I remember that afternoon, not long into our travels, sitting on deck in the mild mid-Atlantic sun on a slightly smirched and foggy day, the sky a pale washed-out blue above the smokestacks, when I asked my father what it felt like to pick up a knife and make an incision into living human flesh. He thought seriously for a while before replying.
‘It depends on where you cut,’ he said. ‘Sometimes it’s like a knife through clay or modelling wax. Some days it’s like cutting into a cold blancmange or … or cold raw chicken.’
He pondered a while longer and then reached inside his coat pocket and drew out a scalpel. He removed the small leather sleeve that protected the blade and offered the slim knife to me.
‘Take this. See for yourself.’
I took the scalpel from him, small as a pen but much heavier than I had imagined. He looked down at the remains of our lunch on the table: an edge of cheese with a thick yellow rind, a bowl of fruit, four apples and a green melon, some bread rolls.
‘Close your eyes,’ he said. ‘I’ll get something for you, an exact simulacrum.’
I closed my eyes and gripped the scalpel firmly between my thumb and first two fingers. I felt his hand on mine, the gentle pressure of his dry rough fingers, and then he lifted my hand up and I felt him guiding it forward until the poised blade came to rest on a surface, firm, but somehow yielding.
‘Make a cut,’ he said. ‘A small cut. Press down.’
I pressed. Whatever I cut into yielded easily and I moved the blade down an inch or so, or so it seemed, smoothly, with no fuss.
‘Keep your eyes closed…What did it feel like?’
I thought for a second or two before replying. I wanted this to be right, to be exact, scientific.

© Penguin Books, 1993/1994.

Kay Fischer werkt als architect in Los Angeles wanneer haar vader haar komt opzoeken. Maar die vader kent ze helemaal niet: het is een oude man uit Manilla, die eerst werkte als arts en die daarna jarenlang kok in een restaurant was. Hij beweert dat hij haar vader is. Daarna nodigt hij Kay uit om op zoek te gaan naar zijn grote liefde van jaren geleden. Maar die woont waarschijnlijk in Portugal …
Kay is gefascineerd door de vreemde man, maar ze heeft ook zo haar twijfels. Dus laat ze deze Salvador Carriscant eerst maar eens over zijn leven in de Filipijnen vertellen. En dat doet hij. Zo hoort Kay een verhaal over het jaar 1902 in Manila, over de ontwikkelingen in de medische wetenschap en over de pogingen om met een primitief vliegtuig te gaan vliegen. Maar ook over een grote liefde. Een liefde die gedoemd lijkt te mislukken …

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

William Boyd

Jaar van uitgave:

1993

Aantal pagina's:

324

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1930-1940

Plaats van handeling:

Los Angeles (USA), Manilla (Filipijnen) en Lissabon (Portugal).

Bijzonderheden:

Een roman in enkele getitelde delen en in heel veel genummerde hoofdstukken.
In het Nederlands heet de roman ‘De blauwe namiddag’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De roman ‘The Blue Afternoon’ is een liefdesverhaal, een historische roman en een roman met de wetenschap als setting. Het verhaal gaat over openhartoperaties, blindedarmoperaties, maar ook over de kolonisatie van de Filipijnen (door de USA) en over de eerste vliegtuigen.

WAT MOET JE WETEN?

‘The Blue Afternoon’ geeft je veel informatie over een tijd en een land waar je in ons land weinig over leest: de eerste decennia van de twintigste eeuw, met name in de Filipijnen en dan vooral in de ziekenhuizen en bij de eerste vliegtuigpioniers. Dat klinkt veel saaier dan het is: dit is namelijk bovendien een romantisch (en nogal dramatisch) liefdesverhaal.

DE TAAL

De taal van ‘The Blue Afternoon’ is pittig, maar het verhaal is zeer leesbaar.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is de roman niet moeilijk.
Dat geldt zeker ook voor het verhaal zelf. Het is een spannend verhaal dat je bovendien heel veel leert over het leven in de eerste decennia van de twintigste eeuw. Auto’s waren er vrijwel niet, vliegtuigen moesten nog bedacht worden en de medische wetenschap was primitief, vergeleken bij onze medici en ziekenhuizen.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Blue Afternoon’ een boek met een literair niveau C 5a en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

De roman is een soort liefdesverhaal met een historische setting. Behalve over de liefde gaat het verhaal ook over de (Amerikaanse) kolonisatie van de Filipijnen, over de vorderingen van de medische wetenschap en over de eerste experimenten met vliegen (met primitieve vliegtuigen).

Actie:

‘The Blue Afternoon’ bevat een verhaal met weinig heel veel actie.

Tijd:

De gebeurtenissen in de roman spelen zich af in de jaren 1900-1940. Het verhaal begint en eindigt in 1936. Het tweede deel, het tussenstuk, leest als één flashback: het is het verhaal over het verleden van Salvador Carriscant in 1902.

Plaats:

De setting van ‘The Blue Afternoon’ is meerdere plaatsen: Los Angeles (USA, California), Manila (Philipines) en Lisbon (Portugal).

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Blue Afternoon’: hoe zal de relatie zich ontwikkelen tussen Kay Fischer en Salvador Carriscant?

Verteller:

De roman heeft verschillende vertellers: een auctoriale verteller (Part II: ‘Manila’) en ik-vertellers (Part I: ‘Los Angeles’ en Part II: ‘Lisbon’).

