To whom it may concern:
It is springtime. It is late afternoon.
Smoke from a cooking fire on the terrazzo floor of the lobby of the Empire State Building on the Island of Death floats out over the ailanthus jungle which Thirty-fourth Street has become.
The pavement on the floor of the jungle is all crinkum-crankum – heaved this way and that by frost-heaves and roots.
There is a small clearing in the jungle. A blue-eyed, lantern-jawed old white man, who is two meters tall and one hundred years old, sits in the clearing on what was once the back seat of a taxicab.
I am that man.
My name is Dr. Wilbur Daffodil-11 Swain.

I am barefoot. I wear a purple toga made from draperies found in the ruins of the Americana Hotel.
I am a former President of the United States of America. I was the final President, the tallest President, and the only one ever to have been divorced while occupying the White House.

© Penguin Random House Company / Vintage, 1991

Dr. Wilbur Daffodil-11 Swain is honderd jaar oud wanneer hij zijn levensverhaal vertelt. Hij is de oud-president van de USA die nu al weer een tijdje in The Empire State Building woont, samen met zijn kleindochter en haar geliefde. New York is een puinhoop: oorlogen en natuurrampen hebben de stad vernield en besmettelijke ziekten hebben de inwoners vrijwel allemaal uitgeroeid. Overal in het land regeren kleine legertjes in de chaos, met Kings, Generals en Dukes aan de leiding.
Wilbur is een opvallende man: hij is twee meter lang, hij heeft twaalf tenen, twaalf vingers en vier tepels – net als zijn tweelingzuster. Die tweelingzuster groeide samen met hem op in een landhuis in Vermont, slechts verzorgd door veel bedienden en een arts. Terwijl iedereen dacht dat het tweetal ook geestelijk gehandicapt was, leerden ze zich van alles zelf aan. Uiteindelijk gaat Wilbur naar de universiteit. Later schopt hij het zelfs tot president van de Verenigde Staten.
Maar de relaties met de mensen om hem heen gaan niet van een leien dakje. Ook niet met zijn tweelingzus …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Kurt Vonnegut Jr.

Jaar van uitgave:

1976

Aantal pagina's:

170

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

Ergens in de toekomst

Plaats van handeling:

Meerdere plaatsen in de USA.

Bijzonderheden:

Een roman in 49 genummerde hoofdstukjes, voorafgegaan en afgesloten door een proloog en een epiloog.
In het Nederlands heet het boek kortweg ‘Slapstick’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘Slapstick or Lonesome No More’ is een absurdistische roman over de toekomst. Het wordt vaak een sciencefictionroman genoemd, maar die genreaanduiding is nogal verwarrend: de zuster van de hoofdpersoon sterft weliswaar op Mars, maar verder spelen ruimtereizen en/of ruimtewezens geen enkele rol. Het verhaal gaat veel meer over een dystopische blik op de USA ergens in de toekomst: vrijwel alle inwoners van het land zijn gestorven aan besmettelijke ziekten en de weinige overblijvers doen hun best om zichzelf in leven te houden. De sfeer onder de overlevenden is echter meer hilarisch dan zwartgallig.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van ‘Slapstick or Lonesome No More’ moet je beseffen dat de auteur, Kurt Vonnegut, meestal een of meer facetten van de Amerikaanse maatschappij op de hak nam met zijn fictie. Hier is dat ook het geval: macht, wetenschap, godsdienst en relaties worden hier bekritiseerd.
Voor veel liefhebbers van het werk van Vonnegut is dat genieten, voor meer traditioneel ingestelde lezers is het een spottend en absurdistisch werk.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Slapstick or Lonesome No More’ zijn niet echt moeilijk. De alinea’s en de hoofdstukken zijn heel kort en er zijn veel dialogen, wat zorgt voor een hoog tempo in het verhaal. De taal is vaak hilarisch en humoristisch. Kurt Vonnegut is netjes in zijn taalgebruik – behalve wanneer hij een karakter beschrijft dat het syndroom van Gilles de la Tourette heeft …

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘Slapstick or Lonesome No More’ is heel toegankelijk.
Het verhaal is nogal absurd. Weliswaar grappig, maar voor sommige lezers wellicht te ongeloofwaardig. Wat hier verteld wordt kan natuurlijk helemaal niet. Mede door die absurditeit worden de karakters ook nogal karikaturaal.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Slapstick or Lonesome No More’ een boek met een literair niveau C 4c en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

‘Slapstick or Lonesome No More’ wordt zoals veel romans van Mr. Vonnegut ingeleid door de schrijver zelf. Hij legt uit waarom hij dit verhaal schreef en wie model stonden voor zijn karakters.

Actie:

De roman ‘Slapstick or Lonesome No More’ is een verhaal met redelijk veel actie. Het fictionele autobiografische verhaal (van de president) geeft een opsomming van veel, vaak hilarische gebeurtenissen.

