4/5 - (1 stemmen)

Ordinary People

Niveau:
Genre: coming-of-age
Thema: family matters

Getagd op:
Verkrijgbaar bij bol.com
var bol_sitebar_v2={"id":"bol_1695059741388", "baseUrl":"partner.bol.com","productId":"9200000018107041","familyId":"9200000018107041","siteId":"30874","target":true,"rating":true,"price":true,"deliveryDescription":true,"button":true,"linkName":"Ordinary%20People%2C%20Judith%20Guest","linkSubId":""};

SNEL NAAR...





Het begin!

To have a reason to get up in the morning, it is necessary to possess a guiding principle. A belief of some kind. A bumper sticker, if you will. People in cars on busy freeways call to each other ‘Boycott Grapes’, comfort each other ‘Honk if You Love Jesus’, joke with each other ‘Be Kind to Animals - Kiss a Beaver’. They identify, they summarize, they antagonize with statements of faith: ‘I Have a Dream, ‘Too – Law and Order’; ‘Jesus Saves at Chicago Fed’; ‘Rod McKuen for President’.
Lying on his back in bed, he gazes around the walls of his room, musing about what has happened to his collection of statements. They had been discreetly mounted on cardboard, and fastened up with push pins so as not to deface the walls. Gone now. Probably tossed out with the rest of the junk—all those eight-by-ten colorprints of the Cubs, White Sox, and Bears, junior-high mementos. Too bad. It would be comforting to have something to look up to. Instead, the walls are bare. They have been freshly painted. Pale blue. An anxious color. Anxiety is blue; failure, gray. He knows those shades. He told Crawford they would be back to sit on the end of his bed, paralyzing him, shaming him, but Crawford was not impressed. Lay off. Quit riding yourself. Less pressure more humor go with the stuff that makes you laugh.
Right, of course. Right again. Always right: the thing that is missing here is a Sense of Humor. Life Is a Goddamn Serious Big Deal - he should have that printed up to put on his bumper - if he had a bumper, which he doesn’t, not Conrad Jarrett the Anxious Failure dress this guy in blue and gray. A thousand-word book report due Wednesday in English Lit. The book has not been read. A test over the first six chapters in U.S. history. A surprise quiz in trig, long overdue.
He rolls onto his stomach, pulling the pillow tight around his head, blocking out the sharp arrows of sun that pierce through the window. Morning is not a good time for him. Too many details crowd his mind. Brush his teeth first? Wash his face? What pants should he wear? What shirt? The small seed of despair cracks open and sends experimental tendrils upward to the fragile skin of calm holding him together. Are You on the Right Road?
Crawford had tried to prepare him for this. ‘It’s all right, Con, to feel anxious. Allow yourself a couple of bad days, now and then, will you?’

© Penguin Random House Company / Ballantine Books, 1977.

^ Terug naar boven

Algemeen

Con Jarrett is ontslagen uit een ziekenhuis. Na een tijdje kom je erachter dat het geen gewoon ziekenhuis was waar hij verpleegd werd, maar een inrichting voor mensen met psychische problemen. Bij zijn terugkeer in ‘de maatschappij’ denkt Con dan ook dat iedereen – zijn ouders en grootouders, maar ook zijn vrienden – hem een gestoorde figuur vinden. Zijn vader raadt hem aan om gesprekssessies bij een psychiater te volgen.
Op school gaat het niet zo goed; Con heeft een jaar gemist en hij zal het jaar moeten overdoen. Hij kan zich slecht concentreren op zijn schooltaken. Zijn vrienden lijken hem buiten te sluiten, zijn zwemprestaties beloven ook niet veel goeds en Con is vrij achterdochtig naar iedereen toe. Het enige op school waar hij plezier aan beleeft zijn de muzieklessen: het koor waarin hij zingt is heel belangrijk voor hem.
Zijn ouders helpen Con ook niet echt. Zijn vader vraagt continu bezorgd hoe het met hem gaat en zijn moeder lijkt totaal niet te beseffen dat er iets met hem aan de hand was.
Con komt hoe langer hoe dieper in de put te zitten, lijkt het. Vooral ook wanneer zijn enige vriendin uit het ziekenhuis, Rachel, niets meer met hem te maken lijkt te willen hebben.
Maar dan gloort er licht aan het eind van de tunnel: de sessies bij psychiater lijken Con te helpen. En de koorrepetities gaan steeds beter; vooral wanneer er een nieuwe (en bijzonder knappe) zangeres bij het koor komt. Het is de vraag hoe lang die positieve zaken het leven van Cons zullen kunnen verlichten …


^ Terug naar boven

Boekinformatie

ERK Niveau:
B2

Schrijver:
Judith Guest

Jaar van uitgave:
1976

Aantal pagina's:
241

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:
1970-1980

Plaats van handeling:
USA, Illinois, de stad Chicago

Bijzonderheden:
Een roman in 31 hoofdstukken, gevolgd door een epiloog.
In het Nederlands heet het boek ‘Het grote verdriet’.


