If you have ever peeled an onion, then you know that the first thin, papery layer reveals another thin, papery layer, and that layer reveals another, and another, and before you know it you have hundreds of layers all over the kitchen table and thousands of tears in your eyes, sorry that you ever started peeling in the first place and wishing that you had left the onion alone to wither away on the shelf of the pantry while you went on with your life, even if that meant never again enjoying the complicated and overwhelming taste of this strange and bitter vegetable.
In this way, the story of the Baudelaire orphans is like an onion, and if you insist on reading each and every thin, papery layer in 'A Series of Unfortunate Events', your only reward will be 170 chapters of misery in your library and countless tears in your eyes. Even if you have read the first twelve volumes of the Baudelaires' story, it is not too late to stop peeling away the layers, and to put this book back on the shelf to wither away while you read something less complicated and overwhelming. The end of this unhappy chronicle is like its bad beginning, as each misfortune only reveals another, and another, and another, and only those with the stomach for this strange and bitter tale should venture any farther into the Baudelaire onion. I'm sorry to tell you this, but that is how the story goes.

© HarperCollins, 2006

‘The End’, deel XIII van ‘A Series of Unfortunate Events’ begint met de vaartocht van de Baudelaires naar een verre kust, begeleid en bedreigd door hun aartsvijand Count Olaf. Ze landen op de kust van een eiland. Daar worden ze ontvangen door een meisje, Friday, dat hen naar Ishmael brengt, de leider van de mensen daar (oftewel de ‘facilitator’, zoals hij zichzelf noemt). Alle mensen die aan deze kust wonen hebben namen die doen denken aan andere eilandbewoners: Friday, Robinson, Ferdinand, Alonso, Erewhon, Mrs. Caliban, enzovoort. Het lijkt een behoorlijk vrije samenleving en de Baudelaires wordt niets verboden (en ze hoeven ook niets onder dwang te doen). Zelfs de aarts oplichter Count Olaf wordt opgesloten in een grote kooi, dus ook dat is een zorg minder.
Maar toch is het gebrek aan druk voor de Baudelaires niet allemaal even plezierig. Het blijkt dat Ishmael toch wel het een en ander van hen verwacht en dat ze wel moeten opletten dat Ishmael hen blijft vertrouwen. Het komt zelfs zo ver dat Ishmael met de zijnen de Baudelaires wegstuurt om hun verdere leven op een onbewoond eiland te slijten. Samen met Count Olaf …
In dat laatste deel krijgen we te horen of de Baudelaires het er levend af zullen brengen. En of ze dat samen met Count Olaf moeten doen …

ERK Niveau:

B1

Schrijver:

Lemony Snicket

Jaar van uitgave:

2006

Aantal pagina's:

344

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

een fantasietijd

Plaats van handeling:

een fantasieplaats

Bijzonderheden:

‘The End’ is het laatste deel uit een dertiendelige serie van in totaal 3387 pagina’s.
De serie ‘A Series of Unfortunate Events’ bestaat uit:
1 ‘The Bad Beginning’ (1999)
2 ‘The Reptile Room’ (1999)
3 ‘The Wide Window’ (2000)
4 ‘The Miserable Mill’ (2000)
5 ‘The Austere Academy’ (2000)
6 ‘The Ersatz Elevator’ (2001)
7 ‘The Vile Village’ (2001)
8 ‘The Hostile Hospital’ (2001)
9 ‘The Carnivorous Carnival’ (2002)
10 ‘The Slippery Slope’ (2003)
11 ‘The Grim Grotto’ (2004)
12 ‘The Penultimate Peril’ (2005)
13 ‘The End’ (2006)

In het Nederlands heet het boek ‘Ellendige avonturen XIII: Het einde’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Als je houdt van fantasy die regelmatig flink uit de bocht giert, dan is dit net een boek voor jou. Ook moet je houden van ietwat melige verhalen.
Wat leuk is voor veel lezers is de hilarische manier waarop Snicket zijn verhaal vertelt. Als je van dit soort humor houdt, dan heb je meer dan 3000 (!) pagina’s plezier. Lemony Snicket speelt met taal en met literaire stijlen.

WAT MOET JE WETEN?

Het zou mooi zijn als je al veel sprookjes kent. Dan weet je wat je verwachten kunt. En omdat je verwachting juist niet uitkomt (geen happy endings), is dit zo’n origineel verhaal.
Ook in dit laatste deel zijn er weer veel verwijzingen naar literatuur. Dichters als Philip Larkin worden geciteerd, maar het zijn vooral de namen van de eilandbewoners die de lezer herinneren aan romans over eilanden en/of over eenzaamheid: Robinson Crusoe, The Tempest, ‘A High Wind in Jamaica’, Lord of the Flies, ‘Erewhon’, Heart of Darkness.

DE TAAL

Het vocabulaire is uitgebreid, maar goed te volgen. Moeilijke woorden worden keurig door Mr. Snicket uitgelegd (‘castaway’, ‘carbuncle’, ‘insouciant’, ‘hallmark’).

DE TAAL EN HET VERHAAL

De zinsconstructies zijn soms lang, maar nooit erg ingewikkeld.
‘The End’ is een sprookje, maar dan wel een sprookje zonder ‘They lived happily ever after’… Toch maakte het sprookjesachtige dat dit een boek op niveau A 2c is: er is een duidelijk verschil tussen goed en kwaad en tussen slim en dom. Je ziet de problemen al van ver aankomen, maar toch loopt iedereen telkens weer in elke val. Het interessante is dat Lemony Snicket heel veel verklapt en heel veel leed aankondigt. Op zo’n manier dat het verhaal – al hoe triest ook – bijzonder humoristisch is. Maar de taal is wel heel veelzijdig en soms moeilijk. Door het rijke vocabulaire dat uitgebreid wordt uitgelegd is dit een boek op taalniveau B1.
Het is de vraag of de lezer na het lezen van dit laatste deel vindt dat alles is opgelost.

