Manfred, Prince of Otranto, had one son and one daughter: the latter, a most beautiful virgin, aged eighteen, was called Matilda. Conrad, the son, was three years younger, a homely youth, sickly, and of no promising disposition; yet he was the darling of his father, who never showed any symptoms of affection to Matilda. Manfred had contracted a marriage for his son with the Marquis of Vicenza’s daughter, Isabella; and she had already been delivered by her guardians into the hands of Manfred, that he might celebrate the wedding as soon as Conrad’s infirm state of health would permit.
Manfred’s impatience for this ceremonial was remarked by his family and neighbours. The former, indeed, apprehending the severity of their Prince’s disposition, did not dare to utter their surmises on this precipitation. Hippolita, his wife, an amiable lady, did sometimes venture to represent the danger of marrying their only son so early, considering his great youth, and greater infirmities; but she never received any other answer than reflections on her own sterility, who had given him but one heir. His tenants and subjects were less cautious in their discourses. They attributed this hasty wedding to the Prince’s dread of seeing accomplished an ancient prophecy, which was said to have pronounced that the castle and lordship of Otranto ‘should pass from the present family, whenever the real owner should be grown too large to inhabit it.’ It was difficult to make any sense of this prophecy; and still less easy to conceive what it had to do with the marriage in question. Yet these mysteries, or contradictions, did not make the populace adhere the less to their opinion.
Young Conrad’s birthday was fixed for his espousals. The company was assembled in the chapel of the Castle, and everything ready for beginning the divine office, when Conrad himself was missing. Manfred, impatient of the least delay, and who had not observed his son retire, despatched one of his attendants to summon the young Prince. The servant, who had not stayed long enough to have crossed the court to Conrad’s apartment, came running back breathless, in a frantic manner, his eyes staring, and foaming at the mouth. He said nothing, but pointed to the court.

© Penguin Random House Company, 2001

Als Manfred, de huidige prins van de Italiaanse stadstaat Otranto, vreest voor de toekomst van zijn prinsdom, huwelijkt hij snel zijn zwakke vijftienjarige zoon uit aan een belangrijke prinses. Maar als deze Isabella met de prins in het huwelijk zal treden, valt er een helm zo maar vanuit de lucht op het hoofd van de ongelukkige knaap: het huwelijk kan helaas niet meer doorgaan.
Manfred ziet zijn prinsdom in de nabije toekomst verdwijnen. Maar dan bedenkt hij een snood plan. Hij stelt direct voor aan de priester Jerome om hem van zijn vrouw Hippolita te laten scheiden zodat hij zelf met de jonge prinses Isabella kan trouwen. Maar die jongedame voelt daar niets voor en ze vlucht weg in de kelders onder het prinselijk paleis. Daar wordt ze gered door een mysterieuze boer die haar naar de priester Jerome brengt, waar ze veilig hoopt te zijn voor de gewetenloze Manfred.
Als Manfred hoort van de vluchtpoging, neemt hij maatregelen: hij chanteert de priester, hij veroordeelt de boer ter dood en hij huwelijkt zijn dochter uit aan een andere prins. Als hij zelf dan met Isabella kan trouwen, is het prinsdom veilig in handen van het geslacht van Manfred. Helaas heeft hij buiten de voorouders van de oorspronkelijke vorsten van Otranto gerekend: vroegere vorsten stappen uit hun schilderijen, enorme zwaarden vallen op de grond en een hels onweer barst los. Manfred zal zijn uiterste best moeten doen om de alleenheerser van Otranto blijven …

ERK Niveau:

C2

Schrijver:

Horace Walpole

Jaar van uitgave:

1765

Aantal pagina's:

110

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

Tussen het jaar 1000 en 1300

Plaats van handeling:

Italië, het kasteel van de stad Otranto, in de hak van de Italiaanse laars

Bijzonderheden:

Een roman in 5 hoofdstukken

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Als je wilt weten hoe de horror in de literatuur begon, dan is ‘The Castle of Otranto’ een goede keus: dit is één van de eerste boeken in dit genre (waarschijnlijk zelfs het eerste).
Dat dit boek de weg baande, geeft meteen ook de gebreken van het verhaal weer: dat rammelt namelijk aan alle kanten. Helmen verpletteren onschuldige troonopvolgers, maagden worden nagezeten door de gewelven onder een kasteel, een prins huilt van spijt vanwege zijn slechte daden maar gaat vervolgens vrolijk verder met zijn wangedrag, hooggeplaatste prinsen blijken simpele edellieden te zijn en priesters en boeren zijn achteraf van hoge adel.
Uiteindelijk is dit wel een horrorverhaal (een echte gothic novel), maar gegriezeld wordt er nauwelijks: ernstige zaken – een dodelijk ongeval, een nachtelijke achtervolging, een bijna-terechtstelling – doen eerder lachwekkend aan dan dat ze de lezer beangstigen.
Maar dat alles neemt niet weg dat het horrorgenre op deze manier begon; vandaar dat ‘The Castle of Otranto’ een belangrijke roman is.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van de roman ‘The Castle of Otranto’ moet de lezer enige kennis hebben van de gothic novel; de roman is één van allereerste horrorverhalen die geschreven werd, met alle gebreken van een rudimentair boek in dit genre.
Daarnaast speelt de roman zich af op een exotische plaats (Zuid-Italië) in een mysterieuze tijd (de jaren 1000 tot 1300), een spannende enscenering voor de 17e-eeuwse Engelse lezer.

DE TAAL

‘The Castle of Otranto’ kent heel veel lastige woorden. De taal is die van 1765 en de schrijver verwijst naar de Middeleeuwen. Hij gebruikt dus niet alleen woorden uit de achttiende eeuw, maar ook nog (pseudo-)klassieke woorden uit lang vervlogen middeleeuwen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘The Castle of Otranto’ is moeilijk. Woorden zijn oud (uit 1765) of verwijzen naar nog oudere tijden (de middeleeuwen), er zijn zeer lange alinea’s en de hoofdstukken zijn ook lang.
Wat het lezen extra moeilijk maakt, zijn de dialogen in die lange alinea’s. De lezer weet vaak niet wie er aan het woord is: dialogen worden binnen de alinea’s geschreven en niet als aparte alinea’s (zoals ze sinds de negentiende eeuw meestal tussen aanhalingstekens staan).
Het verhaal van ‘The Castle of Otranto’ is een lastig verhaal. Dat komt niet omdat het verhaal complex is, maar omdat het zo onsamenhangend is. De plot lijkt simpel: een prins wordt ontmaskerd als de onwettige vorst van een stadsstaat. Maar gedurende het verhaal worden er telkens nieuwe zaken en personen (en gebeurtenissen uit het verleden) geïntroduceerd. Dit gebeurt om het verhaal logisch te laten verlopen. Maar het zorgt daarentegen juist voor onsamenhangendheid en complexiteit.
Op grond van deze eigenschappen is ‘The Castle of Otranto’ een roman met een literair niveau C 5d en een taal-(ERK-)niveau C2.

Schrijfstijl:

‘The Castle of Otranto’ is nogal amateuristisch geschreven. Dit komt gedeeltelijk omdat Horace Walpole niet een ervaren romanschrijver was, maar vooral komt het door het nieuwe genre: het horrorverhaal, of the gothic novel. Walpole was met ‘The Castle of Otranto’ één van de eerste auteurs (ter wereld) die zo’n verhaal schreef. Hij had niet de voorbeelden van de duizenden (geslaagde) horrorverhalen die wij sindsdien hebben. Het genre is – vooral sinds Edgar Allan Poe en veel later dankzij Stephen King – helemaal volwassen geworden.

Actie:

Er is bijzonder veel actie in ‘The Castle of Otranto’. Die actie begint al op de eerste pagina, wanneer er een helm valt op het hoofd van de troonopvolger die deze arme jongen verplettert. Vanaf dat moment gebeurt er van alles en nog wat: schilderijen komen tot leven, jonge meisjes worden achternagezeten door donkere kelders, mensen worden ter dood veroordeeld of simpelweg doodgestoken.
Veel actie alom; maar misschien wel te veel – niet-functionele – actie.