^ Terug naar boven

Het boek - onderwerp

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De roman ‘Ordinary People’ is heel goed te lezen. Ms Guest heeft een verhaal voor volwassenen geschreven, maar ook als jongere zul je deze roman goed kunnen lezen; tenminste, wanneer je aardig wat Engels kent. De taal is nog altijd heel modern en het onderwerp is aangrijpend: een gezinsdrama.
‘Ordinary People’ blijft ook nu nog, na jaren, een ontroerend verhaal.


WAT MOET JE WETEN?

‘Ordinary People’ speelt in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Het was in de Verenigde Staten iets gebruikelijker dan in Nederland om psychiaters in te schakelen bij psychische problemen. De hoofdpersoon, Con, is bijna een jaar verpleegd geweest, maar wanneer hij uit de kliniek ontslagen wordt, vindt iedereen – zoals de vader van Con – het normaal wanneer de ex-patiënt alsnog tweemaal per week een sessie bij een psychiater heeft.




^ Terug naar boven

Het boek - Moeilijkheid

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Ordinary People’ zijn heel goed te lezen. Judith Guest gebruikt de taal van jongeren (hoewel het eigenlijk een verhaal voor volwassenen is). Door de populaire en soms ook platte taal (zo nu en dan met vloek- en scheldwoorden) lijkt het alsof het verhaal maar een paar jaar oud is.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn over het algemeen kort en er zijn heel veel dialogen.


DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘Ordinary People’ blijft heel modern en toegankelijk. Ms Guest neemt geen blad voor de mond; zij laat haar karakters zo nu en dan flink vloeken en schelden – niet iedereen zal dat op prijs stellen.
Het verhaal is zeer aangrijpend: een echtpaar met een zoon moeten de dood van hun oudste zoon – een knappe, leuke, sportieve en populaire jongen – zien te verwerken. Een heel ontroerend verhaal.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Ordinary People’ een boek met een literair niveau C 4c en een taal-(ERK-)niveau B2.


Schrijfstijl:

Judith Guest weet de harten van haar lezers direct te raken met dit verhaal: het is een verhaal over dood en rouwverwerking. Maar het is ook een optimistisch en reëel verhaal. Dat maakt  ‘Ordinary People’ nog altijd zeer actueel: verlies en dood horen helaas ook bij het leven.



^ Terug naar boven

Het boek - het verhaal

Actie:

De roman ‘Ordinary People’ is een verhaal met veel actie. Die actie heeft voor een deel al eerder plaatsgevonden: we horen pas later wat er precies met Buck gebeurd is en wat Con daarna heeft gedaan. Maar de actie van het ‘nu’ van het verhaal is op zich ook zeer boeiend: Con doet het een en ander om iets van zijn leven te maken en dat doen de (weinige) vrienden en vriendinnen om hem heen ook.


Tijd:

‘Ordinary People’ speelt zich af in de jaren 1970-1980. Het is de tijd van voor het Internet en de mobiele telefoon. Maar eigenlijk mis je die als lezer niet zo erg: het gaat niet om directe en snelle communicatie. Dit verhaal gaat in de eerste plaats om relaties en gevoelens.
Het verhaal speelt zich af over een periode van een aantal weken en het wordt chronologisch verteld – afgewisseld door een aantal flashbacks (die vaak in schuinschrift (‘italics’) staan afgedrukt).


Plaats:

De setting van ‘Ordinary People’ is de Amerikaanse stad Chicago in de staat Illinois. De familie Jarrett woont in een rijke buitenwijk van de stad, Lake Forest; Cal heeft een goedbetaalde baan als advocaat in Evanston, een ander deel van Chicago.


Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Ordinary People’: zal het Con lukken om de dood van zijn broer te verwerken?


Verteller:

De roman ‘Ordinary People’ heeft een auctoriale verteller. Deze vertelt het verhaal vanuit twee perspectieven: dat van de zoon Con en dat van de vader Cal.




