This happened in 1932, when the state penitentiary was still at Cold Mountain. And the electric chair was there, too, of course.
The inmates made jokes about the chair the way people always make jokes about things that frighten them but can't be gotten away from. They called it Old Sparky, or the Big Juicy. They made cracks about the Power bill, and how Warden Moores would cook his Thanksgiving dinner that fall, with his wife, Melinda, too sick to cook.
But for the ones who actually had to sit down in that chair, the humor went out of the situation in a hurry. I presided over seventy-eight executions during my time at Cold Mountain (that's one figure I've never been confused about; I'll remember it on my deathbed), and I think that, for most of those men, the truth of what was happening to them finally hit all the way home when their ankles were being damped to the stout oak of ‘Old Sparky's’ legs. The realization came then (you would see it rising in their eyes, a kind of cold dismay) that their, own legs had finished their careers. The blood still ran in them, the muscles were still strong, but they were finished, all the same; they were never going to walk another country mile or dance with a girl at a barn-raising. Old Sparky's clients came to a knowledge of their deaths from the ankles up. There was a black silk bag that went over their heads after they had finished their rambling and mostly disjointed last remarks. It was supposed to be for them, but I always thought it was really for us, to keep us from seeing the awful tide of dismay in their eyes as they realized they were going to die with their knees bent.

© Penguin Random House Company / Plume, 1997

Als Paul Edgecombe op zeer hoge leeftijd herinnert wat er in 1932 gebeurde, krijgt hij nog steeds de rillingen. In dat jaar zaten er op een gegeven moment drie personen in de dodencel te wachten op hun executie. Paul had toen de leiding op Death Row van de Cold Mountain State Penitentiary, een gevangenis met dodencellen in het zuiden van de USA. De afdeling waar de dodencellen zich bevonden, werd ‘The Green Mile’ genoemd: de mijl verwees naar de vijftig meter die de veroordeelden moesten lopen naar het vertrek waar de elektrische stoel stond en de kleur groen had betrekking op de kleur van het linoleum van de vloer.
Paul had al meer dan zeventig executies meegemaakt en deze drie zouden zijn laatsten worden. Nu na al die jaren weet hij nog precies wat er gebeurde, wat er meestal goed en wat er soms fout ging. Terdoodveroordeelden vloekten, huilden, baden of zwegen; ze accepteerden hun lot of ze bleven tot het eind tegenstribbelen, maar altijd was hun executie een nare gebeurtenis. Paul herinnert zich nu jaren later nog de stank van brandend vlees en schroeiend haar. En nog altijd vindt hij vreselijk wat er moest gebeuren, ongeacht de vreselijke misdaden die de geëxecuteerden hadden gepleegd.
Als Paul op een dag John Coffey ontvangt, kijkt hij met verbazing naar die zwarte man. Coffey is een simpele ziel, bijna analfabeet, een reus van kerel, oersterk en totaal onbewust van zijn enorme kracht. Hij is de meest zachtaardige persoon die Paul ooit in de dodencel heeft gehad. Toch heeft hij een tweeling, twee meisjes van negen jaar, op gruwelijke wijze verkracht en vermoord.
De tweede terdoodveroordeelde die maand is Eduard Delacroix, een cajun, een Frans-/Engelstalige blanke man uit Louisiana. Ook hij heeft meerdere mensen vermoord (hij heeft na een verkrachting in totaal zes mensen verbrand). Ook hij is een zielenpiet zo te zien. Zijn Engels is onverzorgd. Hij lijkt geen enkel schuldbesef te hebben.
Ten slotte komt een week later de 19-jarige blanke Billy Wharton. Ook hij is veroordeeld voor moord uiteraard, maar de bewakers begrijpen bij hem ook wel waarom. Wharton is een onberekenbare sadist, iemand die een ander grijpt en mishandelt zodra hij een kans krijgt, zonder enige reden. Hij is ‘poor white trash’; het is een taaie rakker die nooit een echte kans heeft gekregen en die daarom maar voor de misdaad heeft gekozen.
Als Paul deze drie hun laatste weken laat slijten in de dodencel, heeft hij zijn eigen problemen: hij heeft een zeer pijnlijke urinewegontsteking en hij is bang dat hij daar zeer drastische medicijnen voor moet innemen (het is immers 1932, een tijd waarin men nog niet zo veel wist van ziekten als nu). Bovendien heeft de vrouw van zijn directeur Moores een hersentumor. Paul en zijn vrouw, vrienden van de Moores, zijn er kapot van.
Op de Green Mile lijkt alles een beetje zijn gangetje te gaan: Coffrey zit de hele dag stil voor zich uit te kijken, Wharton schreeuwt door de tralies en Delacroix maakt kennis met zijn nieuwe vriend, Mr. Jingles. Mr. Jingles is een muis. Het blijkt dat die muis allerlei kunstjes kan leren; hij maakt de laatste weken van Delacroix iets draaglijker.
Op een dag wil John Coffey met Paul spreken over zijn pijn. Paul begint zich af te vragen wie die John Coffey eigenlijk is. En terwijl Wharton probeert de bewakers zo veel mogelijk dwars te zitten gaat de sadistische Percy Wetmore achter Mr. Jingles aan. En vanaf dat moment is niets meer hetzelfde …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Stephen King

