We’ll ask Jimmy, said Outspan.—Jimmy’ll know.
Jimmy Rabbitte knew his music. He knew his stuff alright. You’d never see Jimmy coming home from town without a new album or a 12-inch or at least a 7-inch single. Jimmy ate Melody Maker and the NME every week and Hot Press every two weeks. He listened to Dave Fanning and John Peel. He even read his sisters’ Jackie when there was no one looking. So Jimmy knew his stuff.
The last time Outspan had flicked through Jimmy’s records he’d seen names like Microdisney, Eddie and the Hot Rods, Otis Redding, The Screaming Blue Messiahs, Scraping Foetus off the Wheel (—Foetus, said Outspan.—That’s the little young fella inside the woman, isn’t it?
–Yeah, said Jimmy.
–Aah, that’s fuckin’ horrible, tha’ is.); groups Outspan had never heard of, never mind heard. Jimmy even had albums by Frank Sinatra and The Monkees.
So when Outspan and Derek decided, while Ray was out in the jacks, that their group needed a new direction they both thought of Jimmy. Jimmy knew what was what. Jimmy knew what was new, what was new but wouldn’t be for long and what was going to be new. Jimmy had Relax before anyone had heard of Frankie Goes to Hollywood and he’d started slagging them months before anyone realized that they were no good. Jimmy knew his music.

© Penguin Random House Company / Vintage, 1998

Derek en Outspan willen iets weten over muziek. En ze vragen hun deskundige vriend, Jimmy Rabbitte. Want die weet echt alles over muziek. En dan vooral over de echt goede muziek (vindt hij zelf): de muziek uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Dus de muziek van James Brown, Marvin Gaye, Stevie Wonder en dat soort lieden. Een soort Blues Brothers-muziek - maar dan met uitsluitend zwarte musici.
Jimmy haalt zijn twee vrienden over om een instrument te leren bespelen (dat moet eerst wel in orde zijn, uiteraard). Als hen dat lukt, dan zal Jimmy zorgen voor de andere musici.
En dat doet hij. Hij komt op de proppen met een geweldige – maar stokoude – trompettist, een pianist, een drummer, en nog een paar mannen. En met drie geweldig mooie meiden. Die nog willen zingen ook.
De band, die nu 'The Commitments' heet, gaat oefenen. Week na week na week. En dan komt het eerste optreden. In het parochiehuis van de wijk. En daarna komt het succes.
Maar met het succes komen ook de problemen: eigenwijze zangers, dwarse drummers. En verliefde zangeressen …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Roddy Doyle

Jaar van uitgave:

1987

Aantal pagina's:

165

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1980-1990

Plaats van handeling:

Ireland, Dublin, Barrytown

Bijzonderheden:

Een roman zonder hoofdstukken, maar met veel witregels en gelardeerd met teksten uit de popmuziek.
In het Nederlands heet het boek eveneens ‘The Commitments’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Als je van popmuziek houdt, dan is ‘The Commitments’ een geweldig leuk boek voor jou. De musici spreken heel veel over de (volgens henzelf) betere popmuziek van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. En ze hebben er verstand van: ze hebben alleen iets met de ‘betere’ muziek. Het is dan wel dansbare – en meestal zwarte – muziek, maar het is nog altijd de muziek die wordt gehoord op feesten en partijen in Dublin.

WAT MOET JE WETEN?

De roman ‘The Commitments’ gaat over jongeren, maar vooral over popmuziek. De Ierse jongeren spreken zoals alle jongeren; over muziek, over seks, over drank, over geintjes en feestjes. Maar aan de andere kant zijn ze ook serieus: ze nemen hun muziek heel ernstig. Ze willen van hun band een groot succes maken.
Op het gebied van de popmuziek is het handig wanneer je iets weet van de ‘Motown’-muziek: een zwarte muziekstijl uit Detroit (‘Motortown’), een grote stad die – vooral in de late jaren zestig – het centrum van de zwarte muziek was. Waarschijnlijk de beroemdste ster uit de Motown-stal is Michael Jackson, die veel geld in het laadje bracht, eerst met zijn broers en daarna als soloartiest.
Maar al ver voor Michael Jackson bracht Motown grote artiesten voort. En die worden in ‘The Commitments’ genoemd en geciteerd: Stevie Wonder, Marvin Gaye, The Four Tops, Jimmy Ruffin. Verder gebruiken ‘The Commitments’ muziek van andere zwarte artiesten (die niet voor Motown werkten): Sam Cooke, James Brown, Percy Sledge.

DE TAAL

De woorden van ‘The Commitments’ zijn eenvoudig. Er wordt veel slang gebruikt (en de nodige schuttingwoorden). Het dialect is een Iers-Engels Dublins taaltje. Na enige moeite zullen de meeste lezers dit wel kunnen begrijpen. De alinea’s zijn zeer kort en er zijn heel veel dialogen. Er zijn geen hoofdstukken; fragmenten worden onderbroken door witregels (bijvoorbeeld wanneer er van tijd veranderd of van plaats gewisseld wordt).

