There was something about a fête which drew Arthur Rowe irresistibly, bound him a helpless victim to the distant blare of a band and the knock-knock of wooden balls against coconuts. Of course this year there were no coconuts because there was a war on: you could tell that too from the untidy gaps between the Bloomsbury houses – a flat fireplace half-way up a wall, like the painted fireplace in a cheap dolls’ house, and lots of mirrors and green wall-papers, and from round a corner of the sunny afternoon the sound of glass being swept up, like the lazy noise of the sea on a shingled beach. Otherwise the square was doing its very best with the flags of the free nations and a mass of bunting which had obviously been preserved by somebody ever since the Jubilee. Arthur Rowe looked wistfully over the railings – there were still railings. The fête called him like innocence: it was entangled in childhood, with vicarage gardens and girls in white summer frocks and the smell of herbaceous borders and security. He had no inclination to mock at these elaborately naïve ways of making money for a cause. There was the inevitable clergyman presiding over a rather timid game of chance; an old lady in a print dress that came down to her ankles and a floppy garden hat hovered officially, but with excitement, over a treasure-hunt (a little plot of ground like a child’s garden was staked out with claims), and as the evening darkened – they would have to close early because of the blackout – there would be some energetic work with trowels. And there in a corner, under a plane tree, was the fortuneteller’s booth – unless it was an impromptu outside lavatory. It all seemed perfect in the late summer Sunday afternoon. ‘My peace I give unto you. Not as the world knoweth peace …’ Arthur Rowe’s eyes filled with tears, as the small military band they had somehow managed to borrow struck up again a faded song of the last war: Whate’er befall I’ll oft recall that sunlit mountainside.

© Michael Joseph/Vintage Publishing, 1943/2001.

Arthur Rowe is een man die incognito op een huurkamer in Londen woont ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Zijn vrouw leeft niet meer en zijn werk als journalist heeft hij niet meer. Een redelijke jaarlijkse toelage houdt hem in leven in deze door de oorlog geteisterde stad.
Wanneer Rowe op een dag een ‘raffle’ voor het goede doel bezoekt en zich de toekomst laat voorspellen door een ‘waarzegster’ komt hij in grote problemen: vreemde figuren zoeken hem op en willen hem dwingen de taart terug te geven die hij zojuist gewonnen heeft. Wanneer Rowe dat niet doet, wordt er een aanslag op zijn leven gepleegd.
In een poging de dader(s) te vinden neemt Rowe contact op met een detectivebureau en later met een organisatie die gelieerd is aan de ‘raffle’. Daar ontmoet hij vriendelijke mensen die hem graag willen helpen – zoals de mooie jonge Oostenrijkse vluchtelinge Anna en haar broer Willi. Maar opnieuw wordt Rowe achtervolgd en belaagd.
In het tweede deel van het verhaal delen we de ervaringen van patiënten die verpleegd worden in een ‘shellshock clinic’-‘nursing home’. Maar het blijkt al snel dat het personeel van de instelling heel veel te maken heeft met de geheime organisatie die de Britse maatschappij bespioneert. En daarmee helaas ook Rowe …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Graham Greene

Jaar van uitgave:

1943

Aantal pagina's:

244

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1940-1945

Plaats van handeling:

UK, Londen

Bijzonderheden:

Een roman in 4 delen en in veel (sub)hoofdstukken.
In het Nederlands heet de roman ‘Heerschappij van de angst’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De thriller ‘The Ministry of Fear’ kun je lezen als een speciaal soort oorlogsroman. Het verhaal beschrijft onder andere een organisatie die spioneert voor de Nazi’s in Groot-Brittannië. Idealisme en – vooral – geld zorgden ervoor dat bepaalde lieden bereid waren documenten, foto’s en andere geheime zaken door te spelen aan de vijand. De hoofdpersoon Rowe komt ongewild in zo’n netwerk terecht; een netwerk waarvan hij het bestaan nooit vermoed heeft.

WAT MOET JE WETEN?

‘The Ministry of Fear’ heeft voor een groot deel als decor de Britse hoofdstad Londen. Dit is een Londen zoals we dat alleen kennen uit reportages van oorlogsgebieden: mensen vluchten ’s nachts de metrostations in, brandbommen veroorzaken heel veel doden en afweergeschut en bommenwerpers zijn aan het firmament boven de stad te zien.

DE TAAL

De taal van ‘The Ministry of Fear’ is heel toegankelijk. De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte en dat houdt de roman heel leesbaar ondanks het feit dat het verhaal al in 1943 uitkwam.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is de roman nergens moeilijk.
Dat geldt zeker ook voor het verhaal zelf. Dat is behalve spannend – zoals heel vaak bij Mr Greene – ook aangrijpend – zoals ook vaak bij Mr Greene. Opnieuw vinden er misdaden plaats waarbij je als lezer de neiging hebt om de kant van de ‘misdadiger’ te kiezen: oftewel je leert zo’n ‘misdadiger’ beter begrijpen.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Ministry of Fear’ een boek met een literair niveau C 4d en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

Het verhaal is mooi geschreven. Heel lang ben je als lezer in onzekerheid over het karakter van de hoofdpersoon en over de redenen waarom hij zo obscuur wil blijven. Langzamerhand ontdekt je meer over Rowe: over zijn jeugd, zijn huwelijk, zijn vrienden en – vooral – zijn vijanden.

