There was a layer of cumulus, about seven-tenths, with tops at about five thousand feet as we came to Essendon airport; we broke out of it at two thousand and we were on the circuit downwind, with the aerodrome on our starboard wing. I sat with my eyes glued to the window looking out at Melbourne, because this was my home town and I had been away five years. The hostess touched me on the arm and drew my attention from the scene, and told me to fasten my safety belt. I had not seen the sign light up.
‘Sorry,’ I said.
She smiled, and then she said quietly, ‘Would you like any help down the gangway, sir?’
I shook my head. ‘I'll wait till the others are all off. I'm all right if I take my time.’
She nodded and moved on, courteous and efficient. I wondered how she knew that going downstairs was the tricky part; perhaps that was a feature of her training, or perhaps the hostesses on the machine from San Francisco had told her about me at Sydney. I turned back to the window to watch the approach to the runway and the landing, and I remained absorbed in the techniques till the machine came to a standstill at the terminal building and the engines came to rest.
While the other passengers got off I sat at the window trying to see who was there to meet me. It was likely to be my father. I hadn't given them much notice for I had only telegraphed the time of my arrival from Sydney when I landed there the previous evening and it was barely two o'clock now; moreover they weren't expecting me for another four days and we live a hundred and twenty miles from the airport. The wing hid a good part of the enclosure but I saw nobody I knew. I wondered if I should have to go in to town to the Club and telephone home from there.

© William Heinemann / Pan Books, 1955/1971.

Wanneer de oud-militair/jurist Alan Duncan terugkeert naar de boerderij van zijn ouders in Australië hoort hij dat de gezelschapsdame van zijn moeder, een zekere Jennifer Proctor, de dag vóór zijn aankomst zelfmoord heeft gepleegd. Alan schrikt uiteraard van dit drama met een jonge vrouw die hij nog nooit gezien heeft. Alan onderzoekt de spulletjes van de verder volledig anonieme dame.
Hij ontdekt al snel dat deze Jennifer helemaal geen Jennifer heet, maar Janet. En Alan kent een Janet. Het was de vriendin van zijn gesneuvelde broer Bill …
In gedachten keert Alan terug naar het Engeland van tijdens de Tweede Wereldoorlog. Die oorlog, die Bill het leven kostte en die Alan gehandicapt maakte, zorgde voor veel onverwachte vriendschappen. Zo raakte Bill bevriend met een vrouwelijke marinier, een ‘Wren’. Hij kon heel goed opschieten met deze Wren. Zo goed, dat hij Alan op een dag met haar liet kennismaken. En Alan zag de grote liefde tussen Bill en de Wren. Deze Wren werkte als technicus op meerdere schepen die gerepareerd moesten worden; ze onderhield kanonnen en afweergeschut. Maar ze was zelf ook een uitstekende schutter. Terwijl zij materiaal onderhield, voerde Bill verkenningstochten naar Normandië uit, als voorbereiding voor een mogelijke invasie. Alan voerde vluchten uit en hij vocht bij de RAF tegen de Luftwaffe.
Alles leek de goede kant op te gaan. Totdat het noodlot toesloeg …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Nevil Shute

Jaar van uitgave:

1955

Aantal pagina's:

253

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1940-1945

Plaats van handeling:

Australië (Victoria) en GB (het zuiden)

Bijzonderheden:

De roman bestaat uit 10 genummerde hoofdstukken.
In het Nederlands heet het boek ‘Gebed voor een vrouw’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De roman ‘Requiem for a Wren’ is een combinatie van een oorlogs- en een liefdesroman. De liefde waarover het hier gaat speelt zich af in oorlogstijd in het zuiden van Engeland. Tegelijkertijd hangt er een trieste waas over het verhaal. Wij weten als lezers al snel dat dit over een gedoemde liefde gaat: beide geliefden zijn al overleden wanneer het verhaal begint. Toch is het allerminst een pessimistisch verhaal: de personages zijn positief en de plot van het verhaal ontwikkelt zich zodanig dat je als lezer wilt weten wanneer wat met wie gebeurd is.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van ‘Requiem for a Wren’ heb je weinig specifieke kennis nodig. Wel is het handig wanneer je geïnteresseerd bent in oorlogsverhalen: met name de Britse marine (The Royal Navy) tijdens de Tweede Wereldoorlog krijgt veel aandacht.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Requiem for a Wren’ zijn goed te begrijpen. De taal is oud, maar nergens verouderd. Nevil Shute heeft een duidelijke en prettige manier van vertellen.
De alinea’s zijn van een gemiddelde lengte. De hoofdstukken zijn vrij lang. Er zijn veel dialogen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Wat taal betreft is ‘Requiem for a Wren’ zeker toegankelijk.
Dat geldt ook voor het verhaal. Het verhaal begint met een man die terugkeert naar zijn vaderland Australië na jaren in Engeland te hebben gestudeerd, gevochten (Tweede Wereldoorlog) en gewerkt. Thuis ontdekt hij iets dat heel veel te maken heeft met dat Engeland van die oorlog – en met zijn overleden broer …
Op basis van deze eigenschappen is ‘Requiem for a Wren’ een boek met een literair niveau C 4d en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

‘Requiem for a Wren’ is geschreven volgens een beproefd Nevil Shute-principe: iemand uit het ‘nu’ hoort/ziet/leest iets over het verleden van iemand anders en aan de hand van verhalen uit de tweede of derde hand kom je samen met de verteller alles te weten over deze persoon.
Wat wel een belemmering kan zijn voor het leestempo is dat Mr Shute heel uitgebreid vertelt over allerlei organisatorische oorlogsvoorbereidingen – die kunnen soms als langdradig overkomen.

