News item from the Westover (Me.) weekly Enterprise, August 19, 1966:

RAIN OF STONES REPORTED

It was reliably reported by several persons that a rain of stones fell from a clear blue sky on Carlin Street in the town of Chamberlain on August 17th. The stones fell principally on the home of Mrs. Margaret White, damaging the roof extensively and ruining two gutters and a downspout valued at approximately $25. Mrs. White, a widow, lives with her three-year-old daughter, Carietta.
Mrs. White could not be reached for comment.

Nobody was really surprised when it happened, not really, not at the subconscious level where savage things grow. On the surface, all the girls in the shower room were shocked, thrilled, ashamed, or simply glad that the White bitch had taken it in the mouth again. Some of them might also have claimed surprise, but of course their claim was untrue. Carrie had been going to school with some of them since the first grade, and this had been building since that time, building slowly and immutably, in accordance with all the laws that govern human nature, building with all the steadiness of a chain reaction approaching critical mass.
What none of them knew, of course, was that Carrie white was telekinetic.

Graffiti scratched on a desk of the Barker Street Grammar School in Chamberlain:
Carrie White eats shit.

© Penguin Random House Company / Signet, 1975

Carrie White woont samen met haar moeder, een strenge en verbitterde weduwe. Mrs. White ontkent alles wat met seks te maken heeft (ze beweert dan ook dat Carrie zo maar uit het niets geboren is), ze bidt continu en ze bestraft Carrie zodra ze vindt dat haar dochter zich misdraagt (vooral op het gebied van het geloof).
Ook op school is het een kwelling voor Carrie. Vriendinnen heeft ze niet, iedereen pest haar met haar uiterlijk: haar stomme haar, haar jeugdpuistjes, haar idiote kleding. Het loopt enorm uit de hand wanneer ze op haar zeventiende ongesteld wordt en niet weet wat dat betekent (ze denkt dat ze zal doodbloeden). Ieder meisje in haar klas bestookt haar met tampons. Alleen Sue Snell krijgt medelijden met het meisje. Thuisgekomen wordt ze weer door haar moeder bestraft, die denkt dat ze nu – als vrouw – wel heel onzedig zal worden.
Maar Carrie ontdekt thuis dat ze ook iets kan wat niemand anders kan: ze kan voorwerpen laten bewegen. Eerst kopjes en bestek, later kasten en bedden. Ze is telekinetisch (maar ze kent dat woord uiteraard niet): ze kan voorwerpen met haar gedachten sturen.
Omdat Sue Snell zo´n medelijden krijgt met Carrie, vraagt ze haar vriend Tommy of hij Carrie mee wil nemen naar de Senior Prom op school, de feestelijke afsluiting van het schooljaar. Tommy doet dat. Iedereen die er toe doet komt op het schoolfeest. Alleen Chris Hargensen mag niet komen vanwege haar slechte gedrag op school. Zelfs Carrie gaat ook naar het feest, gekleed in haar mooie, zelfgemaakte jurk.
Maar Chris heeft met haar vriendje Billy een verrassing klaarstaan voor de Queen en King van de Senior Prom …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Stephen King

Jaar van uitgave:

1974

Aantal pagina's:

245

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1979 (met flashbacks naar 1963 en 1966)

Plaats van handeling:

USA, Maine, het (denkbeeldige) dorp Chamberlain

Bijzonderheden:

Een roman in verslagvorm in drie delen zonder afzonderlijke hoofdstukken.
In het Nederlands heet de roman eveneens 'Carrie'.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘Carrie’ is een thriller met de nodige horrorelementen, maar het is ook de eerste roman van Stephen King, die wel zijn karakteristieke schrijfstijl al heeft, maar die nog wel zo nu en dan enigszins verzandt in te lange fragmenten die de lezer van het verhaal afleiden.

Je moet houden van een thriller, maar dan wel een thriller die veel eist van de lezer: regelmatig wordt het verhaal onderbroken door (semi-)wetenschappelijke verslagen over telekinese en over dit specifieke geval van Carrie White.

WAT MOET JE WETEN?

‘Carrie’ speelt zich af op een middelbare school in een stadje in de Verenigde Staten in 1979, op een plaats en in een tijd die veel lezers wel zullen kennen van films en van televisie.

De roman gaat over een specifieke gesteldheid en over een weinig beschreven fenomeen: telekinese. Kennis van telekinese wordt niet verondersteld, maar enig geloof daarin wel.

Het verhaal heeft een aantal flashbacks (naar 1963 en naar 1966). Ook zijn er enkele interior monologues, die Carrie leren met haar talenten en met haar geest in het reine te komen. Verder zijn er een paar verwijzingen naar Shakespeare (Macbeth). Maar deze literaire verwijzingen zullen het begrip van de roman zeker niet in de weg staan.

DE TAAL

Het vocabulaire is zo nu en dan lastig, vooral wanneer zaken zoals telekinese worden behandeld. Ook zijn de politierapporten soms lastig te lezen; met name voor de lezer die uitsluitend in het spectaculaire verhaal geïnteresseerd is.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De zinnen zijn van een normale lengte, evenals de alinea’s.

