Early on a rainy Sunday afternoon in November a man was hurrying down Third Avenue, past closed and barred florist shops and newsstands, his hands stuffed in his pockets and his head bent against the wind. The avenue was deserted except for an occasional cab, which parted the gray water puddled in the potholes and sent it streaming. Behind the lighted windows of apartment buildings people stretched, divided the ‘Sunday Times’, poured coffee into glazed mugs, but in the street it was a different scene: A bum covered by soggy shopping bags huddled in a closed storefront; a woman in a brown coat held a paper over her head and ran; a pair of cops whose walkie-talkies blared distorted voices listened to an old woman weep in front of a pink enameled building. What, the man wondered, was he, a decent and respectable man, doing out among these people, out in the street on a cold Sunday morning? He laughed at himself for still asking the question and pressed on. No matter what he pretended, he knew, he knew where he was going.
Only a few blocks uptown, on the twelfth floor of a once inconspicuous white brick building that had been painted a conspicuous baby blue, a woman sat at a desk, patiently waving a red pencil over a manuscript. She was barely aware of the staccato clacking of rain against the drainpipe as it cascaded down her window in sheets. Her lips moved without sound, repeating the words before her. On the television, which was turned on but without volume, an elderly cartoon dinosaur limped across a chalk-gray landscape, its hair a white mophead, a satchel tied to a stick it held between its teeth. Unaware of the dinosaur, the woman breathed in rhythm with the kitchen clock, and her pencil passed over the manuscript like a wand, healing all it touched. She did not think of her husband, who walked alone, fighting the sheeted rain.

© Alfred A. Knopf, Inc. / Penguin Books, 1986/1987.

Philip werkt als corrector en redacteur bij een uitgever van goedkope romannetjes. Hij is voor het eerst in zijn leven echt gelukkig: hij heeft een relatie met de mooie en populaire Eliot. Deze Eliot is rustelozer en hij ziet Philip als een goede vriend, maar eigenlijk niet meer dan dat.
Philips moeder is ook redacteur: zij werkt bij een kleine uitgever waar zij manuscripten beoordeelt en corrigeert. Ze heeft in New York City haar zoon keurig, samen met haar man, opgevoed en ze voelt zich goed nu hij elders in de stad een baan en een huis heeft. Haar leven lijkt rustig voort te kabbelen.
Maar dat is maar schijn. Rose heeft geen idee van de homoseksuele relatie die haar zoon heeft: het kwam nooit echt bij haar op om zich te verdiepen in de gevoelens van haar zoon.
En dan is daar de echtgenoot en vader: Owen. Owen is werkzaam aan een middelbare school, hij heeft een vrouw en een zoon, en hij heeft zijn leven keurig op een rijtje lijkt het. Maar niets is minder waar. De uiterlijk zo rustige Owen is elke zondag op zoek. Op zoek naar liefde …

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

David Leavitt

Jaar van uitgave:

1986

Aantal pagina's:

319

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1980-1990

Plaats van handeling:

USA, New York City (Manhattan)

Bijzonderheden:

Een roman in 4 genummerde delen.
In het Nederlands heet de roman ‘De verloren taal der kranen’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘The Lost Language of Cranes’ is de debuutroman van David Leavitt, een roman over de (homoseksuele) liefde. Maar naast liefde en lust gaat het verhaal vooral ook over eenzaamheid, over het zoeken naar geborgenheid en veiligheid. De hoofdkarakters worstelen met hun geaardheid en met hun identiteit en dat is ook de reden dat deze roman terecht zo populair werd.

WAT MOET JE WETEN?

‘The Lost Language of Cranes’ is een roman over het vrije (en volgens sommigen decadente) New York. Homoseksualiteit lijkt overal in de stad geaccepteerd te zijn, maar is dat in feite niet – met name niet door de betrokkenen en door hun familieleden.
Op de achtergrond van de roman speelt de dreiging van de (toentertijd) dodelijke ziekte aids.

DE TAAL

De taal van ‘The Lost Language of Cranes’ is niet moeiljk. Het boek is in een vlotte taal geschreven.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte.
Let wel: het is een liefdesroman met zeer expliciete seksscènes: niet iedere lezer zal dat kunnen waarderen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is de roman nergens echt moeilijk.
Dat geldt zeker ook voor het verhaal zelf. De plot draait om drie karakters: een vader, een moeder en een zoon. Drie karakters die lange tijd met elkaar, maar ook jarenlang langs elkaar leven. De redenen waarom worden langzamerhand duidelijk.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Lost Language of Cranes’ een boek met een literair niveau C 5a en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

De roman is mooi geschreven, met veel aandacht voor de karakters van de drie hoofdpersonen. Verder is dit duidelijk een New Yorkse roman: de hoofdpersonen werken, wonen en recreëren uitsluitend in New York (in dan ook nog uitsluitend in Manhattan).