Jaar van uitgave:

1996

Aantal pagina's:

462

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1932-1956

Plaats van handeling:

USA, the South, in en bij een gevangenis

Bijzonderheden:

Een ‘serial novel’ in zes delen:
I ‘The Two Dead Girls’
II ‘The Mouse on the Mile’
III ‘Coffey’s Hands’
IV ‘Bad Death of Eduard Delacroix'
V ‘Night Journey’
VI ‘Coffey on the Mile’
Elk deel heeft tien of meer hoofdstukken.
‘The Green Mile’ werd oorspronkelijk in maandelijkse afleveringen voor ‘The New York Times’ geschreven. Het kwam in eerste instantie in boekvorm in 6 afzonderlijke delen uit.

In het Nederlands heet het boek ‘De groene mijl’. De afzonderlijke delen heten in het Nederlands:
I 'De twee dode meisjes'
II 'De muis'
III 'Coffey's handen'
IV 'De vreselijke reis van Eduard Delacroix'
V 'Nachtreis'
VI 'Coffey op de mijl'

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De roman ‘The Green Mile’ is een boek met misdaad-, mystery- en horrorelementen, maar het is bovenal een verhaal over schuld en boete, over recht en onrecht, over staan voor wie je bent. Het is een typische Stephen King-roman met zijn traditionele kenmerken in het verhaal: flashbacks, suspense, pesterijen, horror, geweld, liefde, vriendschap, boontje-komt-om-zijn-loontje-maar-niet-elk-onrecht-verdwijnt-daarmee-uit-de-wereld.
Bovendien is ‘The Green Mile’ een duidelijke aanklacht tegen het Amerikaanse rechtssysteem dat nog altijd – net als in 1932 – in sommige staten zware misdadigers executeert (waarbij allerlei fouten gemaakt worden).

WAT MOET JE WETEN?

