Every morning the cockerel in the chicken coop across the way from the apartment starts crowing at four forty-five. He’s got such an excess of male hormones that I’ve christened him Testikles.
Since Testikles makes going back to sleep impossible, at five I rise and begin the day. Actually, to be honest, ‘rise’ is a little too glamorous a verb – ‘clamber’ or ‘drag’ would be more appropriate.
I don’t actually wake up until the second cup of coffee out on the balcony. There’s a good view over the little valley and the olive groves, and the town, and then the sea. Most mornings I watch the sunrise. It’s all pastel pinks and mauves – I never really appreciated how vulgar nature could be until I came to Greece.
I watch fishing boats sail out, making dark lines in the harbour water; I listen to the clocking of the goat-bells from the mountains behind me; somehow the time passes.
About half-nine I stroll down to the taverna, through one of the last bits of the old village. Below the taverna the road is tarmacked and it’s all neon and mini-markets. Above the taverna, old ladies in black sit in the sunshine making lace. They all wish me good day.

© Reed International Books Ltd / Mammoth, 1995.

Wayne werkt als kelner in een eethuisje op een Grieks eiland. Hij wil hier een tijdje wonen en werken om duidelijk te krijgen wat hij eigenlijk wil met zijn verdere leven. Wayne is artistiek; hij tekent heel veel en hij mag na zijn vakantiebaan naar de kunstacademie om daar verder aan zijn talent te werken.
Maar eerst wil hij zijn zaakjes op een rijtje hebben. Al vanaf de basisschool is Wayne bevriend met twee meiden: Bron en Mikki. Met zijn drieën hebben ze een heel hechte vriendschap waar jarenlang niemand tussen kan komen. Ze hebben hun vaste stek in het park, waar ze uren achtereen met elkaar praten. Ze hebben hun eigen, specifieke humor en ze bespreken met elkaar hun zorgen, hun thuissituaties en hun vrienden en vriendinnen.
Zo heeft Bron een moeder met haar vriend en een stiefzusje bij wie ze woont. Haar vader woont met zijn vriendin in de USA. En laat die haar nu uitnodigen om bij hem te komen. Voor een vakantie, of voor altijd …?
Mikki heeft aardige ouders; maar ze heeft ook een zusje dat al meer vriendjes heeft gehad dan Mikki zelf. Mikki had wel even een vaste vriend, maar dat is ook weer uitgeraakt.
En Wayne? Wayne weet het allemaal niet zo goed. Hij heeft geen vaste vriendin (of vriend) en hij weet eigenlijk niet of hij die wil hebben. Zijn ouders begrijpen hem niet goed; zijn vader wil dat hij veel en zo fanatiek mogelijk studeert om een goede carrière te krijgen, zijn moeder wil dat hij gelukkig wordt.
En zo hebben die drie jarenlang een vriendschap die hechter is dan een familieband of een liefdesrelatie. Totdat op een dag het noodlot toeslaat …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Andrew Matthews

Jaar van uitgave:

1995

Aantal pagina's:

154

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1990-2000

Plaats van handeling:

UK, een niet bij naam genoemde stad

Bijzonderheden:

Een jeugdroman in 28 genummerde hoofdstukken

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De young adult novel ‘Seeing in Moonlight’ is een mooi verhaal over een vriendschap. Het is een vriendschap tussen drie jongeren die hechter is dan een liefdesrelatie. Niets kan hun vriendschap doorbreken. Toch?
Als je een humoristisch, maar vooral ook ontroerend (en zeker niet sentimenteel) verhaal wilt lezen in het genre coming-of-age, dan is dit boek een prima keus.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het begrijpen van ‘Seeing in Moonlight’ heb je niet veel specifieke kennis nodig. Wel heb je een grote kennis van de Engelse taal nodig – het verhaal zit vol met ironie en Mr Matthews gebruikt heel veel beeldspraak. Als je die taal waardeert, dan heb je met deze roman een goed boek in handen.

DE TAAL

De taal van ‘Seeing in Moonlight’ eist vrij veel van de lezer. Het zijn niet zozeer de woorden of de zinnen of de alinea’s die het probleem vormen. Het gaat meer om ‘er staat meer dan wat er staat’. Een voorbeeld is de titel van het boek. Dat is een vorm van beeldspraak waarmee Wayne de liefde bedoelt. Er staan heel veel van dit soort uitdrukkingen en zinnen in het verhaal. Daar komt bij dat het verhaal eigenlijk één lange flashback is; dat wordt duidelijk uit het eerste en uit het laatste hoofdstuk.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Wat taal betreft is ‘Seeing in Moonlight’ niet altijd even gemakkelijk.
Het verhaal is overzichtelijk, met maar weinig belangrijke karakters. Er zijn weinig intriges en angstaanjagend spannend wordt het nergens.
Toch is dit een heel bijzonder en zeer boeiend verhaal. Je zult het zeker niet wegleggen wanneer je eenmaal begonnen bent. Als lezer wil je echt weten hoe dit verhaal zal aflopen.
Op basis van deze eigenschappen is de roman van ‘Seeing in Moonlight’ een boek met een literair niveau B 4c en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

De young adult novel ‘Seeing in Moonlight’ is heel mooi geschreven. Het is en blijft een jeugdboek, maar het is zeer literair, verrassend en ontroerend. Je zult je regelmatig verwonderen over de keuzes die door de hoofdpersonen gemaakt worden.

