Would you rather love the more, and suffer the more; or love the less, and suffer the less? That is, I think, finally, the only real question.
You may point out – correctly – that it isn’t a real question. Because we don’t have the choice. If we had the choice, then there would be a question. But we don’t, so there isn’t. Who can control how much they love? If you can control it, then it isn’t love. I don’t know what you call it instead, but it isn’t love.
Most of us have only one story to tell. I don’t mean that only one thing happens to us in our lives: there are countless events, which we turn into countless stories. But there’s only one that matters, only one finally worth telling. This is mine.
But here’s the first problem. If this is your only story, then it’s the one you have most often told and retold, even if – as is the case here – mainly to yourself. The question then is: do all these retellings bring you closer to the truth of what happened, or move you further away? I’m not sure. One test might be whether, as the years pass, you come out better from your own story, or worse. To come out worse might indicate that you are being more truthful. On the other hand, there is the danger of being retrospectively anti-heroic: making yourself out to have behaved worse than you actually did can be a form of self-praise. So I shall have to be careful. Well, I have learned to become careful over the years. As careful now as I was careless then. Or do I mean carefree? Can a word have two opposites?

© Jonathan Cape Ltd, 2018

Als de negentienjarige student Paul de zomervakantie bij zijn ouders doorbrengt, geeft zijn moeder hem op voor tenniswedstrijden in het stadje: misschien treft Paul dan een aardig meisje. Dat gebeurt ook – maar het is wel een getrouwde moedermeisje van achtenveertig jaar oud …
Ondanks de afkeuring van de nette burgers van het stadje (waaronder Pauls keurige ouders) begint Paul een relatie met de boeiende Susan Macleod. Het huwelijk van Susan stelt al jaren niets meer voor: haar volwassen dochters zijn het huis uit en haar man drinkt liever dan dat hij met zijn vrouw spreekt. Paul merkt dat hij gaat houden van een oudere vrouw die op haar beurt ook van hem begint te houden. Het is de vraag of deze liefde voor altijd zal kunnen zijn ...

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

Julian Barnes

Jaar van uitgave:

2018

Aantal pagina's:

213

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1950-2020

Plaats van handeling:

UK, voornamelijk Londen en een stadje daar in de buurt

Bijzonderheden:

Een roman in drie delen.
In het Nederlands heet het boek ‘Het enige verhaal’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘The Only Story’ is een ingetogen en gevoelige roman over de liefde. Liefde die veel – alles? – lijkt te overwinnen. De liefde in dit verhaal is een speciale: die van een jonge man en van een oudere vrouw voor elkaar.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van ‘The Only Story’ heb je weinig specifieke kennis nodig. Het verhaal vertelt over een vroegere, meer preutse tijd (vooral de vroege jaren zestig van de vorige eeuw): de omgang van een jongeman met een veel oudere vrouw werd ten zeerste afgekeurd. (Zou het tegenwoordig veel anders zijn?)

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘The Only Story’ zijn op zich niet moeilijk, maar de manier waarop het verhaal verteld wordt (met meerdere flashbacks die telkens heen en weer gaan in de tijd) leest het verhaal soms lastig.
De alinea’s zijn niet lang. Er zijn geen hoofdstukken: wel drie delen met korte fragmenten, onderbroken door een witregel. Er zijn weinig dialogen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘The Only Story’ is begrijpelijk, maar niet altijd even gemakkelijk. Dat komt door de vele tijdssprongen.
Het verhaal is heel boeiend: het is een ontroerende liefdesgeschiedenis over de liefde tussen een jonge student en een getrouwde vrouw (die qua leeftijd zijn moeder had kunnen zijn).
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Only Story’ een boek met een literair niveau C 5a en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

‘The Only Story’ is heel mooi geschreven: met veel liefde en heel poëtisch. Het verhaal draait om de door de schrijver geciteerde dichtregels van Alfred, Lord, Tennyson:

‘Tis better to have loved and lost than never to have loved at all.’

Actie:

De roman ‘The Only Story’ is een verhaal met betrekkelijk weinig actie. Toch mis je dat als lezer niet omdat je zo dicht op het verhaal van de verteller zit.

Tijd:

‘The Only Story’ speelt zich af in de jaren 1950-2020. Het verhaal begint wanneer Paul negentien jaar oud is en de zomervakantie doorbrengt bij zijn ouders thuis. Daar ontmoet hij de 48-jarige Susan. Vanaf dat moment volgen we – via allerlei flashbacks – de levens van Paul en van (onder anderen) Susan.

