The village of Holcomb stands on the high wheat plains of western Kansas, a lonesome area that other Kansans call ‘out there’. Some seventy miles east of the Colorado border, the countryside, with its hard blue skies and desert-clear air, has an atmosphere that is rather more Far West than Middle West. The local accent is barbed with a prairie twang, a ranch-hand nasalness, and the men, many of them, wear narrow frontier trousers, Stetsons, and high-heeled boots with pointed toes. The land is flat, and the views are awesomely extensive; horses, herds of cattle, a white cluster of grain elevators rising as gracefully as Greek temples are visible long before a traveler reaches them.
Holcomb, too, can be seen from great distances. Not that there is much to see – simply an aimless congregation of buildings divided in the center by the main-line tracks of the Santa Fe Railroad, a haphazard hamlet bounded on the south by a brown stretch of the Arkansas (pronounced ‘Ar-kan-sas’) River, on the north by a highway, Route 50, and on the east and west by prairie lands and wheat fields. After rain, or when snowfalls thaw, the streets, unnamed, unshaded, unpaved, turn from the thickest dust into the direst mud.

© Penguin Random House Company, 1965

Op een afgelegen boerderij op het uitgestrekte platteland van de Amerikaanse staat Kansas vindt in 1959 een lugubere moordpartij plaats: een heel gezin, bestaande uit een boer, zijn vrouw, zijn zoon en dochter wordt op een walgelijk sadistische manier vermoord. Al snel leidt het spoor naar een tweetal kleine criminelen, twee jonge mannen die op de vlucht zijn geslagen naar Mexico. Zij hebben in de boerderij heel weinig geld gestolen en ze bekennen de moorden vrijwel direct. Het is al snel duidelijk: de mannen zijn schuldig. Het tweetal wordt door een jury ter dood veroordeeld.
De schrijver Truman Capote besluit erachter te komen waarom zo'n misdaad kon gebeuren. Als een journalist interviewt hij wekenlang de twee moordenaars. Langzamerhand komt de lezer te weten waarom de twee jongens juist deze mensen hebben vermoord. Maar ook wordt er veel onthuld over de achtergronden van de jonge mannen. De twee, Perry en Dick, vertellen openlijk over hun jeugd, hun plannen voor de toekomst, hun misdaden, hun gevangenisstraffen, maar ook over hun walgelijke moorden. En langzamerhand vormt de lezer haar/zijn mening over de moordenaars, over de Amerikaanse rechtspraak en over de Amerikaanse samenleving. En over de doodstraf …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Truman Capote

Jaar van uitgave:

1967

Aantal pagina's:

334

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1950-1960

Plaats van handeling:

USA, Kansas, het platteland

Bijzonderheden:

Een roman verdeeld in 4 delen, getiteld:
I – ‘The Last to See Them Alive’
II – ‘Persons Unknown’
III – ‘Answer’
IV – ‘The Corner’

In het Nederlands heet het boek ‘In koelen bloede’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De roman ‘In Cold Blood’ is eigenlijk moeilijk een roman te noemen. Het is geen fictie, maar er komt wel veel fictie aan te pas. Daarom wordt deze stijl van schrijven – sinds deze roman van Truman Capote – ook wel ‘non-fiction fiction’ genoemd: waargebeurde verhalen die voor een deel fictioneel zijn gemaakt. Het voordeel is, dat de lezer op deze manier karakters als het ware van binnenuit leert kennen en op die manier zich de motieven van zo’n karakter beter kan voorstellen.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het begrijpen van ‘In Cold Blood’ is het verstandig om informatie over Truman Capote te lezen. Je moet weten dat Mr. Capote zich als een echte journalist – wat hij dan ook was – verdiepte in alle feiten die hij over deze gruwelijke misdaad te pakken kon krijgen: krantenartikelen, politieverslagen, getuigenverklaringen. Hij interviewde beide moordenaars ook: een activiteit die hem door het Amerikaanse publiek vaak niet in dank werd afgenomen.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘In Cold Blood’ zijn regelmatig lastig. Het verhaal is dan ook al behoorlijk oud. Bovendien schreef Capote vaak alsof het een echt (objectief) misdaadverslag betrof; en misdaadverslagen zagen er halverwege de twintigste eeuw formeler en saaier uit dan de verslagen van de eenentwintigste eeuw.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘In Cold Blood’ is vaak lastig en moeilijk qua woorden. Het onderwerp is echter datgene wat de lezer bij deze les houdt. Wat er verteld wordt is dermate aangrijpend (en gruwelijk) dat je wel moet doorlezen. Capote slaagt erin om sympathie te kweken voor de meest onsympathieke figuren die je je kunt voorstellen. Dat is een enorme prestatie, in aanmerking genomen dat de misdaden die worden gepleegd zo kil, analytisch en uitvoerig worden beschreven.
Op basis van deze eigenschappen is ‘In Cold Blood’ een boek met een literair niveau C 5d en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

Door zijn objectieve en nauwkeurige schrijfstijl weet Truman Capote een volledig beeld te geven van misdadigers (en hun bestrijders) in ‘In Cold Blood’. Als lezer begin je te lezen om te weten wat er gebeurd is. Maar na een periode van verbazing gevolgd door walging begin je als lezer je af te vragen waarom dit allemaal gebeurd is. En ook – en dit is misschien nog belangrijker – of de manier waarop deze misdaden bestraft worden de juiste manier is om dit soort moorddadig gedrag te voorkomen.

