One thing was certain, that the white kitten had had nothing to do with it: – it was the black kitten's fault entirely. For the white kitten had been having its face washed by the old cat for the last quarter of an hour (and bearing it pretty well, considering); so you see that it couldn't have had any hand in the mischief.
The way Dinah washed her children's faces was this: first she held the poor thing down by its ear with one paw, and then with the other paw she rubbed its face all over, the wrong way, beginning at the nose: and just now, as I said, she was hard at work on the white kitten, which was lying quite still and trying to purr – no doubt feeling that it was all meant for its good.
But the black kitten had been finished with earlier in the afternoon, and so, while Alice was sitting curled up in a corner of the great arm-chair, half talking to herself and half asleep, the kitten had been having a grand game of romps with the ball of worsted Alice had been trying to wind up, and had been rolling it up and down till it had all come undone again; and there it was, spread over the hearth-rug, all knots and tangles, with the kitten running after its own tail in the middle.
`Oh, you wicked little thing!' cried Alice, catching up the kitten, and giving it a little kiss to make it understand that it was in disgrace. `Really, Dinah ought to have taught you better manners! You ought, Dinah, you know you ought!' she added, looking reproachfully at the old cat, and speaking in as cross a voice as she could manage – and then she scrambled back into the arm-chair, taking the kitten and the worsted with her, and began winding up the ball again. But she didn't get on very fast, as she was talking all the time, sometimes to the kitten, and sometimes to herself. Kitty sat very demurely on her knee, pretending to watch the progress of the winding, and now and then putting out one paw and gently touching the ball, as if it would be glad to help, if it might.

© Wordsworth Classics, 1993

Alice is met de kat Dinah en haar jongen Snowdrop en Kitty aan het spelen als ze bedenkt dat ze wel eens door de spiegel van de kamer kan stappen om te kijken hoe het aan de andere kant van die spiegel is: daar is immers alles wat ze nu zien kan, maar dan andersom. Zou het leven er ook achterstevoren gaan?
Alice stapt door de spiegel en ziet dat dit ook een kamer is. Een kamer met een doorgang naar de tuin. En in de tuin ligt een pad naar een heuvel. En als ze de weg naar de heuvel vraagt, komt ze in een landschap terecht dat eigenlijk een schaakbord is.
Elk hoofdstuk beleeft Alice nieuwe en vreemde avonturen: ze ontmoet eigenaardige figuren zoals de ‘Red Knight’ en de ‘White Knight’, de ‘Red Queen’ en de ‘White Queen’, ‘Tweedledee’ en ‘Tweedledum’ en ‘Humpty Dumpty’. En soms veranderen figuren dan weer in andere figuren. Heel verwarrend allemaal; echt zoals het aan de andere kant van een spiegel zou kunnen zijn …

ERK Niveau:

B1

Schrijver:

Lewis Carroll

Jaar van uitgave:

1871

Aantal pagina's:

139

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

De 2e helft van de negentiende eeuw (maar eigenlijk grotendeels een fantasietijd)

Plaats van handeling:

UK, het platteland (maar eigenlijk een fantasieplaats)

Bijzonderheden:

Een verhaal in 12 hoofdstukken, verluchtigd met tekeningen (van John Tenniel).
In het Nederlands heet het boek ‘Door de spiegel’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘Through the Looking-glass’ is een kinderboek. Maar een heel beroemd kinderboek, dat wel. Als je interesse hebt in populaire boeken die tot de verplichte canon van de Engelstalige literatuur behoren, dan moet je dit boek lezen. Dit is het vervolg op ‘Alice’s Adventures in Wonderland’, de tekst waarin voor het eerst over Tweedledum en Tweedledee, Humpty Dumpty en over de Jabberwocky wordt gesproken.

WAT MOET JE WETEN?

‘Through the Looking-glass’ is wel een typisch negentiende-eeuws Engels boek: er is een groot landhuis, er worden veel Engelse rijmpjes en liedjes voorgedragen en het gaat over dieren uit de folklore (Unicorn). Er blijkt ook een grote belangstelling voor verre oorden met exotische dieren (Lion, Walrus) en onbekende gebieden (de reis van Alice door een soort schaakbord).

DE TAAL

Rekening houdend met het feit dat dit een kinderboek is met een simpel verhaal – echt bedoeld voor jongere kinderen – is ‘Through the Looking-glass’ een lastig boek wat woorden betreft. De taal is oud (het verhaal werd al in 1871 geschreven), de beschrijvingen zijn soms wat traag en de alinea’s zijn soms nogal lang.
Maar het verhaal wordt wel heel spannend verteld. In de meeste edities van het boek staan – leuke – tekeningen, er staan heel veel dialogen in het boek en de hoofdstukken zijn kort.
Daarom zullen de meeste lezers zich wel over de lastige woorden heen kunnen zetten en het verhaal goed kunnen volgen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