Actie:

Er is op zich weinig actie in ‘Seeing in Moonlight’: de hoofdpersonen spreken veel met elkaar. Maar het gebrek aan actie wil niet zeggen dat het een saai verhaal is: langzamerhand krijg je meer in de gaten wie deze drie personen zijn en wat ze met elkaar te maken hebben. Als je dat eenmaal doorhebt wordt het verhaal boeiender, maar ook ontroerender en op een gegeven moment zelfs vrij heftig.

Tijd:

De jeugdroman ‘Seeing in Moonlight’ speelt zich ergens af in de periode 1990-2000. Dat merk je zo nu en dan – bijvoorbeeld wanneer één van de hoofdpersonen een paar weken naar de USA gaat, waardoor het heel moeilijk is om contact met elkaar te houden. Het verhaal duurt in zijn totaliteit een tiental jaren en het wordt chronologisch verteld – maar wel als één grote flashback.

Plaats:

De setting van ‘Seeing in Moonlight’ is een stad ergens in Groot-Brittannië. Een plaats wordt nergens genoemd – wel straatnamen, maar die zijn zo algemeen dat het verhaal zich overal zou kunnen afspelen.

Verhaallijn:

De belangrijkste verhaallijn in ‘Seeing in Moonlight’ is: hoe zal de vriendschap zich ontwikkelen tussen Wayne, Bron en Mikki?

Verteller:

De roman ‘Seeing in Moonlight’ heeft een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief. De verteller is de bijna negentienjarige Wayne. Hij vertelt over zijn jeugd en zijn vriendschappen, van zijn zesde tot en met zijn achttiende jaar. Die vriendschappen betreffen vooral de hechte band die hij had met de meiden Bron en Mikki.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Seeing in Moonlight’ zijn:
• Wayne Taylor: de ik-verteller. Een jongen die een verhaal vertelt over de periode van zijn zesde tot zijn achttiende jaar (nu is hij bijna negentien). Wayne is kunstzinnig: hij tekent graag en veel en hij denkt veel na over van alles en nog wat;
• Bron (eigenlijk: Bronia) Arnold: de vriendin van Wayne en Mikki. Haar ouders zijn gescheiden; Bron woont bij haar moeder, diens vriend en haar zusje, haar vader woont in de USA;
• Mikki (echte naam: Kim) Lutkin: de vriendin van Bron en Mikki. Zij woont samen met haar vader, moeder en zusje.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Seeing in Moonlight’ zijn:
• Mr Gordon Taylor: de vader van Wayne. Hij is een serieuze man en hij heeft niet zo veel gevoel voor humor;
• Mrs Gwen Taylor: de moeder van Wayne;
• Suze Lutkin: het jongere zusje van Mikki (13). Zij heeft al een vriendje (en Mikki nog niet);
• De ouders van Mikki: Mr en Mrs Lutkin;
• Steve: de stiefvader van Bron;
• Mrs Arnold: de moeder van Bron;
• Ellie Arnold: het jongere zusje van Bron;
• Mr Arnold en Tessa: de (biologische) vader van Bron en zijn nieuwe (Amerikaanse) vriendin;
• ‘The Lush Gang’: een groep leerlingen die zich volgens de nieuwste modes kleden, modern spreken en zich stoer gedragen – Phil Mason, Ruth Critch, Carol Miles, Tony Birch;
• Andere leerlingen: Dean Welldale, Donna Farron, Geoff Stevens, Katie Fairlight, Brian Eaves;
• Jack Tavener: een nieuwe leerling die in The Sixth Form op school komt;
• Nikos Kolakis: de eigenaar van een restaurant (‘taverna’) op een Grieks eiland;
• Mr Trevor: de docent tekenen van de school van Wayne.

Website:

https://www.fantasticfiction.com/m/andrew-matthews/seeing-in-moonlight.htm 

Film:

De roman ‘Seeing in Moonlight’ is niet verfilmd.

Overig:

De jeugdroman ‘Seeing in Moonlight’ is een sequel van ‘Writing in Martian’, maar de boeken zijn heel goed afzonderlijk te lezen.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Andrew Matthews.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook de onderstaande romans kunnen lezen:
• The Toll Bridge van Aidan Chambers
• Snake Inside van Lisa Tuttle
• All the Bright Places van Jennifer Niven

Citaat:

Mikki said, ‘My life’s like that, only no matter how far you walk away it still looks like a mess.’
I said, ‘Don’t. It’ll get better. You’ll meet someone one day and all the waiting will have been worth it.’
‘Will it?’ said Mikki.
‘Wait until you see in moonlight,’ I said.
Mikki moved away from me and did an incredibly large blow of her nose into an incredibly small tissue.
‘What does that mean?’ she said.
I said, ’Places look different in moonlight. Even places you know well look mysterious and beautiful. Real love is like seeing in moonlight.’ (p.50)

Vragen over het boek:

1. Voor wie van de karakters wordt het zo nu en dan een ‘seeing in moonlight’?
2. Welke belangrijke beslissingen nemen Wayne en Bron aan het eind van The Sixth Form?
3. Hoe ontwikkelt de relatie zich tussen Wayne en zijn ouders?
4. Waarom is het belangrijk dat dit verhaal als één lange flashback wordt verteld?