Actie:

‘The Lost Language of Cranes’ bevat een verhaal met vrij veel actie.

Tijd:

De gebeurtenissen in de roman spelen zich af in de jaren 1980-1990. Het is de tijd waarin de ziekte aids voor het eerst voorkwam.

Plaats:

De setting van ‘The Lost Language of Cranes’ is voornamelijk het stadsdeel Manhattan in New York City. Enkele scenes spelen in Rome (Italië).

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Lost Language of Cranes’: zullen Philip en zijn ouders het geluk vinden, met anderen of met elkaar?

Verteller:

De roman heeft een auctoriale verteller.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Lost Language of Cranes’ zijn:
• Philip (25) Benjamin: een jonge man die in New York City woont en werkt. Hij is redacteur bij een uitgever van romannetjes (die hij vaak ook gedeeltelijk herschrijft). Hij is homoseksueel en heeft sinds kort een relatie met Eliot – twee feiten die hij nog niet aan zijn ouders heeft verteld
• Rose Benjamin (52): een copy editor, een vrouw die al zevenentwintig jaar getrouwd is met Owen. Hun huwelijk is vriendschappelijk en vreedzaam, maar nauwelijks opwindend te noemen. Philip is hun enige zoon. Rose is een hardwerkende, vrij koele vrouw;
• Owen Benjamin (52): een assessor aan een middelbare school. Hij studeerde literatuur maar een wetenschappelijke carrière werd het niet. Owen is heel verward over zijn seksuele voorkeuren: hij houdt van zijn vrouw, maar hij gaat wekelijks naar bioscopen waar veel homo’s samenkomen om naar pornofilms te kijken. Owen is een gevoelige man die snel huilt en die geen raad weet met zijn gevoelens.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Lost Language of Cranes’ zijn:
• Eliot Abrams: sinds kort de minnaar van Philip. Eliot is een ervaren minnaar die meerdere relaties heeft gehad. Hij geeft veel om Philip, maar hij voorvoelt dat dit niet een blijvende relatie zal zijn;
• Buren: Mrs. Lubin, Arnold Selensky;
• Collega’s van Rose: Carole Schneebaum, Roger Bell, Penelope, Nick;
• Vrienden van Philip: Sally, Joshua Treadwell, Connie Moss, Chris Fletcher, Brad Robinson, Desmond, Brian, Martin, Alex Kamarov, Rob;
• Jerene Parks: de 25-jarige kamergenote van Eliot. Zij werkt aan een proefschrift bij de Philosophy Department van de New Yorkse bibliotheek waar ze het belang van taal onderzoekt. Jerene is een Afro-Amerikaanse lesbische vrouw die door haar (pleeg)ouders verstoten is;
• Derek Moulthorp en Geoffrey Bacon: de homoseksuele pleegouders van Eliot. Derek is een succesvolle kinderboekenschrijver (en schrijver van Philips favoriete kinderboeken);
• Sam en Margaret Parks: de ouders van Jerene;
• Rhea en Karl Mutter: vrienden van de Benjamins toen deze een aantal jaren in Rome woonden en werkten;
• Collega’s (en medeauteurs) van Philip: Marsha Collins, Laurene en Gladys Cooper;
• Nieuwe contacten van Owen: Alex Melchor, Frank Picone;
• John Malcolmson: journalist bij een gaykrant, een vriend van Derek en Geoffrey;
• Collega’s van Owen op de Harte Chool: Winston Penn (gymleraar), Herr Klappert (Duits), Stan Edersheim (calculus);
• Laura Finley: de vriendin van Jerene.

 

Website:

http://davidleavittwriter.com/books/lostlanguage.html

Film:

‘The Lost Language of Cranes’ is als BBC-serie verfilmd.

Overig:

‘The Lost Language of Cranes’ is de eerste roman van David Leavitt, een boek dat hem wereldberoemd zou maken.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over David Leavitt.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Giovanni’s Room van James Baldwin
• Oranges Are Not the Only Fruit van Jeannette Winterson
• A Little Life van Hanya Yanagihara

Citaat:

What did it sound like? What did it feel like? The language belonged to Michel alone; it was forever lost to her. How wondrous, how grand those cranes must have seemed to Michel, compared to the small and clumsy creatures who surrounded him. For each, in his own way, she believed, finds what it is he must love, and loves it; the window becomes a mirror; whatever it is that we love, that is who we are. (p.183)

Vragen over het boek:

1. Vertel iets over de jeugd van Philip en in hoeverre deze hem gevormd heeft.
2. Wat heeft Rose van haar huwelijk verwacht en wat heeft ze uiteindelijk gekregen?
3. Vindt Owen het geluk? Waar blijkt dat uit?
4. Verklaar de titel van het boek.