‘Through the Looking-glass’ is een fantasy-boek. Maar wel van een speciale soort. Lewis Carroll noemde het boek in een nawoord (in 1876) ‘a book of nonsense’. En dat is het ook: het verhaal springt van de hak op de tak, er zit bovendien weinig lijn in het verhaal en het hoofdkarakter leer je ook helemaal niet goed kennen. In dat opzicht verschilt ‘Through the Looking-glass’ heel erg van andere fantasy-boeken. Het vergt veel inlevingsvermogen van de lezer: aan de ene kant is het een kinderlijk verhaal (met eenhoorns, ridders, koninginnen en sprookjesfiguren), aan de andere kant is het een onsamenhangend en absurd geheel (niet alleen met sprekende eieren en gekke tweelingfiguurtjes, maar ook met ruziemakende schaakstukken en koninginnen die veranderen in een schaap of in een oud vrouwtje). Karakters vertellen tussenverhaaltjes die nergens over gaan of ze declameren een gedicht. Kortom: ‘Through the Looking-glass’ vergt veel inzet van de lezer.
Ook de woorden, zinnen en ideeën zijn al oud (logisch bij een boek uit 1871). Het maakt het tempo soms traag en veel lezers van fantasy hadden wellicht een verhaal met meer spektakel verwacht.
Daar staat tegenover dat het boek heel beroemd is: er wordt heel veel uit geciteerd door Engelssprekenden, het verhaal en de karakters zijn spreekwoordelijk geworden en Alice is al sinds 1871 een onvergetelijk optimistisch meisje.
‘Through the Looking-glass’ is een soort tweede deel van ‘Alice’s Adventures in Wonderland’. Maar het is in veel opzichten nog absurder (het is een soort tocht door een schaakbord, compleet met schaakstukken) en het heeft een aantal gedichten die heel beroemd zijn geworden: ‘Jabberwocky’, ‘The Walrus and the Carpenter’.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Through the Looking-glass’ een boek met een literair niveau A 1e en een taal-(ERK-)niveau B1.

Schrijfstijl:

Lewis Carroll schrijft boeiend, maar wel zo nu en dan traag en ouderwets (de lezer van nu is andere verhalen gewend dan de lezer van 1871). Per hoofdstuk wordt ongeveer één thema behandeld (bijvoorbeeld het contact tussen Alice en Tweedledee en Tweedledum), maar Carroll maakt veel uitstapjes naar andere karakters en verhalen via talloze tussenverhaaltjes en gedichten.

Actie:

De roman kent veel actie. Elk hoofdstuk gebeurt er wel iets spannends. Alice bevindt zich vaak in netelige posities (meereizen met een koningin die soms schaap, soms oud vrouwtje en dan weer winkeljuffrouw is) of ze zit midden in een gevecht (tussen de ‘Red Knight’ en de ‘White Knight’).

Tijd:

Het verhaal speelt zich af in de tweede helft van de negentiende eeuw. Maar uiteraard is het een fantasy-verhaal.

Plaats:

De roman is gesitueerd ergens op het Britse platteland. Maar uiteraard is de verdere locatie ook een fantasy-plek.

Verhaallijn:

Er is één verhaallijn: het avontuur van Alice, die in een spiegel verdwijnt. Ze probeert via een tuin op een heuvel te komen en vandaar reist ze over een schaakbord (met sprekende schaakstukken en andere vreemde wezens).

Verteller:

Er is een alwetende verteller. Deze kruipt regelmatig in de huid van de kleine Alice, door haar luidop te laten nadenken over van alles en nog wat.
‘Through the Looking-glass’ werd geschreven om een meisje te vermaken. Het is daarom typisch een verhaal over en voor een klein meisje zonder verdere diepere betekenissen. Uiteraard komen er wel dieren in het verhaal voor – zoals dat vaak in fabels en in sprookjes gebeurt – die heel veel op mensen lijken: ze zijn arrogant, laf, vervelend, saai of eigenwijs. Het zijn net mensen.

Hoofdkarakters:

De hoofdpersoon is Alice, een Engels meisje dat uit verveling achter een spiegel kruipt en zo in een andere wereld terechtkomt, op zoek naar avontuur.

Bijfiguren:

‘Through the Looking-glass’ kent veel bijfiguren, zoals bijvoorbeeld:
• White Queen, Red Queen, White Knight en Red Knight: vier schaakstukken, die absurde gevechten voeren of vreemde reizen maken;
• Tweedledee en Tweedledum: een vreemde tweeling, die eigenlijk alleen maar goed zijn in tegenspreken;
• Humpty Dumpty: een sprekend ei, dat veel op een dik kereltje lijkt;
• De leeuw en de eenhoorn: twee mythische wezens, eigenlijk ook een soort bewegende schaakstukken;
• Dinah, de moeder; Snowdrop, het witte katje en Kitty, het rode katje: de poezen van Alice.

Website:

http://www.lewiscarroll.org/carroll/

Film:

Het boek is meerdere malen verfilmd, vaak in combinatie met ‘Alice’s Adventures in Wonderland’.

Overig:

De gedichten ‘Jabberwocky’ en ‘The Walrus and the Carpenter’ zijn meerdere malen geciteerd en gebruikt in muziek en in films.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Lewis Carroll.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Lion, the Witch and the Wardrobe van C.S. Lewis
• Charlie and the Great Glass Elevator van Roald Dahl
• The House of Rats van Stephen Elboz

Citaat:

`Not at all,' said the King. `He's an Anglo-Saxon Messenger – and those are Anglo-Saxon attitudes. He only does them when he's happy. His name is Haigha.' (He pronounced it so as to rhyme with `mayor.' (214)

Vragen over het boek:

1. Wat wordt er verteld in het gedicht ‘The Walrus and the Carpenter’?
2. Wat is er zo bijzonder aan Humpty Dumpty?
3. Wat is er zo bijzonder aan Tweedledee en Tweedledum?
4. Wat heeft Alice geleerd als ze weer terug is in de gewone grote-mensen-wereld?