Voor het kunnen waarderen van ‘The Green Mile’ is het goed wanneer je iets weet over de Amerikaanse rechtspraak en over het gevangeniswezen. De samenleving in de USA is – nu, maar zeker in 1932 – veel meer een ‘oog om oog, tand om tand’-wereld, en dat is in het zuiden waar ‘The Green Mile’ zich afspeelt nog veel meer het geval. De verteller Paul noemt ook een aantal keren de traditionele christelijke kerken waar hij als kind naar toe ging met zijn moeder, zoals ‘The Church of Praise Jesus, The Lord Is Mighty’.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘The Green Mile’ zijn niet echt moeilijk te noemen. King gebruikt soms beroepstaal (zoals over de rechtspraak of over het gevangeniswezen) en hij laat sommige karakters slang spreken, maar over het algemeen is het verhaal qua taal heel goed te volgen. Sommige lezers zullen zich wellicht kunnen storen aan de schuttingtaal die karakters als Billy Wharton gebruiken.
De roman bestaat uit zes overzichtelijke delen, die elk weer onderverdeeld zijn in 10 of meer hoofdstukken.
De alinea’s en hoofdstukken zijn niet lang en er zijn veel dialogen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De roman ‘The Green Mile’ is qua taal heel toegankelijk, een aantal moeilijke en vloek- of schuttingswoorden daargelaten.
Het meest interessant aan deze roman is echter het verhaal. ‘The Green Mile’ is geschreven als een negentiende-eeuwse serial novel, een roman die in ‘installments’ werd geschreven (‘feuilleton’): elke week of elke maand een aflevering (zoals een hoofdstuk). King herhaalt op deze manier soms alinea’s uit een vorig hoofdstuk om de lezers weer bij het verhaal te kunnen betrekken. Het verhaal blijft daardoor toegankelijk en spannend.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Green Mile’ een boek met een literair niveau C 5b en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

‘The Green Mile’ is spannend geschreven, met veel suspense, veel cliffhangers en met de nodige horrorelementen. Maar er is meer. Zoals vaker in de romans van Stephen King kiest de lezer – samen met de schrijver/verteller – voor de ‘loser’, de gepeste, de onschuldig veroordeelde. In deze roman zal dan ook niemand medelijden hebben met karakters als Percy Wetmore of Billy Wharton, maar des te meer met de kanslozen zoals John Coffey, Chief Bitterbuck en Eduard Delacroix. Zelfs wanneer sommigen van hen koele moordenaars zijn geweest.

Actie:

‘The Green Mile’ is een verhaal met zeer veel actie. Stephen King wilde een verhaal schrijven op de manier waarop negentiende-eeuwse schrijvers als Charles Dickens dat deden: een roman in ‘installments’, korte hoofdstukken, telkens afgesloten met een cliffhanger. Die cliffhangers gevoegd bij de traditionele Stephen King-schrijfstijl zorgt ervoor dat ‘The Green Mile’ één van de beroemdste en populairste King-romans is geworden.

Tijd:

De roman ‘The Green Mile’ speelt zich af in de jaren 1932 tot 1996. De gebeurtenissen waarover de verteller het heeft, vinden plaats in 1932; hij vertelt zijn verhaal pas jaren later, wanneer hij al heel oud is en het verhaal schrijft in een verzorgingshuis. Het gegoochel met de tijd is één van de cliffhangers in het verhaal …

Plaats:

De plaats waar ‘The Green Mile’ voornamelijk is gesitueerd, is het platteland van het zuiden van de USA. De gevangenis Cold Mountain State Penitentiary staat (in 1932) ergens in het zuiden van het land, waarschijnlijk in de buurt in de buurt van de stad Indianola (in het zuiden van de staat Mississippi). Een exacte locatie wordt niet genoemd in de roman; King noemt staten als Mississippi, Georgia, Louisiana, Kentucky en Alabama.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Green Mile’: hoe komt Paul erachter wie deze John Coffey echt is en tot wat hij in staat is?

