When she was eight years old, Bridget Barsamian woke up in a hospital, where a doctor told her she shouldn't be alive. It's possible that he was complimenting her heart's determination to keep pumping when half her blood was still uptown on 114th Street, but more likely he was scolding her for roller-skating into traffic the way she had.
Despite what it looked like, she had been paying attention – she saw the red light ahead, and the cars. She merely failed to realize how quickly she was approaching them. Her skates had a way of making her feel powerful and relaxed, and it was easy to lose track of her speed.
When she was eight, Bridget loved two things: Charlie Chaplin and VW Bugs. She practiced her Chaplin moves whenever she could – his funny duck walk and the casually choppy way he zoomed around on his skates, arms straight down, legs swinging.
Her interest in Volkswagen Bugs was less aesthetic. Whenever she saw one, she shouted, ‘bug-buggy, ZOO-buggy!’ which entitled her to punch whoever she happened to be with, twice, on the arm. She saw the red light and the traffic that afternoon, but she also saw a yellow VW Bug, double-parked near a fire hydrant. So, still hurtling toward Broadway, she turned her head to yell ‘bug-buggy, ZOO-buggy!’ at her friend Tabitha, who was on a scooter right behind her. She wanted to be sure Tabitha heard her loud and clear, because she intended to hit her on the arm, twice, when they stopped at the corner, and didn't want any arguments.
‘Bug-buggy, ZOO-buggy!’ she shouted.
But Tabitha had fallen behind. ‘WHAT?’ Tabitha called back.
So Bridget started again. ‘BUG –’ and she flew straight past the corner into the street, a Chaplin move if there ever was one, accompanied by the high music of two screaming mothers – her own and Tabitha's – from somewhere far behind.

© Andersen Press Limited, 2016

Bridget Barsamian noemt zichzelf Bridge sinds ze een ernstig auto-ongeluk heeft overleefd. Wanneer ze in Grade Seven zit (vergelijkbaar met de brugklas bij ons), draagt ze elke dag wollen kattenoren; dat staat behoorlijk stoer (vindt ze zelf).
Haar beste vriendinnen, Em en Tab, zitten bij haar op school. Tab heeft lieve ouders en een aardige oudere zus. De ouders van Em zijn net gescheiden. Maar Em slaat zich daar zo te zien wel goed doorheen. Vooral wanneer iedereen ziet hoe goed die Em er begint uit te zien: ze groeit op plaatsen waar bij Bridge en Tab nog niks te zien is. Vooral de jongens van de ‘middle school’ van de meiden valt het op.
Intussen krijgt Bridge wel een soort van vriend: de aardige klasgenoot Sherm. Het leven lacht Bridge toe: wonen in New York City in een leuk gezin, met aardige vriendinnen en een leuke vriend. Bovendien zit ze op een school waar van alles en nog wat te doen is.
Maar dan gebeuren er dingen die de sfeer verstoren: Em stuurt haar vriendjes allemaal gekke foto’s, Sherm mist zijn weggelopen opa heel erg en de broer van Bridge houdt vreemde weddenschappen.
En wie is die verteller van ‘Valentine’s Day’ eigenlijk …?
Pas twee jaar later weten we wat er allemaal gebeurd is in dat brugklasjaar.

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Rebecca Stead

Jaar van uitgave:

2015

Aantal pagina's:

287

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

2010-2015

Plaats van handeling:

USA, New York City

Bijzonderheden:

Een young adult novel in vijf delen en in veel getitelde hoofdstukken.
In het Nederlands heet het boek ‘Wie je morgen bent’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Als je houdt van een verhaal over meiden in de eerste jaren van de middelbare school, dan moet je ‘Goodbye Stranger’ lezen. De drie meiden maken van alles en nog wat mee, zowel op school als thuis. En hun leven lijkt eerst nogal zorgeloos, maar dat blijkt erg tegen te vallen: er gebeuren dingen die je liever niet wilt meemaken. Lees zelf maar.
En hoewel dit op een verhaal lijkt over een meisje in de brugklas is dat niet helemaal waar. Bridge vertelt weliswaar over haar tijd en haar leven in de brugklas, maar er zijn ook flashbacks naar het ongeluk dat haar overkwam toen ze acht was. En als het verhaal eindigt, begrijp je dat het nu twee jaar later is (de epiloog is eigenlijk een flash forward): dus Bridge en haar vriendinnen zijn ‘nu’ geen twaalf of dertien, maar veertien of vijftien. Bovendien is de taal ook te ingewikkeld voor een brugklasleerling.

WAT MOET JE WETEN?