Actie:

De roman ‘Requiem for a Wren’ bevat een verhaal met redelijk veel actie.

Tijd:

‘Requiem for a Wren’ speelt zich af in de jaren 1940-1955. Wanneer Alan terugkeert naar zijn ouderlijke woning is het 1954. Maar daar aangekomen wordt het verhaal aan de hand van lange flashbacks verteld en die scenes gaan met name over de Tweede Wereldoorlog in Engeland.

Plaats:

De setting van ‘Requiem for a Wren’ is een schapenbedrijf op het platteland van Australië (Victoria), in de buurt van de stad Melbourne. De nederzetting waar de boerderij en de woonruimten voor de werknemers op staan heet Coombargana.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Requiem for a Wren’: wat gebeurde er met Jennifer Proctor (Janet Prentice?) zodat zij jaren later zelfmoord pleegde?

Verteller:

De roman ‘Requiem for a Wren’ heeft een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Requiem for a Wren’ zijn:
• Alan Duncan: de 39-jarige ik-verteller van het verhaal. Alan studeerde rechten in Oxford. Hij raakte zijn benen kwijt bij een ongeluk met een vliegtuig. Hij keerde na vijf jaar terug naar Australië, maar hield het daar niet uit. Hij werkte een aantal jaren in Londen, maar nu zijn ouders ouder en ziekelijker zijn geworden heeft hij besloten het boerenbedrijf van zijn ouders over te nemen;
• Richard Duncan (‘The Colonel’): een schapenboer met veel vee (28.000 schapen …) en veel grond. Hij heeft een welvarend bedrijf opgebouwd met veel personeel. Nu hij al wat ouder is, wil hij zijn bedrijf overdragen aan zijn zoon Alan;
• Mrs Duncan: de moeder van Alan. Zij lijdt sinds een paar jaar aan reuma;
• Jessie Proctor (Janet Prentice): de ‘house parlourmaid’ van de Duncans. Zij was een 28-/30-jarige Engelse die zonder papieren of welke informatie ook bij de Duncans kwam werken. Mrs Duncan was erg gesteld op de behulpzame vrouw. Een dag voordat Alan thuiskwam, pleegde ze zelfmoord. Wanneer Alan meer over haar te weten komt, ontdekt hij dat zij tijdens de Tweede Wereldoorlog een ‘Leading Wren’ in Groot-Brittannië was, een belangrijke vrouwelijke marine militair. Maar hij ontdekt nog meer over haar …;
• Bill Duncan, de broer van Alan. Bill sneuvelde als militair in 1944 bij de invasie in Normandië. Toch gaat het verhaal voor een belangrijk deel ook over hem.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Requiem for a Wren’ zijn:
• Personeel op de boerderij van de Duncans (voornamelijk ‘gardeners’ en ‘station hands’): Harry Drew (foreman), ‘Old’ Annie McConchie (cook), Jim Plowden (farmhand), Mrs Plowden (domestic help);
• Dorpsgenoten van de Duncans: Dr Stanley (huisarts), Tom Hicks (garage owner), Dr Bateman (coroner), Mr en Mrs Collins (eigenaars van het plaatselijke hotel), Mr Fox (postman);
• Helen: de zuster van Alan. Zij woont in Londen, samen met haar man Laurence Hilton, en hun zoontje;
• (Oud-)Militairen: May Spikins Cunningham, Petty Officer (CPO) Waters, Warrant Officer Bert Finch;
• Viola Dawson: een Leading Wren, tevens de beste vriendin van Janet Prentice. Na de oorlog werkt zij als ontwerper voor de BBC in Londen, waar Alan haar ontmoet;
• Andere marinemensen: Commander Cartwright, een Captain van een HMS, een First Sea Lord, Sheila Cox, Doris Smith, Lieutenant Craigie, Third Officer Miss Collins, Mr Grimston, Lieutenant Parkes, Petersen, Dorothy Fisher;
• Vrienden van Alan in Engeland: John Harwood, Cynthia;
• Mensen die Janet in de USA ontmoet: Mrs Molly Pasmanik, de arts Captain Lewis Ruttenberg, Aunt Ellen Prentice, Janice en Frances Prentice.

Website:

https://www.nevilshute.org/Reviews/wren1.php

Film:

De roman ‘Requiem for a Wren’ is niet verfilmd.

Overig:

‘Requiem for a Wren’ is in de USA uitgekomen onder de titel ‘The Breaking Wave’.
Een WREN is een Britse vrouwelijke militair bij de marine. De naam ‘Wren’ is een soort afkorting van ‘Women’s Royal Naval Services’ – vrouwen die dienst namen in de Britse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Nevil Shute.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Snow Goose van Paul Gallico
• The Tenth Man van Graham Greene
• Warlight van Michael Ondaatje

Citaat:

I suppose this is what happens at the end of life and it’s normal and nothing to do with the Junkers. But this is the fourth, or if you count the dogs, and I think you ought to, it’s the sixth. There were seven people in the Junkers, so there’s only one more due. I suppose that will be me. (p.214)

Vragen over het boek:

1. Waarom ging Alan naar the UK en waarom keerde hij later weer terug?
2. Waarom ging ‘Jessie Proctor’ naar Australië?
3. Waarom doet Alan zo veel pogingen om Jessie/Janet te vinden?
4. Welk besluit neemt Alan aan het eind van het verhaal?