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Blue Afternoon’ zijn:
In Los Angeles, California (1936):
• Kay Fischer (geboren in 1904): een architect die probeert een succes van haar kleine architectenbureau te maken (na een mislukte samenwerking). Kay was vijf jaar getrouwd; ze heeft nog altijd contact met haar ex-man. Kay is verteld dat ze de dochter is van een Duitse leraar-zendeling en Kay’s moeder; haar stiefvader ziet ze als haar vader;
• Philip Brockway: de ex-echtgenoot van Kay. Zij waren vijf jaar getrouwd, maar het huwelijk liep stuk na een dramatische gebeurtenis;
• Salvador Carriscant: een man die Kay lastig valt en die beweert dat hij haar vader is.
In Manila, Philippines (1902):
• Salvador Carriscant: een succesvolle chirurg. Zijn vader was Schots, zijn moeder Filipijnse. Sinds een paar jaar is hij (ongelukkig) getrouwd met Annaliese Leys;
• Dr. Pantaleon Quiroga: anesthesist, de collega en beste vriend van Salvador;
• Colonel Jepson Sieverance: een Amerikaanse officier die in de Filipijnen gestationeerd is;
• Delphine Sieverance: de echtgenote van Jepson, een knappe Amerikaanse.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Blue Afternoon’ zijn:
In Los Angeles, California (1936):
• Personeel en collega’s van Kay: Larry Rugola (foreman), Ivan Feinberg (assistant), Mary Duveen (secretaresse);
• George Fugal: de advocaat die Kay helpt bij haar rechtszaken;
• Rudolf Fischer (‘Pappi’): de stiefvader van Kay. Met zijn vrouw heeft hij nog een dochter, Bruna;
• Bruna, Amy en Greta: de stiefzus van Kay en haar twee kinderen;
• Paton Bobby: een sheriff uit Santa Fe, New Mexico. Carriscant kent hem nog van lang geleden;
• Estelle Bobby: de echtgenote van Paton;
• Mrs. Luard Turner: een potentiële koper van het huis van Kay;
• Arthur Clough: een taxichauffeur in New Mexico;
• Eric Meyersen: de voormalige zakenpartner van Kay, een (nogal vervelende) architect.
In Manila, Philippines (1902):
• Archibald Carriscant: de Schotse vader van Salvador, een ingenieur die meerdere havens in de Filipijnen heeft ontworpen. Hij overleed al op jonge leeftijd;
• Juliana Ocampo Carriscant: de moeder van Salvador, een Spaans-Indiaanse dame uit een voorname Filipijnse familie;
• Dr. Isidro Cruz: een arts, de directeur van het hospitaal in Manilla. Dr. Cruz is oud en hij houdt vast aan oude en achterhaalde medische tradities;
• Personeel in het San Jeronimo Hospital: Senora Diaz (secretaresse), Nurse Santos, Nurse Arrieta, Sister Encarnacion, Dr. Filomeno;
• Danil: de vrouw van de kok die voor Pantaleon werkt;
• Annaliese Leys Carriscant: de echtgenote van Salvador. Ze stamt uit een Duitse familie die voor een groot deel weer teruggekeerd is naar Duitsland. Annaliese voelt zich ongelukkig in haar huwelijk;
• Udo Leys: de oom van Annalies, een (niet al te succesvolle) handelaar in van alles en nog wat;
• Governor Taft: de Amerikaanse bestuurder van de Filipijnen;
• Personeel: Constancio (coachman), Domenica (maid);
• Nicanor Axel: de kapitein van een schip dat op internationale wateren van en naar Manilla vaart;
• Nurse Asslinger: de privé-verpleegster van Mrs. Sieverance;
• Mrs. Shirley Oliver: een vriendin van Delphine;
• Judge Charles K. Weller: de rechter die een moordzaak berecht.
In Lisbon, Portugal (1936):
• Joao: een hoteleigenaar;
• Leden van de Amerikaanse ambassade in Lissabon: Mr. Shelburne Dillingham (secretary), Senor Liceu (chancery clerk);
• Nando Lopez do Livio: de zoon van Senhora Lopez do Livio;
• Senhora Lopez do Livio: een oude dame, een weduwe.

 

Website:

https://www.kirkusreviews.com/book-reviews/william-boyd/the-blue-afternoon/

Film:

‘The Blue Afternoon’ is niet verfilmd.

Overig:

‘The Blue Afternoon’ is de zesde roman van Mr Boyd. Het is opnieuw een roman die zich in meerdere continenten afspeelt (zoals wel vaker bij William Boyd).

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over William Boyd.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Armadillo van William Boyd
• Burmese Days van George Orwell
• Magic Seeds van V.S. Naipaul

Citaat:

So what makes the difference – here and now – on this terrace on this eloquent blue afternoon, as we sit caught between perpetuities of sun and rain, held in this particular moment? I look over at Salvador Carriscant, who is smiling at me, his old broad face radiant with his tremendous good fortune, and I know the answer. (p.324)

Vragen over het boek:

1. Leg uit hoe de relatie zich ontwikkelt tussen Kay en haar (ex-)man.
2. Welke problemen had Carriscant als arts in de Filipijnen?
3. Hoe wil Carriscant met zijn geliefde verdwijnen uit Manilla?
4. Wie is de waarschijnlijke moordenaar van de Filipijnse slachtoffers?