Verteller:

De roman ‘The Green Mile’ heeft een ik-verteller, wat zou kunnen zorgen voor een onbetrouwbaar perspectief. Bovendien is de verteller al een heel oude man wanneer hij dit verhaal van jaren geleden vertelt. Maar het perspectief is nergens onbetrouwbaar: in de eerste plaats is de verteller een zeer bescheiden man en in de tweede plaats rapporteert de verteller ook (ooggetuigen)verslagen van de andere bewakers in de gevangenis. Weliswaar jaren later, maar nog steeds met een grote nauwkeurigheid.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Green Mile’ zijn:
• Paul Edgecombe: de verteller. Hij is het hoofd van de bewakers in de gevangenis waar de dodencellen zich bevinden. Hij is in 1932 een man in de kracht van zijn leven (maar wel met een zeer pijnlijke urineweginfectie);
• John Coffey: een zwarte gevangene die ter dood veroordeeld is vanwege een dubbele moord op twee meisjes. Hij werd gearresteerd met de vermoorde verminkte 9-jarige tweeling Cora en Kathe Ketterick in zijn armen.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Green Mile’ zijn:
• Dean Stanton, Harry Terwilliger, Brutus (‘Brutal’) Howell: bewakers in Cold Moutain, ondergeschikten van Paul;
• Percy Wetmore: een tijdelijke bewaker. Hij is door zijn oom (een belangrijk politicus in de staat) aan dit baantje geholpen. Het is een door en door akelig ventje dat graag ziet dat de moordenaars zullen branden op de elektrische stoel (en daarna in de hel) en hij wil hun laatste weken voor de dood ook nog tot een hel maken;
• Eduard Delacroix: een ter dood veroordeelde Cajun Amerikaan (een inwoner van de staat Louisiana). Hij heeft een aantal mensen via brand de dood ingejaagd;
• William (‘Billy’) Wharton: een 19-jarige ter dood veroordeelde;
• ‘Chief’ Arlen Bitterbuck: een ter dood veroordeelde man van Indiaanse afkomst;
• ‘The President’ (‘Pres’): een ter dood veroordeelde blanke man;
• Janice Edgecombe: de vrouw van Paul;
• Hal Moores: de superieur van Paul;
• Melinda (‘Melly’) Moores: de vrouw van Hal;
• Elaine Connelly: de vriendin van Paul in het verzorgingstehuis ‘Georgia Pines’;
• Brad Dolan: een verpleger in het verzorgingstehuis ‘Georgia Pines’;
• Mr. Jingles (vroeger ‘Steamboat Willy’ genaamd): de wonderbaarlijke muis van Delacroix.

Website:

http://stephenking.com/library/novel/green_mile_the_complete_serial_novel_the.html

Film:

De roman ‘The Green Mile’ is met veel succes verfilmd, met in de hoofdrollen (Michael Clarke Duncan, Tom Hanks en Sam Rockwell).

Overig:

‘The Green Mile’ kent een Messiasachtige figuur die de schuld van andere mensen op zich lijkt te nemen. In dat opzicht lijkt hij op twee andere karakters, Joe Christmas uit de roman ‘Light in August’ van William Faulkner en uiteraard op Jezus Christus. Zij hebben overigens – toevallig? – dezelfde initialen: J.C.

 

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Stephen King.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Light in August van William Faulkner
• In Cold Blood van Truman Capote
• The Chamber van John Grisham

Citaat:

‘Hey, Mr. Edgecombe,’ he said ‘You think, if a man he sincerely repent of what he done wrong, he might get to go back to the time that was happiest for him and live there forever? Could that be what heaven is like?’
‘I’ve just about believed that very thing,’ I said, which was a lie I didn’t regret in the least. I had learned of matters eternal at my mother’s pretty knee, and what I believed is what the Good Book says about murderers: that there is no eternal life in them. I think they go straight to hell, where they burn in torment until God finally gives Gabriel the nod to blow the Judgment Trump. When he does, they’ll wink out … and probably glad to go they will be. (p.82)

Vragen over het boek:

1. Hoe is Eduard Delacroix de echte naam van Dr. Jingles te weten gekomen?
2. Waarom wordt Percy na een paar weken in Cold Mountain iets aardiger?
3. Waarom geeft Paul Edgecombe zijn schoen aan John Coffey?
4. In welk opzicht is de gave van John Coffey een zegen, en in welk opzicht is het dat juist niet?