Schrijfstijl:

Je moet ironie begrijpen om het verhaal op waarde te schatten. Lemony Snicket lardeert zijn boek ermee. Zie bijvoorbeeld de eerste twee alinea’s van het boek (hierboven).

Actie:

‘The End’ is een boek met veel spanning. Vrijwel elk hoofdstuk eindigt met een cliffhanger, en dat geldt ook voor elk deel van de serie. Zelfs het laatste hoofdstuk van het laatste deel is niet echt het laatste hoofdstuk. Er volgt nog een veertiende hoofdstuk. En ook dat lijkt weer met een cliffhanger te eindigen …

Tijd:

Het verhaal wordt chronologisch verteld. Soms vertellen karakters iets over wat er vroeger gebeurd is. Dat geldt trouwens ook voor de schrijver, die het verhaal soms onderbreekt om te vertellen dat er al eerder iets vreselijks gebeurd is.

Plaats:

De roman speelt in een denkbeeldige wereld (die overigens veel op de Verenigde Staten lijkt). Dit laatste deel speelt zich volledig af op een eiland. Eerst op een bewoond eiland, later op een onbewoond eiland.

Verhaallijn:

De verhaallijnen zijn simpel: het gaat er uiteindelijk om of de Baudelaire siblings hun geluk (en misschien zelfs hun ouders) zullen vinden. Misschien is er uiteindelijk rust te vinden op een eiland. De Baudeliares houden hoop. Zij wel …

Verteller:

Er is een alwetende verteller. Mr. Snicket vertelt het verhaal, maar soms onderbreekt hij een avontuur om delen van zijn eigen – al even ellendige – levensverhaal te vertellen.
Elke lezer van niveau A 2c zal dit verhaal wel kunnen begrijpen. Waarderen is iets anders: dat hangt af van het gevoel voor humor (en/of het begrijpen van ironie) van de lezer.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The End’ zijn:
De drie Baudelaire-kinderen:
• Violet Baudelaire (14): zij bedenkt altijd alle slimme plannen;
• Klaus Baudelaire (12): hij kan alles lezen en begrijpen;
• Sunny Baudelaire (1, ongeveer): zij kan alles bijten met haar vier tanden.
En een ander hoofdkarakter. De echte ‘bad guy’:
• Count Olaf: de slechterik van de verhalen. De rest van de wereld vertrouwt Count Olaf meestal meer dan de kinderen. Count Olaf weet zich altijd behoorlijk goed te vermommen (met name Mr. Poe herkent hem maar heel zelden).

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The End’ zijn:
• Kit Snicket: een lid van de familie Snicket, een zwangere dame;
Eilandbewoners:
• Friday: een meisje dat de Baudelaires op het strand aantreft;
• Ishmael (‘Ish’): de ‘facilitator’, de leider van de eilandbewoners;
• Mrs. Caliban: de moeder van Friday;
• Andere eilandbewoners, zoals: Alonso, Ferdinand, Robinson, Erewhon, enzovoort;
• The Incredibly Deadly Viper: een oude bekende (uit ‘The Reptile Room’).
De verhoudingen liggen duidelijk. Wij weten als lezer wie te vertrouwen is en wie niet. Voor de bewoners van deze vreemde wereld is dat niet altijd even duidelijk.

Website:

http://snicket.wikia.com/wiki/The_End

Film:

Het boek is verfilmd als ‘Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events’. Daarin zijn verhalen uit meerdere boeken gecombineerd. De hoofdrol wordt gespeeld door Jim Carrey (als Count Olaf). Verder zijn er bijvoorbeeld rollen voor Meryl Streep, Jude Law en Billy Connolly.
Denk erom: de film gaat anders (echt: heel anders …) dan het boek (of de boeken).

Overig:

‘The End’ (evenals elk ander deel uit ‘A Series of Unfortunate Events’) is afwijkend van alle andere boeken die je waarschijnlijk ooit gelezen hebt. Sommige lezers zullen het niks vinden (maar dat merk je al na 1 of 2 bladzijden), andere lezers zullen ervan smullen. Lemony Snicket heeft de gek met literatuur, met sprookjes, met volwassenen, met tijd en plaats.
O ja, en met happy endings …Je bent gewaarschuwd. ‘The End’ is wel het laatste deel van een lange, dertiendelige serie, maar of het voor jou als lezer ook alle touwtjes aan elkaar knoopt (of ontrafelt, als je wilt) is de vraag. Nou ja, je was gewaarschuwd; meerdere malen …

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Lemony Snicket.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Tempest van William Shakespeare
• His Dark Materials (Book III) – The Amber Spyglass van Philip Pullman
• The Hunger Games (Book III) – Mockingjay van Suzanne Collins

Citaat:

‘This isn’t fair,’ Klaus said finally, but he said it so quietly that the departing islanders probably did not hear. Only his sisters heard him, and the snake the Baudelaires thought they would never see again, and of course Count Olaf, who was huddled in the large, ornate bird cage like an imprisoned beast, and who was the only person to answer them.
‘Life isn’t fair,’ he said, in his undisguised voice, and for once the Baudelaire orphans agreed with every word the man said. (p.143)

Vragen over het boek:

1. Wat is de relatie tussen de facilitator Ishmael en zijn onderdanen eigenlijk?
2. Wat weet Ishmael precies van de Baudelaires?
3. Wat vind je van de manier waarop Count Olaf uit het verhaal verdwijnt?
4. Heeft dit verhaal ergens toch een ‘happy end’? Waarom vind je dat?