De young adult novel ‘Goodbye Stranger’ speelt zich af in een wereldstad: New York City. Maar daar merk je verder niet veel van: het leven van Bridge en haar vriendinnen en vrienden lijkt behoorlijk op het leven van een jongere uit Nederland. Met alle gewone en ongewone dingen die daar bij horen.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Goodbye Stranger’ zijn niet erg moeilijk. Omdat het zulke korte zinnen zijn, blijf je doorlezen om te weten te komen wat er allemaal gaat gebeuren. De alinea’s en de hoofdstukken zijn kort; vaak is een hoofdstuk maar twee pagina’s lang. Er zijn veel dialogen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘Goodbye Stranger’ is heel goed te volgen. Je moet natuurlijk wel een paar jaar Engelse teksten hebben gelezen, anders is het verhaal te moeilijk voor je.
Het verhaal gaat eerst gewoon zijn gangetje, maar het wordt hoe langer hoe spannender. Er komen hoe langer hoe meer vragen waarop je een antwoord wilt hebben: zal Bridge een vriendje vinden, wat doet Em eigenlijk met die Patrick, zijn de weddenschappen van Jamie wel eerlijk, en wie is die vreemde verteller van de hoofdstukken die ‘Valentine’s Day’ heten?
Op basis van deze eigenschappen is ‘Goodbye Stranger’ een boek met een literair niveau B 3c en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

De jeugdroman ‘Goodbye Stranger’ is geschreven door iemand die weet hoe de levens van meiden in de eerste jaren van de middelbare school gaan. De school is een ‘middle school’, een afdeling onderbouw. Ms Stead weet welke spannende dingen meiden kunnen meemaken. Maar ook welke gevaren er op de loer liggen in sommige gevallen.

Actie:

De young adult novel ‘Goodbye Stranger’ is een verhaal met behoorlijk veel actie. Die actie heeft niks met wilde avonturen of met geweld te maken, maar meer met de contacten die de vriendinnen thuis en op school hebben: leuke en minder leuke dingen in een gezin, op straat en op school.

Tijd:

‘Goodbye Stranger’ speelt zich af in de jaren 2010-2015. Het zijn de jaren van de mobiele telefoon, van het hen en weer sturen van teksten en fotootjes.
Het verhaal speelt zich af over een periode van een aantal weken en het wordt chronologisch verteld. Maar als je het verhaal uitleest, merk je dat het verhaal in totaal meer dan twee jaar duurt. En misschien nog wel langer: Bridge vertelt over wat er gebeurde toen ze acht was, het grootste deel van het verhaal is ze twaalf, dertien en later kijkt ze, op haar veertiende/vijftiende, terug op die brugklastijd.

Plaats:

De setting van ‘Goodbye Stranger’ is de beroemdste Amerikaanse stad (misschien wel de beroemdste stad ter wereld): New York City. In die stad gebeurt altijd wat. Toch krijg je niet de indruk dat de meiden van alles en nog wat beleven, omdat ze in New York (en dan ook nog in het centrum, Manhattan) wonen: wat ze meemaken zouden meiden van die leeftijd overal kunnen meemaken.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Goodbye Stranger’:  hoe ontwikkelt zich de vriendschap tussen Bridge en haar vrienden en vriendinnen?

Verteller:

De roman ‘Goodbye Stranger’ heeft drie vertellers: een auctoriale, een jij-verteller en een ik-verteller. De hoofdstukken over Bridge en haar familie en vrienden worden verteld door een alwetende verteller. De hoofdstukken getiteld ‘Valentine’s Day’ worden verteld door een ‘jij’-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief. Wie die jij-verteller is, komen we pas veel later in het verhaal te weten. De ik-verteller, tenslotte, is de briefschrijver Sherm. Hij schrijft brieven aan zijn opa, Nonno Gio. Ook dat is een onbetrouwbaar perspectief (is het wel waar wat hij allemaal schrijft?).

