He was afraid to go to sleep. For three weeks, he had been afraid of going to sleep.
But then, because of some old, familiar sound or smell, suddenly recalled, in this room of his overlooking the rose garden, he recalled also the trick he had used as a child, to keep himself awake.
He wanted to stay awake.
In the hospital, it had been different. Because of the pain in his leg, and because he could not bear the noises of the ward at night, the sounds of hoarse breathing and death, and the crying of the Field-Gunner in the next bed, he had only wanted to sleep. He had asked them to give him something, had tried and failed to get whisky or rum. He had even tried to bribe Crawford.
Crawford …
He remembered Crawford’s eyes, and his soft jowls, folding inwards towards the small nose, and mouth and chin. Crawford, standing at the foot of his bed. It had not surprised him, their meeting there. Nothing like that was surprising now. Though, at first, Crawford had been busy with the Field-Gunner, had not come near Hilliard until the following day. Then, as always, in the past, their pointless, mutual dislike.
‘Hello, Hilliard. Got it through the calf, did you?’
‘Thigh.’
‘Left?’
‘Yes.’
‘Bullet?’
‘No, shrapnel.’

© Hamish Hamilton Limited, 1971

Als Infantry Lieutenant John Hilliard lichtgewond raakt tijdens de gevechten in de loopgraven van Frankrijk mag hij een tijdje terug naar huis, naar Engeland. Daar, in het grote huis bij zijn vader en moeder en oudere zus, voelt hij zich diep ongelukkig. De familie gaat rustig met elkaar om, maar veel liefde lijkt er niet te zijn. Bovendien heeft John slapeloze nachten van de gruwelijke taferelen die hij heeft gezien.
Wanneer Hilliard terugkeert ontmoet hij zijn nieuwe ‘kamer’genoot, de immer opgewekte David Barton. David kan niet wachten op actie in de loopgraven. Hij verdiept zich in alles en iedereen en al snel is hij bevriend met iedereen. Ook John laat zich meenemen in het optimisme van David. Bovendien heeft David juist hem als vriend uitgezocht.
Langzamerhand komt het bataljon dichter bij het slagveld. En wanneer John en David de eerste kanonnen horen bulderen en de eerste lijken zien liggen, beseffen ze dat er slechts een kleine kans is om deze vreselijke oorlog te overleven …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Susan Hill

Jaar van uitgave:

1971

Aantal pagina's:

165

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1914-1918

Plaats van handeling:

Frankrijk, de loopgraven van WW I

Bijzonderheden:

De roman bestaat uit 3 genummerde delen.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De oorlogsroman ‘Strange Meeting’ is een verhaal over de Eerste Wereldoorlog. Het is nergens een heroïsch verhaal: de meeste soldaten die vechten in de loopgraven zijn zwak, ziek en vaak doodsbang. Je merkt heel goed aan dit verhaal hoe vreselijk het leven voor deze – vaak heel jonge – soldaten moet zijn geweest.

WAT MOET JE WETEN?

‘Strange Meeting’ beschrijft een afschuwelijke periode uit de wereldgeschiedenis: de loopgravenoorlog in België en Frankrijk – tijdens een oorlog die eigenlijk alleen maar verliezers kende. Aan het verhaal is duidelijk te merken hoe weinig systeem er in de oorlog zat: de Britten kregen thuis heel geromantiseerde verslagen te lezen, officieren wachtten op vaak onbegrijpelijke opdrachten, soldaten sjokten (te voet) van loopgraaf naar slagveld en weer terug. En dat alles voor soms een terreinwinst van een paar meter.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Strange Meeting’ zijn soms pittig, maar het verhaal wordt duidelijk verteld – dat maakt de roman heel leesbaar.
De alinea’s zijn over het algemeen kort. Er zijn geen hoofdstukken; wel drie delen die door witregels (bij een scènewisseling) onderbroken worden. Er zijn veel dialogen.
Sommige beschrijvingen van de gebeurtenissen in de loopgraven zijn heel plastisch – en daardoor vaak schokkend.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Wat taal betreft is ‘Strange Meeting’ goed te volgen.
Het verhaal is ontroerend, spannend en vaak schokkend. Je krijgt als lezer een heel goed beeld van hoe een ‘gewone’ jongeman zich moet hebben gevoeld tijdens zo’n traumatische periode uit zijn leven.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Strange Meeting’ een boek met een literair niveau C 4b en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

‘Strange Meeting’ is prachtig geschreven door een schrijfster die duidelijk begaan is met de talloze slachtoffers – lees: soldaten – van deze zinloze oorlog. Ms Hill heeft veel verstand van het onderwerp waar ze over schrijft.