DE TAAL EN HET VERHAAL

Als je goed je best doet om je als lezer in te leven in het milieu en de taal van de (weinig ontwikkelde) Dubliners uit het verhaal, dan is ‘The Commitments’ heel goed te lezen. Het verhaal bevat veel slang en veel schuttingwoorden, maar het is nergens echt grof te noemen.
Als de barrière van de taal genomen is, dan is het verhaal gemakkelijk en eenduidig. Er wordt een band opgericht en de leden (en vooral de manager) van die band proberen daar een groot succes van te maken. Dit alles wordt op een humoristische (vooral ironische) manier beschreven.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Commitments’ een boek met een literair niveau C 4a en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

Roddy Doyle weet precies waar hij over praat. Het milieu is dat van een aantal jonge arbeiders of werkzoekenden die in een arbeiderswijk van Dublin wonen. Ze richten een band op en de wederwaardigheden van die band worden op een hilarische wijze beschreven. Soms is de schrijfstijl erg ironisch, maar nergens is ‘The Commitments’ neerbuigend of beledigend.

Actie:

‘The Commitments’ kent enige actie, maar die is nergens spectaculair. Het verhaal beschrijft de opkomst en de ondergang van een coverband, een verhaal dat gepaard gaat met de nodige vriendschappen en ruzies. Voorop staat de ironie waarmee het verhaal verteld wordt.

Tijd:

De roman ‘The Commitments’ beschrijft een aantal weken uit het jaar 1987. Het verhaal wordt chronologisch verteld en er zijn geen flashbacks.

Plaats:

De plaats waar ‘The Commitments’ zich geheel afspeelt is de arbeiderswijk Barrytown, een denkbeeldige wijk in de Ierse hoofdfstad Dublin.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Commitments’: hoe wordt de band een succes?

Verteller:

‘The Commitments’ wordt verteld door een auctoriale verteller die met de nodige ironie het verhaal van de opkomst en de ondergang van een band vertelt.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Commitments’ zijn de leden van de band – die uiteraard ‘The Commitments’ heet:
• Jimmy (James Anthony)  Rabbitte: de manager van de band;
• Joey ‘The Lips’ Fagan: de trompettist;
• Derek ‘The Meatman’ Scully: de bassist;
• Liam ‘Outspan’ Foster, ‘L. Terence Foster’: de gitarist;
• Declan ‘Deco’ ‘Blanketman’ Cuffe: de zanger;
• Steven ‘James’ Clifford: de pianist;
• Dean ‘Good Times’ Fay: de saxofonist;
• Billy ‘The Animal’ Mooney: de eerste drummer;
• Micah Wallace: de tweede drummer (voorheen uitsmijter);
The Commitmentettes (de achtergrondzangeressen):
• Imelda ‘Sonya’ Quirk: achtergrondvocalen;
• Natalie ‘Sofia’ Murphy: achtergrondvocalen;
• Bernie ‘Tanya’ McLoughlin: achtergrondvocalen;

Bijfiguren:

Belangrijke bijfiguren in ‘The Commitments’ zijn er nauwelijks: er zijn een paar parochieleden en familieleden van de band, maar zij spelen nauwelijks een rol in het verhaal.

Website:

http://www.roddydoyle.ie/

Film:

‘The Commitments’ is verfilmd. Ook is er een musical van het boek gemaakt.

Overig:

De roman ‘The Commitments’ behoort tot de Barrytown-serie. Het is het eerste deel. De volgende delen gaan niet over popmuziek. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de grootste overeenkomst tussen de verschillende delen het stadsdeel Barrytown is, een (denkbeeldige) wijk van Dublin. En de inwoners van dit stadsdeel, uiteraard.
De delen van de Barrytown-serie zijn:
• ‘The Commitments’
• The Snapper
• ‘The Van’
• ‘The Guts’

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Roddy Doyle.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Snapper van Roddy Doyle
• Soul Music van Terry Pratchett
• High Fidelity van Nick Hornby

Citaat:

The Commitments got a mention in the Herald.
‘The Commitments,’ said the mention, ‘played a strong Motown(ish) set. New to the live scene, they were at times ragged but always energetic. Their suits didn’t fit them properly. My companion fell in love with the vocalist, a star surely in the ascendant. I hate him! (‘Oh fuck,’ said Jimmy.) Warts and all, The Commitments are a good time. They might also be important. See them.’ (p.122)

Vragen over het boek:

1. Waarom worden ‘The Commitments’ opgericht en waarom kiezen ze juist voor een speciale soort muziek?
2. Welke rol speelt Jimmy in het verhaal?
3. Wat zorgt voor de ondergang van de originele ‘Commitments’?
4. Vergelijk het karakter van Deco met dat van Joey the Lips Fagan.