Actie:

De roman ‘In Cold Blood’ kent de nodige actie. Maar eigenlijk is het meeste al gebeurd – de gruwelijke moordpartij, bijvoorbeeld – wanneer het verhaal begint. Ook de verhalen van de twee moordenaars over hun traumatische jeugd worden pas achteraf verteld; ze staan opgetekend zoals verslagen genoteerd worden door een journalist (in een krant of tijdschrift, bijvoorbeeld). Dit is ook de kracht van het verhaal: het verleden wordt tot leven gebracht door de verhalen over dat verleden. Na initiële walging over de moord zie je de gebeurtenissen soms ook met de ogen van de daders. Als lezer vraag je jezelf continu af hoe iemand tot bepaalde daden is gekomen.

Tijd:

Het bezoek van de verteller aan de twee moordenaars in ‘In Cold Blood’ begint in het jaar 1965. Maar al snel reizen we – via verslagen, verhalen en flashbacks – terug naar het jaar 1959, het jaar waarin de moorden plaatsvonden. En even later gaan we verder terug in de tijd wanneer we horen over de jeugd van de twee veroordeelden.

Plaats:

De setting die in ‘In Cold Blood’ vooral wordt beschreven, is het platteland van Kansas: het dorpje Holcomb in deze dunbevolkte Amerikaanse staat. Holcomb was een klein gehucht van minder dan driehonderd inwoners. De rechtszaak vindt plaats in Garden City, Kansas. Er zijn flashbacks naar andere plaatsen: de plaatsen waar de twee moordenaars naar toe vluchten (om zo snel mogelijk in Mexico te komen) en de plaatsen waar de moordenaars in hun jeugd woonden en de instellingen en gevangenissen waar ze later vastzaten.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘In Cold Blood’: hoe hebben deze gruwelijke moorden kunnen plaatsvinden? Daarbij komt dan later – nadat we de feiten hebben gehoord uit de monden van de moordenaars en uit de rechtbankverslagen – een tweede verhaallijn: waarom zijn deze jonge mannen tot zulke daden gekomen?

Verteller:

De roman ‘In Cold Blood’ heeft wisselende vertellers. De auctoriale verteller – die soms aangeeft de auteur Truman Capote te zijn – vertelt over de moorden, over de arrestatie, over het proces en over de veroordelingen. Maar dit verslag wordt afgewisseld door flashbacks en interviews, door verslagen en getuigenissen (van veel verschillende personages), die elk met hun verhaal een stukje van de puzzel toevoegen. Op deze manier komt er door die verschillende perspectieven en die verschillende vertellers een min of meer compleet beeld. In ieder geval ontstaat er een behoorlijk objectief beeld, waardoor de lezer genuanceerder denkt over deze gruwelijke daden.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘In Cold Blood’ zijn:
• Richard (Dick) Eugene Hickock: één van de moordenaars;
• Perry Edward Smith: één van de moordenaars;
• Mr. Herbert Clutter: een boer uit Kansas, de vader van het gezin;
• Mrs. Bonnie Clutter: de moeder van het gezin;
• Kenyon Clutter: de zoon van het gezin;
• Nancy Clutter: de dochter van het gezin.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘In Cold Blood’ zijn:
• Alvin (Al) Adams Dewey: de detective die zich bezighoudt met het oplossen van de moordzaak;
• Floyd Wells: een oud-celgenoot die uiteindelijk een cruciale rol speelt in het oplossen van de moord;
• De ouders van de beide moordenaars;
• Meerdere inwoners uit de omgeving van de familie Clutter.

 

Website:

http://www.cliffsnotes.com/literature/i/in-cold-blood/book-summary

Film:

De roman ‘In Cold Blood’ is in 1967 met veel succes verfilmd.

Overig:

Truman Capote was de eerste schrijver die op een dergelijke manier een gebeurtenis verwerkte tot een soort ‘roman’, ‘In Cold Blood’. Het boek was een enorm succes (hoewel er ook wel kritiek was op de manier waarop hij schreef over de daders, terwijl hij ook bekritiseerd werd omdat hij veroordeelden zou hebben gebruikt voor zijn boek). Wat zeker is, is dat Capote enorm veel onderzoek verrichtte voordat hij met zo’n doortimmerd document kon komen.
Door de roman van Capote zijn veel Amerikanen opnieuw gaan nadenken over de voor- en nadelen van de doodstraf. Ook het gemak waarmee Amerikanen aan wapens konden komen, was een punt van discussie naar aanleiding van de roman (helaas, niet voor de laatste maal).

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Truman Capote.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Chamber van John Grisham
• The Green Mile van Stephen King
• What Is the What? van Dave Eggers

Citaat:

In his confession, Smith said: ‘I didn’t want to harm the man. I thought he was a very nice gentleman. Soft-spoken. I thought so right up to the moment I cut his throat.’ While talking to Donald Cullivan, Smith said: ‘They [the Clutters] never hurt me. Like other people. Like other people have all my life. Maybe it’s just that the Clutters were the ones who had to pay for it.’ (p.302)

Vragen over het boek:

1. Welke redenen heeft Capote gehad om deze roman te schrijven, afgaand op dit verhaal?
2. Waarom hebben juist deze moordenaars deze specifieke moorden gepleegd?
3. Hoe dacht je over de moordenaars na het eerste deel van het boek? En hoe denk je nu over deze personen? Hoe komt dat, denk je?
4. Het genre van de roman ‘In Cold Blood’ van Truman Capote wordt soms ‘non-fiction fiction’ of ‘true crime’ genoemd. Wat vind je de voor- en nadelen van zo’n manier van vertellen?