The sixties began in the summer of 1956, ended in October of 1973 and peaked just before dawn on 1 July, 1967 during a set by Tomorrow at the UFO Club in London.
John Hopkins and I had launched the weekly UFO events at an Irish dance hall in Tottenham Court Road just before Christmas 1966, and they had quickly become the hub of psychedelic London. By April, our resident attraction, Pink Floyd, had outgrown us, so I was always on the lookout for new groups. I saw Tomorrow at Blaises one night and thought they were pretty good. When they made their UFO debut on 19 May it was love at first sight between them and our audience. Steve Howe, later to make his name and fortune with Yes, played guitar, while Twink, a key figure in the genesis of punk, was the drummer. I don’t know what became of Junior, the bass player, but his mad-eyed, don’t-give-a-fuck presence in a string vest was a key element in their appeal. Lead singer Keith West had a solo hit that summer with ‘Excerpt From A Teenage Opera, Part 1’ (‘Grocer Jack, Grocer Jack, please come back…’) and did his best to maintain a pop-star presence while around him the group was morphing into something quite different. ‘My White Bicycle’, a tribute to the free transport provided by Amsterdam’s revolutionary provos, was their new theme song, while Howe’s solos got longer and Twink’s drumming ever wilder.
A month or two earlier, I would never have gone to Blaises and Tomorrow would barely have heard of UFO Everything was accelerating that spring: new drugs, clothes, music and clubs. The psychedelic underground and the pop scene were starting to overlap. UFO crowds were bigger each week, and it was getting hard to maintain the original atmosphere. It was also difficult to ignore the increased attention from the police: the longer the queues, the more customers were getting frisked and busted.

© Serpent’s Tail, 2006.

Joe Boyd groeit op in Boston, Massachusetts, in de jaren veertig en vijftig. Tijdens zijn studie in Harvard raakt hij geïnteresseerd in muziek, met name in het opnemen van muziek. In Massachusetts maakt hij contact met veel Afro-Afrikaanse musici met wie hij opnamen gaat maken. Hij begeleidt blues- en jazzartiesten als Coleman Hawkins en Muddy Waters.
In 1964 verhuist hij naar Londen, de stad waar de popmuziek op dat moment tot bloei is gekomen. Daar komt hij in contact met Britse en Amerikaanse folk artiesten. Hij produceert artiesten als The Move, The Incredible String Band, Pink Floyd, Fairport Convention en Nick Drake.

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

Joe Boyd

Jaar van uitgave:

2006

Aantal pagina's:

282

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1960-1970

Plaats van handeling:

UK, Londen

Bijzonderheden:

De autobiografie bestaat uit 33 genummerde hoofdstukken.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Voor liefhebbers van (oude) popmuziek is de autobiografie ‘White Bicycles’ zeker een aanrader. Het boek geeft een prachtige inkijk in de muziekwereld van de jaren zestig in Londen.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van ‘White Bicycles’ heb je geen specifieke kennis nodig. De muziek is te vinden op albums, CD’s en op beeld.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘White Bicycles’ zijn nergens echt moeilijk.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Wat taal betreft is ‘White Bicycles’ heel toegankelijk.
De verhalen zijn dat ook. De verteller geeft veel informatie over wat er in de 60’s in Londen gebeurde op het gebied van de popmuziek.
Op basis van deze eigenschappen is ‘White Bicycles’ een boek met een literair niveau C 5a en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

‘White Bicycles’ is mooi geschreven: informatief en persoonlijk. Tegelijkertijd blijft de verteller een bescheiden persoon – ondanks zijn vele interessante opnamen.

Actie:

De autobiografie ‘White Bicycles’ is een verhaal met redelijk veel actie.

Tijd:

‘White Bicycles’ speelt zich af in de jaren zestig van de vorige eeuw.

Plaats:

De setting van ‘White Bicycles’ is meerdere plaatsen in de USA en in de UK. Maar de nadruk ligt op Londen.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘White Bicycles’: de belevenissen van een muziekproducer in de jaren zestig van de vorige eeuw.

Verteller:

De autobiografie ‘White Bicycles’ heeft een ik-verteller, wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief.

Hoofdkarakters:

Het hoofdkarakter in ‘White Bicycles’ is:
• Joe Boyd: de ik-verteller, een Amerikaanse muziekproducer die in de jaren zestig van de vorige eeuw heel actief was in de Londense scene. (En in latere jaren overigens ook …)

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘White Bicycles’ zijn:
• Musici, zangers, zangeressen en bands uit verschillende muziekgenres (met name popmuziek): de folk, psychedelische muziek, blues,

Website:

https://www.theguardian.com/books/2006/may/20/highereducation.news

Film:

De autobiografie ‘White Bicycles’ is niet verfilmd.

Overig:

De subtitel van ‘White Bicycles’ is ‘Making music in the 1960s’.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Joe Boyd.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• High Fidelity van Nick Hornby
• Chronicles, Volume One van Bob Dylan
• Utopia Avenue van David Mitchell

Citaat:

I miss the pre-Scientology Mike Heron and Robin Williamson and wish I had never left them alone with David Simons or let them duck for cover out of the Woodstock rain.
I wonder what might have happened had I stayed in London in 1971. (p.272)

Vragen over het boek:

Leg uit wat Mr Boyd je duidelijk maakt over de onderstaande bands of artiesten:
1. Incredible Sting Band
2. Fairport Convention
3. Nick Drake
4. Maria Muldaur