo rijk dat ze zelfs gebouwen aan de universiteit van Harvard konden schenken. Oliver is een briljante student, een populaire bink, een stoere ijshockeyer en een aardige vent.
Maar met zijn vader, ‘Old Stony’, heeft hij niet zo veel op. Oliver (Junior) wil zich niet laten voorstaan op zijn naam en op zijn rijkdom, en hij heeft ook niet zo veel zin om alles te doen wat zijn vader van hem wil. De contacten tussen vader en zoon verlopen dan ook nogal stroef: als de vader in zijn snelle Aston Martin van zijn landhuis naar de stad Cambridge bij Boston reist (waar de universiteit van Harvard staat), luncht zoonlief met tegenzin met zijn rijke pa.
Op de muziekacademie van het vrouwencollege Radcliffe – ook in Cambridge – studeert de briljante pianiste Jenny Cavilleri. Haar moeder kwam om bij een auto-ongeluk, haar vader is een eenvoudige banketbakker uit een Italiaanse wijk van een stadje ten zuiden van Boston. Terwijl pa Cavilleri in een klein woninkje woont en zijn getalenteerde dochter adoreert, wonen de ouders van Oliver in een enorm landhuis ten noorden van Boston.
En dan ontmoeten die twee elkaar: de stinkend rijke en briljante Oliver Barrett IV en de gewone en briljante Jenny Cavilleri. En het wordt een verhaal over liefde, geluk en verdriet …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Erich Segal

Jaar van uitgave:

1970

Aantal pagina's:

127

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1960-1970

Plaats van handeling:

USA, Massachusetts, Cambridge

Bijzonderheden:

Een heel korte roman in 22 zeer korte hoofdstukken.
In het Nederlands heet het boek ‘Love Story: verhaal van een liefde’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De liefdesroman ‘Love Story’ is een ultradun boekje. In weinig woorden en heel veel korte hoofdstukken vertelt Erich Segal het trieste liefdesverhaal van Oliver Barrett IV en Jenny Cavilleri. Dat het echt slecht afloopt, lees je al in de eerste zin van de roman.
Als je houdt van gedoemde liefdesverhalen – zoals de klassiekers Romeo and Juliet en Wuthering Heights – dan is dit liefdesverhaal uit de sixties van de twintigste eeuw zeker een prachtig verhaal voor jou.

WAT MOET JE WETEN?

Voor ‘Love Story’ is het handig dat je iets weet van Amerikaanse hogescholen en universiteiten, zoals Radcliffe en Harvard. Op wikipedia kun je alles lezen over deze beroemde opleidingsinstituten, die een heel belangrijke rol spelen in het verhaal.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Love Story’ zijn behoorlijk lastig. Segal gaat er van uit dat de lezer het een en ander weet over het Amerikaanse onderwijssysteem, met name wat colleges en universiteiten betreft. Behalve een liefdesverhaal gaat de roman ook over opleidingen (de zin en onzin van onderwijs, bijvoorbeeld).
De alinea’s en de hoofdstukken in ‘Love Story’ zijn heel kort. In weinig woorden vertelt Segal zijn verhaal. Er zijn heel veel dialogen.
Let wel: Segal is niet altijd even keurig in zijn taalgebruik: de hoofdpersonages gebruiken vaak vloekwoorden.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal in ‘Love Story’ is vaak lastig, wat een belemmering kan vormen voor het begrijpen van het verhaal. Het verhaal lijkt vanwege de vele hoofdstukjes en de weinige pagina’s een simpel verhaaltje qua taal, maar dat is niet zo. Vooral woorden die te maken hebben met onderwijs en opleiding kom je veel tegen.
Het verhaal daarentegen is heel toegankelijk: simpel, humoristisch, romantisch en ontroerend.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Love Story’ een boek met een literair niveau C 4b en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

De liefdesroman ‘Love Story’ is met veel gevoel geschreven. Het verhaal is romantisch en humoristisch. Het boek is qua omvang meer een novelle dan een roman.
Maar het vocabulaire kan een belemmering zijn voor een goed begrip.

Actie:

‘Love Story’ is een verhaal met veel actie. Die actie bestaat uit de handelingen van de hoofdpersonen. Het gaat dan om de relaties tussen Oliver en Jenny, maar ook tussen die twee en hun ouders en vrienden.