Tijd:

‘The Castle of Otranto’ wordt opgevoerd als een document dat in 1529 gedrukt werd. Het beschrijft de ondergang van een onwettige heerser over het prinsdom Otranto; een gebeurtenis die zogenaamd plaatsvond ergens in de 11e, 12e, of 13e eeuw.
Het verhaal wordt chronologisch verteld en het speelt zich in een paar dagen af. Wel zijn er veel flashbacks in de vorm van verhalen over vroeger.

Plaats:

De roman ‘The Castle of Otranto’ speelt zich af in het zuiden van Italië, in het prinsdom – tegenwoordig een stad – Otranto, en dan uitsluitend in het kasteel van de prins van die stad.

Verhaallijn:

Er zijn meerdere verhaallijnen in ‘The Castle of Otranto’ die allemaal met hetzelfde thema te maken hebben: wie is de rechtmatige prins van Otranto?

Verteller:

‘The Castle of Otranto’ wordt verteld door een auctoriale verteller. Wel lijkt het alsof het een manuscript is. In het voorwoord schrijft de auteur – die overigens oorspronkelijk anoniem was – dat hij in een Engelse bibliotheek een document vond dat in 1529 was gedrukt, maar dat een verhaal ergens uit de jaren tussen 1000 en 1300 beschreef. Dit alles verleent authenticiteit aan het verhaal.

Hoofdkarakters:

In ‘The Castle of Otranto’ zijn de hoofdkarakters:
• Manfred, de prins van Otranto. Hij is een Italiaanse edelman, die met vrouw en kinderen in het kasteel woont dat hij van zijn vader en grootvader heeft geërfd;
• Hippolita, zijn vrouw; altijd trouw aan haar man;
• Matilda, zijn dochter: een 18-jarige schoonheid;
• Conrad, zijn ziekelijke zoon van 15;
• Isabella, de dochter van de markies van Vicenza: zij is als bruid beloofd aan Conrad;
• Een jonge, onbekende ‘peasant’: later blijkt hij Theodore te zijn, de zoon van de priester (en edelman) Jerome;
• Frederic: een edelman die het kasteel bezoekt om Manfred te ontmaskeren.

Bijfiguren:

‘The Castle of Otranto’ heeft veel minor characters, maar deze zijn onbelangrijk (meestal hebben ze de functie van boodschapper of knecht of soldaat) en ze worden daarom zelden bij name genoemd.

Website:

http://www.britannica.com/EBchecked/topic/634999/Horace-Walpole-4th-earl-of-Orford

Film:

‘The Castle of Otranto’ is in 1979 verfilmd.

Overig:

‘The Castle of Otranto’ is een primitief, maar wel een oorspronkelijk horrorverhaal. Het is één van de eerste gothic novels: een verhaal over dood en verderf, over list en bedrog, over wettige en onwettige erfgenamen, over valse prinsen en onschuldige maagden. Compleet met oude ridders en harnassen, geesten en vreselijk noodweer. En het speelt zich uiteraard in een donker kasteel af …

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Horace Walpole.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Vathek van William Beckford
• Dracula van Bram Stoker
• Slade House van David Mitchell

Citaat:

It is done, replied Manfred: Frederic accepts Matilda’s hand, and is content to wave his claim, unless I have no male issue. – As he spoke those words, three drops of blood fell from the nose of Alfonso’s statue. Manfred turned pale, and the princess sunk on her knees. (p.61)

Vragen over het boek:

1. Wanneer kom de lezer te weten wie de jonge ‘peasant’ in werkelijkheid is?
2. Vind je het logisch dat Manfred zichzelf beschouwt als de wettige prins van Otranto? Waarom vind je dat?
3. Welk van de drie vrouwelijke hoofdkarakters vind je het beste uitgewerkt: Hippolita, Matilda of Isabella? Waarom vind je dat?
4. Wat vind je van de conclusie van de roman? In hoeverre is dat een happy end (of juist niet)?