Plaats:

De setting van ‘The Only Story’ is voornamelijk Londen en een stadje op zo’n vijftien mijl ten zuiden van die stad. Latere scenes spelen op meerdere plaatsen in de wereld (die meestal niet genoemd worden). Het verhaal eindigt (min of meer) in het graafschap Somerset.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Only Story’: hoe zal de relatie zich ontwikkelen tussen Paul en Susan?

Verteller:

De roman ‘The Only Story’ heeft vaak een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief. Soms gebruikt deze verteller de 2e persoon (‘you’) en zelfs de 3e persoon (‘he’) als hij iets over zichzelf wil vertellen. Dit zorgt respectievelijk voor een nabijheid en een afstandelijkheid bij bepaalde scenes uit het verhaal. Ook schakelt de verteller veel heen en weer – in de tijd, maar ook in de tijdsvormen (tegenwoordige en verleden tijdwerkwoordsvormen).

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Only Story’ zijn:
• Paul: de verteller. Als het verhaal begint is hij een 19-jarige student die de vakanties bij zijn ouders doorbrengt. Paul is enige kind. Hij heeft vrienden op de universiteit in Londen, maar in zijn woonplaats bemoeit hij zich weinig met leeftijdgenoten;
• Susan Macleod: de vriendin en latere geliefde van Paul. Als Paul haar ontmoet is zij een 48-jarige getrouwde vrouw met twee vrijwel volwassen dochters. Haar huwelijk bestaat nog steeds, maar er is geen enkele genegenheid tussen Susan en haar man.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Only Story’ zijn:
• Joan: de beste vriendin van Susan. Een vrij verbitterde, sarcastische vrijgezelle dame die haar moeder tot aan haar dood verzorgd heeft. Joan is de zus van de vroegere vriend van Susan, een man die jong overleed;
• Gordon Macleod ( ‘Elephant Pants’, ‘E.P.’): de echtgenoot van Susan. Een vrij arrogante ambtenaar wiens enige plezier alcohol en golfen lijkt te zijn;
• Martha (‘Miss Grumpy’, ‘Miss G’): de oudste dochter van Susan;
• Clara (‘Miss Not So (Grumpy)’, ‘Miss NS’): de jongste dochter van Susan;
• Andy Roberts: de vader van Paul. Hij is een stille, meegaande man;
• Mrs Roberts: de moeder van Paul, een vrouw die zich vaak zorgen maakt om wat de buren van alles en nog wat zullen denken;
• Eric, Barney, Ian en Sam: studiegenoten en vrienden van Paul;
• Dr Kenny: een huisarts in Londen;
• Paula, Anna, Maria en Kimberly: vriendinnen van Paul.

Website:

https://www.theguardian.com/books/2018/jan/26/the-only-story-julian-barnes-review 

Film:

De roman ‘The Only Story’ is niet verfilmd.

Overig:

‘The Only Story’ is een liefdesverhaal. Maar wel van een heel speciaal soort: de liefde is er al lang niet meer wanneer de verteller zijn verhaal opschrijft. De afstandelijkheid zorgt in dit geval voor een ontroerend geheel. Als de grote liefdesrelatie voorbij is vergelijkt de verteller zijn gedrag als negentienjarige met dat van de Nederlandse autocoureur Max Verstappen: iemand die op jonge leeftijd ook grote risico’s durfde te nemen.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Julian Barnes.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Enduring Love van Ian McEwan
• Notes on a Scandal van Zoë Heller
• The Humbling van Philip Roth

Citaat:

He always remembered what she had said to him after they left Joan’s house that day. Like most young men, especially those first in love, he had viewed life – and love – in terms of winners and losers. He, obviously, was a winner; Joan, he assumed, had been a loser, or, more likely, not even a competitor. Susan had put him right. Susan had pointed out that everyone has their love story. Even if it was a fiasco, even if it fizzled out, never got going, had all been in the mind to begin with: that didn’t make it less real. And it was the only story. (p.190)

Vragen over het boek:

1. In welk opzicht speelt de tennisvereniging een belangrijke rol in het verhaal?
2. Wat leert de jonge Paul van de wijze Joan?
3. Wat wil het zeggen dat Paul van de ene plaats naar de andere baan gaat om te werken en te wonen?
4. Hoe eindigt de relatie tussen Paul en Susan?