The Kingsbrook was not usually visible from his window. Not its course, nor its twisty meanders, nor the willows which made a double fringe along its banks. But he could see it now, or rather see what it had become, a river as wide as the Thames but flat and still, a broad lake that filled its own valley, submerging its water meadows in a smooth silver sheet. Of the few houses that stood in that valley, along a lane which had disappeared leading from a bridge which had disappeared, only their roofs and upper storeys showed above the waters. He thought of his own house, on the other side of that gently rising lake, as yet clear of the floods, only the end of his garden lapped by an encroaching tide.
It was raining. But as he had remarked to Burden some four hours before, rain was no longer news, it was tedious to remark on it. The exciting thing worthy of comment was when it wasn't raining. He picked up the phone and called his wife.
'Much the same as when you went out,' she said. 'The end of the garden's under water but it hasn't reached the mulberry tree. I don't think it's moved. That's what I'm measuring by, the mulberry tree.'
'Good thing we don't breed silkworms,' said Wexford, leaving his wife to decipher this cryptic remark.
There hadn't been anything like it in this part of Sussex in living memory – not, at least, in his memory. In spite of a double wall of sandbags the Kingsbrook had inundated the road at the High Street bridge, flooded the Job Centre and Sainsbury's but miraculously – so far – spared the Olive and Dove Hotel. It was a hilly place and most of the dwellings on higher ground had escaped. Not so the High Street, Glebe Road, Queen and York Streets with their ancient shopfronts and overhanging eaves. Here the water lay a foot, two feet, in places three feet, deep. In St Peter's churchyard the tops of tombstones pierced a grey, rain-punctured lake like rocks showing above the surface of the sea. And still it rained.

© Penguin Random House Company / Arrow Books, 2003

Terwijl de rivieren en stromen rondom Kingsmarkham buiten hun oevers treden door hevige regenval, wordt Chief Inspector Wexford geconfronteerd met een vermissing. Twee pubers (Giles en Sophie Dade van vijftien en dertien) en hun oppas (een 31-jarige vriendin van de moeder van de kinderen, Joanna Troy) worden sinds een paar dagen vermist. De ouder van Giles en Sophie gingen voor het eerst in hun huwelijk een weekend weg en toen ze terugkwamen waren de kinderen en de oppas verdwenen. Ook de auto van de oppas is nergens te vinden.
De leidinggevende van Wexford is er snel uit (net als een paar collega’s van Wexford): de drie zijn verdronken in het snel opkomende water. Als er bovendien een T-shirt van het vermiste meisje wordt gevonden aan de over van de rivier, wordt de zoekactie stopgezet: de politie moet eerst maar eens afwachten wat er straks (letterlijk) boven water komt.
Maar Wexford gelooft er niets van. Zo’n los T-shirt is volgens hem een afleiding, en drie uitstekende zwemmers (de vermisten waren dat) verdrinken niet zomaar in een metertje water. Daarom blijft Wexford de zaak detecteren.
Wanneer hij zich verdiept in het verleden van de oppas, wordt Wexford met meer vragen dan antwoorden opgescheept.

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Ruth Rendell

Jaar van uitgave:

2003

Aantal pagina's:

383

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

2000-2010

Plaats van handeling:

UK, de denkbeeldige plaats Kingsmarkham

Bijzonderheden:

Een misdaadroman in 28 genummerde hoofdstukken, voorafgegaan door een proloog (‘Beforehand’), met in de hoofdrol Chief Inspector Wexford.
In het Nederlands heet het boek ‘Zielsverduistering’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Voor de liefhebbers van Ruth Rendell-mysteries en voor de fans van goed doordachte misdaadverhalen is The Babes in the Wood’ een aanrader: het is een mysterieus verhaal, waarbij het vooral gaat om het waarom van de misdaad (whydunit) en niet om de dader van die misdaad (whodunit). Opnieuw krijg je als lezer veel inzicht in de karakters van het verhaal – ook in het niet altijd even aangename karakter van Chief Inspector Wexford.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van ‘The Babes in the Wood’ heb je geen specifieke kennis nodig. De sfeer van de roman lijkt een beetje op de ‘Midsomer Murders’-serie van de BBC (met name voor de proloog geldt dat). Daarnaast is het een verhaal waarin pijnlijk wordt duidelijk gemaakt hoe de Engelsen hun waterhuishouding voor elkaar hadden in 2003: niet dus … Wat dat betreft is er in de loop der jaren weinig veranderd in het Verenigd Koninkrijk: één lange regenbui en een deel van het land staat blank.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘The Babes in the Wood’ zijn nergens specialistisch of uitzonderlijk lastig. Zelfs wanneer er specifieke politiezaken aan de orde komen, zal dit nooit voor onbegrip zorgen. In het verhaal komen veel intermenselijke relaties en huiselijke zaken aan de orde, waardoor het verhaal heel toegankelijk blijft.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn nooit erg lang en er zijn veel dialogen. Wel gaat Rendell uit van een behoorlijke kennis van de wereld: ze verwijst regelmatig naar klassieke (Britse, Griekse) literatuur en naar filosofische of Bijbelse figuren.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘The Babes in the Wood’ is goed te volgen als je een paar jaar Engelse teksten hebt gelezen.
Het verhaal is zeer boeiend, maar nooit gewelddadig of thrillerachtig. Ms Rendell blijft altijd netjes (en nogal onderkoeld) in haar beschrijvingen, ook wanneer er iets vreselijks – zoals een moord – wordt beschreven.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Babes in the Wood’ een boek met een literair niveau C 4b en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