^ Terug naar boven

Het boek - de karakters

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Ordinary People’  zijn:
• Conrad (‘Con’) Jarrett: de 17-jarige zoon. Hij mist zijn broer Buck heel erg en hij voelt zich schuldig over het verdwijnen van die broer. Voor het verhaal begint is Con net een tijdje ontslagen uit een inrichting waar hij lange tijd werd behandeld;
• Calvin (‘Cal’) Jarrett: de 42-jarige vader. Hij heeft een succesvolle baan als advocaat. Hij houdt veel van zijn vrouw en van zijn zoon. Hij doet zijn uiterste best om Con weer gelukkig te krijgen;
• Beth Butler Jarrett: de 39-jarige moeder. Zij praat graag over allerlei zaken – als het maar niet over haar beide zoons is. De problemen rond haar zoons hebben haar karakter in hoge mate beïnvloed.


Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Ordinary People’  zijn:
• Jordan (‘Buck’) Jarrett: de afwezige zoon. Hij was veertien maanden ouder dan zijn broer Con. Hij was populair, knap, slim en innemend. Iedereen leek hem te bewonderen;
• Grandfather Howard Butler: de vader van Beth;
• Grandmother Ellen Butler: de moeder van Beth;
• Dr. Tyrone C. Berger M.D.: de psychiater van Con;
• Dr. Crawford en Dr. Brandt: artsen uit de inrichting waar Con verpleegd werd;
• Joe Lazenby, Van Buren, Kevin Stillman, Gail Noonan: klasgenoten van Con;
• Miss Mellon, Mr. Raymond, Mr. Simmons, Mr. Wellwarth (counselor), Mr. Faughnan (koordirigent), Salan (sport coach): docenten van Con;
• Principal Mr. Knight: de directeur van de high school;
• Jeannine Pratt: een nieuwe leerling op de school van Con. Zij zingt net als Con in het schoolkoor. Ze is heel muzikaal (maar Con vindt haar vooral aardig en mooi);
• Mike Pratt: het jongere broertje van Jeannine;
• Mrs. Pratt: de moeder van Jeannine;
• Ray Hanley: de collega en beste vriend van Calvin, ook advocaat;
• Karen Aldrich: een vriendin van Con die hij in het ziekenhuis ontmoet heeft;
• Genthe, Truan: leden van de zwemclub waartoe Con behoort;
• Ward Butler: de broer van Beth Jarrett: hij woont en werkt in Dallas, Texas;
• Audrey Butler: de echtgenote van Ward.





^ Terug naar boven

Het boek - verder


Film:

‘Ordinary People’ is met veel succes in 1980 verfilmd door de regisseur (en acteur) Robert Redford, met in de hoofdrollen Donald Sutherland, Mary Tyler Moore, Judd Hirsch en Timothy Hutton. De film won veel prijzen.


Overig:

De roman ‘Ordinary People’ werd bewerkt tot een toneelstuk. Het boek is al jaren populair op Amerikaanse high schools (ondanks het feit dat het al in 1976 geschreven werd): hoogstwaarschijnlijk is dat te danken aan de manier waarop Ms Guest een heikel onderwerp als zelfmoordpogingen bij pubers behandelt. Het is geen young adult novel, maar het schurkt er tegenaan.



^ Terug naar boven

Auteur en Werken

Link naar pagina over auteur
-->Informatie over Judith Guest.

Auteur:

Werken:


^ Terug naar boven

Meer

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Bell Jar van Sylvia Plath
I Never Promised You a Rose Garden van Hannah Green
• Looking for Alaska van John Green


Citaat:
‘Kiddo, let me tell you a story,’ Berger says. ‘A very simple story. About this perfect kid who had a younger brother. A not-so-perfect kid. And all the time they were growing up, this not-so-perfect kid tried to model himself after his brother, the perfect kid. It worked, too. After all, they were a lot alike, and the not-so-perfect kid was a very good actor. Then, along came this sailing accident, and the impossible happened. (pp.206-207)

Vragen over het boek:

1. Waarom is de band tussen Con en zijn moeder zo slecht?
2. Wat vind je van de manier waarop Lazenby met Con omgaat?
3. Hoe slaagt Berger erin om Con te helpen?
4. Wie is uiteindelijk belangrijker voor Con: Karen of Jeannine? Waarom vind je dat?




^ Terug naar boven

Comments are closed.