Tijd:

‘Slapstick or Lonesome No More’ speelt zich ergens in de toekomst af. De wereld is veranderd: de USA is niet langer een wereldmacht, maar een verzameling rijkjes. De meeste mensen zijn overleden aan besmettelijke ziekten en de weinigen die nog leven moeten hun uiterste best doen om te kunnen overleven.

Plaats:

De setting van ‘Slapstick or Lonesome No More’ is de USA. De meeste scenes spelen zich af in New York City, op het platteland van de staat Vermont, in de stad Indianapolis en ergens in Michigan.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Slapstick or Lonesome No More’: hoe zal het leven van President Swain en de zijnen verlopen?

Verteller:

De roman ‘Slapstick or Lonesome No More’ heeft een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief.

Hoofdkarakters:

Het hoofdkarakter in ‘Slapstick or Lonesome No More’ is:
• Dr. Wilbur Daffodil-11 (oorspronkelijk: Rockefeller) Swain: de oud-president van de USA. Hij groeide op als de ene helft van een tweeling. Evenals zijn zuster was hij een ‘freak’: twaalf tenen en twaalf vingers, vier tepels, op jonge leeftijd al twee meter lang. Alle mensen in zijn buurt (zelfs zijn ouders) dachten dat hij en zijn zus gestoord waren. Ze groeien in afzondering op. Wilbur gaat studeren en wordt kinderarts. Later gaat hij de politiek in en wordt hij zelfs president.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Slapstick or Lonesome No More’ zijn:
• Melody Oriole-2 von Peterswald: de kleindochter van Wilbur.
• Isadore Raspberry-19 Cohen: de minnaar van Melody;
• Vera Chipmunk-5 Zappa: een goede kennis en buurvrouw van Wilbur. Een boerin in Manhattan die veel vee en veel slaven heeft;
• Eliza Mellon Swain: de tweelingzus van Wilbur. Ze groeien samen op in een groot huis in Vermont. Eliza is heel intelligent, maar ze leert nooit lezen of schrijven;
• Caleb Mellon Swain: de vader van de tweeling. Hij en zijn vrouw komen van rijke en voorname families uit New York City;
• Letitia Vanderbilt Swain (néé Rockefeller): de moeder van de tweeling;
• Dr. Stewart Rawlings Mott: de arts die de tweeling in Vermont monitort en begeleidt;
• Personeel in Vermont: Withers Witherspoon (chauffeur), Oveta Cooper (verpleegster), Mary Selwyn Kirk (verpleegster), Dr. Cordelia Swain Cordiner (arts);
• Stewart Oriole-2 Mott: the King of Michigan;
• Norman Mushari Jr.: een vriend en arts van Eliza;
• Rose Aldrich Ford: de eerste echtgenote van Wilbur. Er is weinig liefde tussen de twee echtelieden;
• Sophie Rothchild Swain: de twee echtgenote van Wilbur. Ook van haar houdt hij nauwelijks;
• Fu Manchu: een Chinese adviseur van Eliza;
• Carlos Daffodil-11 Villavicencio: een afwasser die met Wilbur bevriend raakt;
• Byron Hatfield: een militair uit Tennessee;
• Captain Bernard O’Hare: een piloot die Wilbur naar Indiana kan brengen.

Website:

https://www.enotes.com/topics/slapstick-lonesome-no-more 

Film:

De roman ‘Slapstick or Lonesome No More’ is in 1982 verfilmd – met als titel ‘Slapstick of Another Kind’.

Overig:

De roman ‘Slapstick or Lonesome No More’ is losjes gebaseerd op familieleden van Kurt Vonnegut: in een proloog vertelt hij dat zijn oom, zijn overleden zuster en andere familieleden model stonden voor een aantal karakters uit het verhaal.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Kurt Vonnegut Jr..

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Napoleon of Notting Hill van G.K. Chesterton
• In the Country of Last Things van Paul Auster
• Ludmila’s Broken English van DBC Pierre

Citaat:

We left my faithful servant, Carlos Daffodil-11 Villavicencio, to spend his declining years among his countless relatives.
‘Good luck, Brother Carlos,’ I said.
‘Home at last, Meester President, me Brudder,’ he replied. ‘Tanks you and tanks God for everything. Lonesome no more!’ (p155)

Vragen over het boek:

1. Wat betekent de titel ‘Slaptick’ als je het verhaal in ogenschouw neemt?
2. Wat betekent de subtitel ‘Lonesome No More’ als je het verhaal in ogenschouw neemt?
3. Wat kun je vertellen over de (liefdes)relaties van de oud-president?
4. Waar realiseert de oud-president zich dat macht geen belang meer heeft?