When the lights finally came on after the band had finished their third encore, a hard core of fans were still stamping and cheering, calling for more. At last the noise died down and the solid mass of people splintered, broke up and began pouring towards the exit.
On stage the roadies began to dismantle the group’s equipment. Squads of middle-aged women in pink nylon coats had issued into the hall and were busy filling cardboard boxes with the beer cans, cigarette packets, ticket stubs, and other litter that the fans had left behind. The gig was over. I knew I ought to go home like everybody else. I looked towards the main exit where people were still crowding to get out, faces all smiles, chatting to each other. They had enjoyed the concert.
I made up my mind. I turned and walked in the opposite direction, towards the front of the auditorium, to a door that I guessed might lead backstage. My way was blocked by an enormous roadie: long hair, beer gut, jeans, and tee-shirt. He had a can of lager in his hand and tattoos on his forearms. He stared at me for a moment. I’m used to that. Then he pointed back the way I had come. ‘The exit’s that way,’ he said.
‘I want to see Con,’ I told him.
He wasn’t impressed.
‘The show’s over,’ he said, taking a swig of lager.
‘I’m an old friend of his,’ I said.

© Random Century Children’s Books / Red Fox, 1987/1991.

Sean heeft het niet zo naar zijn zin, thuis niet en op school al helemaal niet. Zijn vader wil dat hij aan de slag gaat (met zijn studie of met een baantje), zijn moeder wil dat hij zijn best doet op school, leraren proberen hem zijn best te laten doen. Maar Sean speelt het liefst op zijn keyboard; de hele dag loopt hij in gedachten muziek te maken. En dus haalt hij zijn schooltoetsen niet.
Zijn vader bezorgt hem een baantje bij een bouwbedrijf. Tijdelijk, dat wel. Met tegenzin gaat Sean naar zijn werk om zich daar te laten afbeulen door alles en iedereen. Maar dan geeft zijn vroegere leraar Todd hem weer hoop: hij laat hem muziek opnemen en daar gaat Todd mee naar clubs en maatschappijen.
En Sean (en zijn vriend Con, die de liedjes zingen mag) heeft plotseling weer aardigheid aan alles. Zijn baan stopt, maar de muziek gaat door; zijn vader moppert, maar Sean krijgt een vriendin; Con gedraagt zich irritant, maar de tweemansband krijgt optredens in de schoot geworpen.
En dan gaat het alsnog fout …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Brian Keaney

Jaar van uitgave:

1987

Aantal pagina's:

173

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1980-1990

Plaats van handeling:

UK, Londen

Bijzonderheden:

De jeugdroman bestaat uit 15 genummerde hoofdstukken.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De young adult novel ‘Some People Never Learn’ gaat over volwassen worden. Over een toekomst opbouwen, over dromen waarmaken. Maar ook over het mislukken van dromen en over het leren omgaan met teleurstellingen.
Verder is het een jeugdroman die als hoofdthema popmuziek heeft: een onderwerp dat veel lezers zal aanspreken.

WAT MOET JE WETEN?

‘Some People Never Learn’ is goed te begrijpen. Moeilijke woorden staan er niet in en het is een verhaal dat jou of je buurjongen of buurmeisje zou kunnen overkomen. Belangrijk is dan dat je de goede keuzes in je leven moet leren te maken: samen met of soms tegen je ouders, voor of tegen je vrienden, ten gunste van of ten koste van je toekomst.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Some People Never Learn’ zijn heel goed te begrijpen en de taal is nergens moeilijk.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte en er zijn veel dialogen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Wat taal betreft is ‘Some People Never Learn’ nergens moeilijk. Dat geldt ook voor het verhaal. Dat zou jou ook kunnen overkomen. En het verhaal leert je welke keuzes je zou kunnen maken om je leven een goede wending te geven.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Some People Never Learn’ een boek met een literair niveau B 4a en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

‘Some People Never Learn’ is mooi geschreven: nooit overdreven of sensationeel, maar toch spannend.

Actie:

De jeugdroman ‘Some People Never Learn’ bevat een verhaal met redelijk veel actie.

Tijd:

‘Some People Never Learn’ speelt zich af in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Popbands en popmuziek spelen een belangrijke rol in het Londen van die tijd.

Plaats:

De setting van ‘Some People Never Learn’ is Londen. De hoofdpersonen wonen in een gewone volkswijk waar je verder weinig over leest: de actie speelt zich af in huizen en in clubs.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Some People Never Learn’: zal het Sean lukken om een toekomst in de popmuziek op te bouwen?

Verteller:

De jeugdroman ‘Some People Never Learn’ heeft een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Some People Never Learn’ zijn:
• Sean: de ik-verteller, een 16-jarige jongen die het liefst toetsen (synthesizer) speelt in plaats van een diploma te halen voor zijn school. Sean is een bescheiden, in zichzelf gekeerde figuur. Hij woont thuis bij zijn ouders in Londen en hij heeft één goede vriend, Con;
• Con (Conor): de vriend van Sean. Con woont bij zijn moeder thuis. Hij zegt veel vriendinnen te hebben en hij is een populaire figuur. Bovendien kan hij goed zingen en hij houdt van in de belangstelling staan;
• Alan Todd: een 30-jarige docent Engels, de leraar van Sean en Con. Todd is getrouwd en zijn vrouw en hij hebben twee kinderen. Voordat hij leraar werd was hij musicus;
• Abi: een aardige meid. Sean leert haar via Con kennen en hij voelt zich erg tot haar aangetrokken

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Some People Never Learn’ zijn:
• Seans vader Jim: een nogal norse man die in een meubelfabriek werkt. Hij is van oorsprong Iers (en Katholiek), net als zijn vrouw, en hij vindt dat zijn zoon Sean meer moet halen uit het leven dan hij zelf heeft gedaan;
• Seans moeder: zij werkt op een kantoor. Zij is aardig voor Sean en ze helpt hem waar ze kan;
• Cons moeder: een van oorsprong Ierse vrouw. Zij is gescheiden en ze is alcoholiste;
• Abi’s vader Bill: een dokwerker inde haven van Londen (docker). Een echte vakbondsman;
• Mannen uit de bouw: Danny O’Sullivan (foreman), Jack (een hard werkende man met een kwade dronk), Mick (een 53-jarige die Sean goede adviezen wil geven);
• Musici, roadies en anderen die met de muziek te maken hebben: Steve (roadie), Jimmy (pubowner, een ex-boxer), Ed (bassist), Antonio Maggio (manager), Frank Spiel en Mike Smart (BBC-diskjockeys), Germaine (fotografe), Des (muziekjournalist).

Website:

https://www.fantasticfiction.com/k/brian-keaney/some-people-never-learn.htm

Film:

De jeugdroman ‘Some People Never Learn’ is niet verfilmd.

Overig:

‘Some People Never Learn’ is de tweede roman van Brian Keaney.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Brian Keaney.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Hair van Gerome Ragni & James Rado
• No Tigers in Africa van Norman Silver
• The White Mercedes van Philip Pullman

Citaat:

I walked up the path next to the little patch of earth and weeds my parents called the front garden. Fumbling in my pocket, I brought out the front door key and pushed it into the lock. Partnership with Todd, what an idea! I thought as I softly opened the door. You could almost write a song about it. (p.173)

Vragen over het boek:

1. Wat kun je vertellen over de thuissituatie van Sean?
2. Wat kun je vertellen over de thuissituatie van Con?
3. In hoeverre is Abi een goede invloed voor Sean?
4. Wat vind je van de bemoeienissen van Todd met de band van Sean?