Tijd:

De liefdesroman ‘Love Story’ speelt zich af in de jaren ’60 van de twintigste eeuw. Het zijn de jaren van meer vrijheden op seksueel gebied: voorbehoedmiddelen werden veel gebruikt en van aids had nog niemand gehoord. Ook de verhoudingen tussen ouders en kinderen veranderden drastisch in deze jaren.

Plaats:

De plek waar ‘Love Story’ zich afspeelt, is de regio in en rond de opleidingsinstituten Harvard en Radcliffe.  Harvard is waarschijnlijk de sjiekste universiteit ter wereld, terwijl Radcliffe een artistieke opleiding voor vrouwen is. Beide bevinden zich in het stadje Cambridge, gelegen vlakbij de Amerikaanse stad Boston, in de staat Massachusetts.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Love Story’: hoe verloopt de liefdesrelatie tussen Oliver en Jenny? Eerst gaat het om het groeien van die liefde, later om de relatie van het tweetal en hun ouders en tenslotte gaat het over ziekte en dood.

Verteller:

De roman ‘Love Story’ heeft een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief. Maar deze eerste-persoon verteller is wel zo eerlijk mogelijk. Jaren later kijkt hij terug op zijn gedoemde liefde en op de relatie met zijn ouders. Met name de relatie met zijn vader is vrijwel net zo belangrijk als die met zijn grote liefde.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Love Story’ zijn:
• Oliver Barrett IV: een 20-jarige student aan de universiteit van Harvard. Hij is briljant als student, hij is een prima ijshockeyer. Zijn familie is bijzonder rijk en invloedrijk: zijn opa heeft een gebouw bij Harvard (‘Barrett Hall’) gefinancierd;
• Jenny Cavilleri: een 20-jarige muziekstudente aan de kunstacademie Radcliffe. Zij is een zeer getalenteerde pianiste. Haar vader heeft haar na de dood van haar moeder opgevoed. Keurig, maar zeker niet in welvaart.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Love Story’ zijn:
• Oliver Barrett III: de vader van Oliver Junior. Een zeer succesvolle en bijzonder rijke bankier. Zijn zoon duidt hem vaak aan als ‘Old Stonyface’, of ‘Old Stony’;
• Alison Forbes ‘Tipsy’ Barrett: de moeder van Oliver. Een lieve en ietwat onopvallende vrouw;
• Phil Cavilleri: de vader van Jenny. Een amicale en optimistische man. Hij is een banketbakker, oorspronkelijk van Italiaanse afkomst;
• Ray Stratton: een kamergenoot en medestudent van Oliver;
• Martin Davidson: dirigent van het Bach Society Orchestra.

Website:

http://www.erichsegal.com/novels/love-story/

Film:

De roman ‘Love Story’ is in 1970 met heel veel succes verfilmd (met in de hoofdrollen Ali MacGraw en Ryan O’Neal). Oorspronkelijk had Segal het verhaal als filmscenario geschreven, maar dat werd nooit verfilmd. Een filmagent adviseerde hem een roman van het script te maken. Die roman werd onmiddellijk een enorm succes. Daarna besloot men er alsnog een film van te maken. Dus schreef Segal alsnog het scenario …

Overig:

Van de roman ‘Love Story’ werden in de loop der jaren meer dan 25 miljoen exemplaren verkocht. De film was de best bezochte film van 1970. Segal schreef – met minder succes trouwens – een vervolg op ‘Love Story’: ‘Oliver’s Story’.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Erich Segal.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Graduate van Charles Webb
• Across the Barricades van Joan Lingard
• This Is All (The Pillow Book of Cordelia Kenn) van Aidan Chambers

Citaat:

I stood there at the bottom of the steps, afraid to ask how long she had been sitting, knowing only that I had wronged her terribly.
‘Jenny, I’m sorry – ‘
‘Stop!’ She cut off my apology, then said very quietly, ‘Love means not ever having to say you’re sorry.’

Vragen over het boek:

1. Waarom heeft Oliver zo’n moeizame relatie met zijn vader?
2. Welke rol spelen de moeder van Oliver en de vader van Jenny in het verhaal?
3. Welk karakter vind je het beste geanalyseerd: dat van Oliver IV, van Oliver III of van Jenny? Waarop baseer je die mening?
4. Wat vind je van het einde van het verhaal (een einde dat al in de eerste zin van de roman duidelijk is)? Was een happy end beter geweest voor deze roman? Waarom vind je dat?