De detective ‘The Babes in the Wood’ is geschreven volgens het beproefde recept van Ms Rendell: er is (waarschijnlijk) een misdaad gepleegd en Chief Inspector Wexford moet zien deze op te lossen. Er wordt zelden gevochten of enige vorm van geweld gepleegd in de roman: de gewelddaden vinden vrijwel altijd off-stage plaats (hoewel Chief Inspector Wexford toevallig in dit verhaal een behoorlijke tik uitdeelt …). De interesse van de auteur – en daardoor ook van de lezer – gaat uit naar de motieven achter een mogelijke misdaad. Vandaar dat deze roman opnieuw – zoals vrijwel altijd bij Ruth Rendell – een whydunit genoemd kan worden.

Actie:

De detective ‘The Babes in the Wood’ is geschreven volgens het beproefde recept van Ms Rendell: er is (waarschijnlijk) een misdaad gepleegd en Chief Inspector Wexford moet zien deze op te lossen. Er wordt zelden gevochten of enige vorm van geweld gepleegd in de roman: de gewelddaden vinden vrijwel altijd off-stage plaats. De interesse van de auteur – en daardoor ook van de lezer – gaat uit naar de motieven achter een mogelijke misdaad. Vandaar dat deze roman opnieuw – zoals vrijwel altijd bij Ruth Rendell – een whydunit genoemd kan worden.

Tijd:

‘The Babes in the Wood’ speelt zich af in de jaren 200-2010. Het verhaal wordt chronologisch verteld en het beslaat een periode van een aantal maanden.

Plaats:

De setting van ‘The Babes in the Wood’ is het denkbeeldige stadje Kingsmarkham. Het is een landelijk slaapstadje in het graafschap Surrey, ten zuiden van Londen. Eén hoofdstuk speelt in de Zweedse stad Uppsala.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Babes in the Wood’: wat is er gebeurd met de twee kinderen van de familie Dade en met hun oppas, Ms Joanna Troy?

Verteller:

De roman ‘The Babes in the Wood’ heeft een auctoriale verteller. Deze vertelt het verhaal meestal vanuit het perspectief van Chief Inspector Wexford.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Babes in the Wood’ zijn:
• Chief Inspector Reg Wexford: de inspecteur uit het stadje Kingsmarkham;
• Detective Superintendent (DS) Mike Burden: de assistent (en bevriende collega) van Inspector Wexford;
• Detective Sergeant (DS) Barry Vine: een collega en assistent van Wexford;
• Dora Wexford: de echtgenote van Reg Wexford.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Babes in the Wood’ zijn:
Familieleden van Reg en Dora Wexford:
• Sheila: de dochter van Reg en Dora Wexford. Zij heeft een man, Paul, en twee dochtertjes, Amulet en Annoushka (a.k.a. Amy of Annie). Ze woont met haar gezin aan de westkust van de USA waar ze werkt als actrice;
• Sylvia Wexford: de dochter van Reg en Dora Wexford. Zij werkt als Child Care Officer, in haar vrije tijd is ze vrijwilligster bij een opvangcentrum voor vrouwen. Sylvia is gescheiden, ze heeft twee kinderen, Robin en Ben;
• Callum (‘Cal’) Chapman: de 40-jarige nieuwe vriend van Sylvia. Hij is nogal een nukkig figuur (Wexford mag hem niet echt), maar Sylvia vindt hem zeer aantrekkelijk;
• Neil: de ex-man van Sylvia.
Leden van de Kingsmarkham Police (‘Kingsmarkham Crime Management’):
• Detective Constable (DC) Lynn Fancourt: de assistente van DS Burden;
• Karen Malahyde: de Child Protection Officer van de Kingsmarkham politie;
• Sir James Freeborn: de ‘Assistant Chief Constable’ van de Headquarters in het stadje Myringham: de directe leidinggevende van Chief Inspector Wexford;
• Sergeants Jim Pemberton, Camb, Peach, Donaldson: andere politiemensen.
Andere karakters:
• Mrs Katrina Dade: de ongeveer 42-jarige moeder van de vermiste kinderen. Ze is een knappe, maar nogal hysterische en niet al te slimme vrouw. Ze was ooit secretaresse op de school waar Joanna Troy kort werkte, maar tegenwoordig is ze huisvrouw;
• Mr Roger Dade: een succesvolle makelaar. Hij is verknocht aan zijn werk en heeft maar weinig op met de hysterie van zijn vrouw;
• Giles Dade: een 15-jarige jongen die vermist wordt. Hij is een serieus type dat nooit uitgaat en nooit gekke dingen doet. Als enige van zijn familie behoort hij tot een kleine, ietwat sektarische kerk, ‘The Church of the Good Gospel’;
• Sophie Dade: de 13-jarige dochter die vermist wordt. Zij lijkt een keurig meisje te zijn, afgaande op haar onopvallende kleding of andere kenmerken;
• Joanna Troy: de 31-jarige vermiste oppas van de Dade kinderen. Zij is een goede vriendin van Mrs Dade. Joanna was heel kort gehuwd, maar ze woont nu al weer een paar jaar alleen. Zij was een briljante (talen)student; na haar studie werkte ze als docente Frans aan een middelbare school in Kingsmarkham. Ze nam abrupt ontslag en ontwerpt sinds enige tijd een cursus Frans op een website;
• Jashub Wright: de ongeveer 30-jarige predikant (‘Pastor, The Reverend’) van ‘The Church of the Good Gospel’;
• Thekla Wright: de echtgenote van de predikant;
• George Troy: de bejaarde vader van Joanna. Een nogal verstrooide man;
• Effie Troy: de (tweede) vrouw van George;
• Ralph Jennings: de ex-man van Joanna Troy. Hij woont sinds zijn scheiding met zijn tweede vrouw, Virginia Pascall, in Reading;
• Mrs Matilda Carrish: de oma van de vermiste kinderen Dade, een beroemde fotografe. Ze woont aan de bosrand ergens in de Cotswolds. Ze is (op afstand) gehuwd met een professor in Aziatische talen, Philip Trent, die in het Zweedse Uppsala werkt en woont;
• Mrs Doreen Bruce: de andere oma van de Dade kinderen. Ze woont met haar man Eric aan de Engelse zuidkust;
• Charlotte MacAllister née Dade: de dochter van Mrs Matilda Carrish (en dus de zus van Roger Dade);
• Peter (39) en Sharonne Buxton: een rijk echtpaar dat een buitenhuis met veel grond heeft in Kent, niet al te ver van Kingsmarkham: ‘Passingham Hall’;
• Pauline Pearson: de huishoudster van ‘Passingham Hall’;
• Ted Pearson: de echtgenoot van Pauline;
• Mr Bernard Shand-Gibb: de vroegere eigenaar van ‘Passingham Hall’;
• Mr Lockhart: de oud-directeur van de school waar Joanna Troy werkte;
• Philippa Sikorski: de huidige directrice van de middelbare school;
• Yvonne Moody: de overbuurvrouw van Joanna Troy;
• Jacqueline Brown: de moeder van een verongelukte scholier, Ludovic Brown;
• Scott Holloway en Damon Wimborne: klasgenoten van Giles Dade;
• Leden van de ‘Church of the Good Gospel’ (of ‘United Gospel Church’): Hobab (Ken) Winter, Pagiel Smith, Nun Slummer, Ev Taylor, Nemuel Morrison, Hannoch Crane, Zurishaddai Wilton;
• Dorcas Winter: de dochter van Hobab winter. Zij brengt vaak kranten rond (o.a. bij de familie Dade).

Website:

https://www.theguardian.com/books/2002/nov/09/featuresreviews.guardianreview22 

Film:

De misdaadroman ‘The Babes in the Wood’ is verfilmd voor de BBC-TV.

Overig:

De misdaadroman ‘The Babes in the Wood’ is de negentiende roman met in de hoofdrol (Chief) Inspector Wexford. De roman werd voorafgegaan door ‘Harm Done’ en gevolgd door ‘End in Tears’.
De ‘New York Times’ verkoos de roman als één van de top-vijf beste misdaadromans in 2005.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Ruth Rendell.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Not in the Flesh van Ruth Rendell
• Sister van Rosamund Lupton
• Thursday’s Children van Nicci French

Citaat:

‘She may be renting a flat for the three of them,’ Wexford said.
‘Why would she?’
‘I’m not saying she is, Mike. It’s a possibility. We know so little about her. For instance, you say she has a good relationship with the Dade kids. Suppose it’s more than that, suppose she’s so fond of them she wants them for herself.’
‘Adopt them, you mean? They’re not exactly the babes in the wood. The boy’s fifteen. She’d have to be mad.’ (p.48)

Vragen over het boek:

1. Wat hebben de overstromingen rond Kingsmarkham met de plot van het verhaal te maken?
2. Waarom is de proloog belangrijk voor het begrip van deze misdaadroman?
3. Waarom is het gedrag van het echtpaar Buxton essentieel voor het verloop van het verhaal?
4. Welke link valt er te leggen tussen de gepleegde misdaad en de familie van Chief Inspector Wexford?