‘Carrie’ is een roman voor young adults, maar wel een lastige, die tegen de adult literature aan schuurt. De reden dat hij hier wordt ingedeeld bij de young adult literature is, dat ‘Carrie’ pijnlijk aan de kaak stelt wat er soms op middelbare scholen gebeurt met adolescenten die gepest worden.

Voor een jongere lezer is ‘Carrie’ een lastig boek. Dat komt vanwege de zo nu en dan moeilijke taal, maar ook vanwege de (semi-)wetenschappelijke fragmenten over de medische kanten van een ‘afwijking’ als telekinese.

Op grond van deze eigenschappen is ‘Carrie’ een roman met een literair niveau B 4a en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

De stijl is soms thriller- en horrorachtig, maar vaak ook wetenschappelijk of journalistiek (afhankelijk van welke ‘spreker’ aan het woord is).

Actie:

Het verhaal kent veel actie, onderbroken door (politie)verslagen en (kranten)artikelen.

Tijd:

Het verhaal speelt zich af in een nabije toekomst, in 1979 (de roman stamt uit 1974). Er zijn zo nu en dan flashbacks (van de moeder en van Carrie zelf) naar 1963 en naar 1966, de jaren waarin Carrie voor het eerst symptomen van haar telekinese laat zien.

Plaats:

De roman speelt zich af in de Amerikaanse staat Maine, in het (niet-bestaande) stadje Chamberlain.

Verhaallijn:

Er is één verhaallijn: die van het gepeste meisje Carrie. De pesterijen door haar moeder en op haar school leiden tot de catastrofe, die een groot deel van de roman (in het tweede deel) zal voortduren.

Verteller:

Het verhaal wordt verteld door een auctoriale verteller. Maar deze kruipt zo nu en dan in de personen van ooggetuigen van het drama dat het stadje Chamberlain treft. Dat maakt het verhaal authentieker omdat de lezer als het ware ooggetuigenverslagen leest van leerlingen, stadsgenoten en politieagenten die erbij waren, toen Carrie haar woede koelde op de inwoners van haar stadje.

‘Carrie’ is een spannende thriller, maar het is bovendien een aanklacht tegen pesten op school en tegen de uitwassen van een religieus fanatieke opvoeding.

Hoofdkarakters:

De hoofdpersoon in de roman is Carrie (Carietta) White, een meisje van zeventien jaar oud (in 1979).

Andere belangrijke karakters zijn:

• Margaret White, de moeder van Carrie;
• Sue Snell, een klasgenote van Carrie, iemand die het pesten wil stoppen;
• Chris Hargersen, een klasgenote van Carrie, een verwend rijk meisje dat Carrie zo veel mogelijk wil dwarszitten;
• Tommy Ross, de vriend van Sue (en later van Carrie);
• Billy Nolan, de vriend van Chris, een kleine crimineel;
• Een aantal docenten en klas- en stadsgenoten van Carrie.

Bijfiguren:

De vele karakters om Carrie heen benadrukken eigenlijk alleen maar haar eenzaamheid. Dat geldt ook – met name helaas – voor de docenten van de middelbare school van Carrie. Zoals Miss Desjardin, die uiteindelijk Carrie wel wil helpen, maar die dat toch op een verkeerde manier aanpakt.

Carrie staat alleen in haar strijd tegen de pestende klasgenoten. Uiteindelijk willen Sue en haar vriend Tommy haar wel helpen, maar dat ook loopt niet goed af.

Website:

http://stephenking.com/library/novel/carrie.html

Film:

De roman ‘Carrie’ is verfilmd door de regisseur Brian de Palma.

Overig:

‘Carrie’ is een triest voorbeeld van waartoe pesten op school kan leiden. Veel boeken met dit thema lopen uiteindelijk vaak aardig goed af (de gepeste wordt een gevierd persoon, de pesters tonen spijt), maar als je zoiets bij Stephen King verwacht, kom je bedrogen uit. De gepeste persoon (Carrie) neemt wraak op alles en iedereen. Een wraak die het stadje Chamberlain behoorlijk raakt …

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Stephen King.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Bailey Game van Celia Rees
• Plague Year van Stephanie S. Tolan
• Chocky van John Wyndham

 

Citaat:

‘Carrie?’ Her mother’s voice, slightly disturbed, floated up.
(she’s getting interference like the radio when you turn on the blender good good)
‘Have you said your prayers, Carrie?’
‘I’m saying them,’ she called back.
Yes. She was saying them, all right.
She looked at her small studio bed.
Flex.
Tremendous weight. Huge. Unbearable.
The bed trembled and then the end came up perhaps three inches.’ (pp.78-79)

Vragen over het boek:

1. Analyseer het karakter van Carrie. Vind je dat de schrijver het karakter goed beschreven heeft? Waarom vind je dat?
2. Hoe is de moeder geworden zoals ze is? Vind je dit logisch, afgaande op het verhaal? Waarom vind je dat?
3. Als de roman een aanklacht tegen pesten op school is, vind je het dan geslaagd?
4. Vind je de verslagen in de roman passen? Waarom (niet)?