Actie:

‘The Ministry of Fear’ bevat een verhaal met veel actie.

Tijd:

De gebeurtenissen in de roman spelen zich af in de jaren 1940-1945 met een aantal flashbacks naar de jeugd en de huwelijksjaren van Rowe.

Plaats:

De setting van ‘The Ministry of Fear’ is de Britse hoofdstad Londen. De stad wordt enorm geteisterd door de Duitse bombardementen die een groot deel van de stad hebben platgegooid: veel inwoners – zoals ook Rowe – brengen hun nachten door in de ondergrondse stations.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Ministry of Fear’: hoe zal Rowe de organisatie kunnen bestrijden die het op hem lijkt te hebben voorzien?

Verteller:

De roman heeft een auctoriale verteller.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Ministry of Fear’ zijn:
• Arthur Rowe: een journalist die een kamer in Londen huurt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Eigenlijk werkt hij niet; hij heeft een jaarlijkse toelage van vier honderd pond waar hij goed van leven kan. Rowe groeide op in Cambridgeshire. Hij werd veroordeeld voor de dood van zijn vrouw en hij bracht een tijd door in een inrichting;
• Mrs Bellairs: een dame van stand die voor het goede doel waarzegster speelt bij een ‘raffle’. Behalve voor goede doelen werkt ze ook nog voor andere organisaties;
• Willi Hilfe: een Oostenrijkse ex-vluchteling die samen met zijn zus de stichting ‘Free Mothers Fund’ beheert;
• Anna Hilfe: de zus van Willi. Zij is veel jonger dan Rowe, maar Rowe voelt zich onmiddellijk tot haar aangetrokken.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Ministry of Fear’ zijn:
Book One:
• Mensen bij de ‘raffle’ voor de ‘Comforts for Mothers of the Free Nations Fund’: Mr Tatham, Mr Sinclair (clergyman), Mrs Fraser;
• Mrs Purvis: de hospita van Arthur Rowe;
• ‘The cripple’: een vreemde bezoeker die de taart van Rowe wil hebben;
• Medewerkers van het detectivebureau ‘Private Inquiry Bureau in the Metropolis: Mr Rennit (manager) en detective Jones (A.2);
• Mrs Dermody: de secretaresse van de ‘Free Mothers Fund’;
• Vrienden en kennissen van Mrs Bellairs: Canon Topling, Dr Forester, Mr Cost, Miss Pantil, Mr Frederick Newey, Mr Maude, Collier;
• Henry Wilcox: de enige vriend die Rowe nog heeft. Henry is een ‘warden’, een burgerwacht tijdens het bombardement van Londen. Hij wordt geholpen door zijn moeder na het bombardement op zijn huis;
• Mr Fullove: een oude boekhandelaar.
Book Two:
• Mr Richard Digby: een man die zich in een ‘shellshock clinic’ (‘nursing home’) bevindt. Hij is zijn geheugen kwijt en men behandelt hem als één van de ‘psyches’;
• Dr Forester: de directeur van de kliniek;
• Johns: een verpleger;
• Poole, keeper: de onderhoudsman van de kliniek;
• Patiënten: Major Stone, Still, Fishguard, Davis.
Book Three:
• Politiemensen: Mr Prentice, Beale, Beavis, Graves, Brothers;
• Personeel van een herenkledingzaak: Mr Ford/Mr Travers, Mr Bridges;
• Davis: een getuige die vreemde figuren heeft gezien;
• Reverend Sinclair: de dominee (‘vicar’) van het dorp waar de kliniek staat.
Book Four:
• Geen.

 

Website:

https://www.kirkusreviews.com/book-reviews/graham-greene/the-ministry-of-fear/

Film:

‘The Ministry of Fear’ werd in 1944 verfilmd.

Overig:

‘The Ministry of Fear’ is de negende roman van Graham Greene.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Graham Greene.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Heart of the Matter van Graham Greene
• The Club of Queer Trades van G.K. Chesterton
• The Sweet Shop Owner van Graham Swift

 

Citaat:

To walk from Paddington to Battersea gives time for thought. He knew what he had to do long before he began to climb the stairs. A phrase of Johns’ came back to mind about a Ministry of Fear. He felt now that he had joined its permanent staff. But it wasn’t the small Ministry to which Johns had referred, with limited aims like winning a war or changing a constitution. It was a Ministry as large as life to which all who loved belonged. If one loved one feared. That was something Digby had forgotten, full of hope among the flowers and ‘Tatlers’. (p.238)

Vragen over het boek:

1. Waarom zou je Rowe zowel een moordenaar als een goed mens kunnen noemen?
2. Wie zijn de figuren die het op Rowe voorzien hebben en waarom hebben ze dat?
3. Wie is Digby en wat ontdekt hij in de weken die hij in de kliniek doorbrengt?
4. Wie zou je kunnen beschouwen als het brein achter de organisatie en waar blijkt dat uit?