Actie:

De roman ‘Strange Meeting’ is een verhaal met redelijk veel actie. Het nietsdoen van de soldaten in het eerste deel wordt al snel afgewisseld door de verschrikkelijke oorlogshandelingen.

Tijd:

‘Strange Meeting’ speelt zich af in de jaren 1914-1918, de tijd van de Eerste Wereldoorlog.

Plaats:

De setting van ‘Strange Meeting’ is het landschap en de loopgraven in Noord-Frankrijk.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Strange Meeting’: hoe zal Hilliard zich kunnen handhaven in deze afschuwelijke wereld?

Verteller:

De roman ‘Strange Meeting’ heeft een auctoriale verteller. Soms wordt het verhaal verteld uit het perspectief van John Hilliard, dan weer uit dat van David Barton (vaak aan de hand van de brieven die hij schrijft).

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Strange Meeting’ zijn:
• Infantry Lieutenant John Hiliard: een 22-jarige officier in het Britse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. John is een eenzame, ietwat melancholieke man die niet echt weet wat hij met zijn leven aan moet;
• David Barton: een 21-jarige officier die met John in één hut komt te slapen. David is gelukkig, optimistisch, open, dolgelukkig met zijn ouders en zussen – eigenlijk alles wat John niet is. Evenals John komt David uit een zeer gegoede familie.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Strange Meeting’ zijn:
In Groot-Brittannië:
• Mrs Constance Hilliard: de moeder van John;
• Mr Hilliard: de vader van John;
• Beth Hilliard: de oudere zus van John;
• The Major: een oude, dove kennis van de Hilliards. Deze oud-militair ziet John als een zoon;
• Crawford: een dorpsgenoot van Hilliard die een militaire arts (in Engeland) is geworden.
In Frankrijk:
• Coulter: de assistent (‘batman’) van John, een evenwichtige, betrouwbare militair;
• C.O. Garrett: de commandant van het bataljon, de Commanding Officer, een vriendelijke, zachtaardige man (van beroep is hij advocaat);
• Adjutant Captain Franklin: de tweede man van het bataljon, een harde, plichtsgetrouwe militair;
• Militairen (Privates – soldaten): Preston, Harris, Grosse (‘runner’), Parkin;
• Andere militairen: Corporal Blaydon, C.O. Keene.

Website:

http://www.supersummary.com/strange-meeting/summary/

Film:

De roman ‘Strange Meeting’ is niet verfilmd.

Overig:

Susan Hill kreeg het idee voor ‘Strange Meeting’ toen ze zich verdiepte in de familie waar haar oma toe behoorde. Dat gezin bestond uit de ouders en acht dochters. Toch was er altijd een groot verdriet: de enige jongen uit het gezin was op zijn negentiende gesneuveld tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het gemis van die jongen resulteerde uiteindelijk in de oorlogsroman ‘Strange Meeting’.
Ms Hill ontleende de titel van haar roman aan het beroemde gedicht van Wilfred Owen, Strange Meeting.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Susan Hill.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Collected Poems van Wilfred Owen
• Return of the Brute van Liam O’Flaherty
• A Farewell to Arms van Ernest Hemingway

Citaat:

‘What else can we do for the time being, sir? There’s nothing. We’ve lost touch with everyone, we don’t know what’s going on, do we? We’ve got no orders and if we had what good would they be? It’d be hopeless trying to get back now. We’d much better sit tight and wait till dark and then have a go. This is a balls-up, sir.’ (p.150)

Vragen over het boek:

1. Wat zou kunnen hebben gezorgd voor de melancholie van Hilliard?
2. Hoe komt het volgens jou dat Barton zo optimistisch is?
3. Waarom is de enige – en laatste – veldslag belangrijk voor de plot van de roman?
4. Welk besluit neemt Hilliard uiteindelijk?