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Goodbye Stranger’ zijn:
• Bridget (‘Bridge’) Barsamian: een meid die in de seventh grade zit (vergelijkbaar met de brugklas) als het verhaal begint. Ze woont in een appartement in New York City (op Manhattan), samen met haar vader en moeder en oudere broer Jamie. Als achtjarige heeft ze een ernstig ongeluk gehad waarbij ze bijna het leven liet; toen ze op roller skates op straat reed, lette ze even niet op en botste toen tegen een auto die uit een zijstraat kwam. Na een lange herstelperiode is ze weer vrijwel helemaal de oude; alleen heeft ze zo nu en dan nog angstbeelden. Bridge draagt nu al weer een tijdje een haarband met zwarte kattenoren op haar hoofd;
• Tabitha (‘Tab’) Patel: de beste vriendin van Bridge en Em. Zij heeft Hindoestaanse ouders (ze zijn oorspronkelijk afkomstig uit India) en een oudere zus, Celeste;
• Emily (‘Em’): de beste vriendin van Bridge en Tab. Haar ouders zijn kortgeleden gescheiden. Ze woont met haar broertje Evan bij haar moeder; de band tussen haar gescheiden ouders is goed. Tab valt op bij de jongens op school: ze begint er vrouwelijk uit te zien en ze maakt zich ook al op;
• Sherman (‘Sherm’) Russo: een klasgenoot van Bridge. Hij is heel goed in wiskunde en hij volgt vaak dezelfde (keuze)vakken als Bridge;
• Een 14-jarige anonieme verteller. Zij/hij verbergt zich voor haar/zijn ouders en lang is onduidelijk wie deze persoon is en waarom zij/hij is zoals zij/hij is …

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Goodbye Stranger’ zijn:
Familieleden van Bridge, Tab en Em:
• Mr. Barsamian: de vader van Bridge. Hij is de eigenaar van een restaurant dat voornamelijk koffie en koek serveert. Hij is van oorsprong Armeens;
• Mrs. Barsamian: de moeder van Bridge. Zij is celliste in een orkest, maar ze speelt ook vaak met veel succes op feesten en partijen;
• Jamie Barsamian: de oudere broer van Bridge. Hij zit op de high school. Jamie houdt vaak weddenschappen met zijn vriend (en bovenbuurjongen) Alex;
• Mr. Patel: de vader van Tab;
• Mrs. Patel: de moeder van Tab;
• Celeste Patel: de oudere zus van Tab;
• Dr. Apollo Russo: de vader van Sherm. Hij is cardioloog (hartspecialist);
• Dr. Eleanor Russo: de moeder van Sherm. Zij is ook arts;
• Nonna Gio: de oma van Sherm. Van oorsprong is zij Italiaanse; zij woont bij de familie Russo in huis. Nonna Gio vertaalt boeken van het Engels in het Italiaans.
Personeel van de ‘middle school’ van Bridge, Tab en Em:
• Mr. Ramos: de onderdirecteur van de school;
• Madam Lawrence: de docente Frans;
• Mr. Berman (‘The Berperson’): de docent Engels;
• Mr. Partridge: de docent die de toneelvoorstellingen op school organiseert;
• Mr. Fisher: de docent wiskunde.
Andere karakters in het verhaal:
• Patrick McCormack: een jongen uit 8th grade die Em heel leuk vindt. Hij is een populaire en stoere voetballer;
• Julie Hopper, Noelle Park, David Marcel: andere leerlingen van de middle school;
• Adrienne: de 18-jarige meid die in de koffiebar van Mr. Barsamian werkt. Zij wil eigenlijk bokser worden en ze werkt als serveerster om aan de kost te komen;
• Evan: het 9-jarige broertje van Em. Hij steunt enorm op zijn oudere zus;
• Alex: de bovenbuurjongen en vriend van Jamie Barsamian;
• Vinny, Zoe en Gina: vriendinnen van de anonieme verteller.

Website:

http://www.rebeccasteadbooks.com/goodbyestranger.html 

Film:

De young adult novel ‘Goodbye Stranger’ is niet verfilmd.

Overig:

De jeugdroman ‘Goodbye Stranger’ won heel veel literaire prijzen: ‘A Best Book of 2015’ volgens ‘The New York Times’, ‘The Guardian’, ‘The Times’, ‘The Wall Street Journal’, ‘The Washington Post’’, ‘The Boston Globe’, ‘The Horn Book’, ‘NPR’, ‘Amazon’ en ‘Kobo’.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Rebecca Stead.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Chocolate War van Robert Cormier
• The Bailey Game van Celia Rees
• Pardon Me, You’re Stepping on My Eyeball van Paul Zindel

Citaat:

We pretend there’s such a thing as a private conversation in this house, but I have always been able to hear everything from the hall outside my bedroom. I heard you tell Dad that you didn’t expect him to understand. You said that, in a way, you were a stranger to yourself. It scared me.
But I almost understand. I feel like a stranger to myself too. (pp.212-213)

Vragen over het boek:

1. Wie is de verteller van de hoofdstukken ‘Valentine’s Day’? Waarom blijft deze persoon zo lang anoniem?
2. Hoe reageren Bridge en Tab op de relatie die Em met Patrick heeft?
3. Waarom is Tab een heel betrouwbare vriendin? En waarom lijkt ze dat soms minder te zijn?
4. Heeft het verhaal een happy end voor Bridge? Waarom vind je dat?