There were four people besides himself in the waiting room and none of them looked ill. The olive-skinned blonde in the designer tracksuit bloomed with health, her body all muscles, her hands all golden tendons, apart from the geranium nails and the nicotine stains on the right forefinger. She had changed her seat when a child of two arrived with its mother and homed to the chair next to hers. Now the blonde woman in the tracksuit was as far away as she could get, two seats from himself and three from the very old man who sat with his knees together, his hands clutching his checked cap in his lap and his eyes on the board where the doctors’ names were printed.
Each of the GPs had a light above his or her name and a hook underneath it on which coloured rings hung: a red light and rings for Dr Moss, green for Dr Akande, blue for Dr Wolf. The old man had been given a red ring, Wexford noticed, the child’s mother a blue one, which was exactly what he would have expected, the preference for the senior man in one case, the woman in the other. The woman in the tracksuit hadn’t got a ring at all. She either didn’t know you were supposed to announce yourself at reception or couldn’t be bothered. Wexford wondered why she wasn’t a private patient with an appointment later in the morning and therefore not obliged to wait here fidgeting and impatient.
The child, tired of marching back and forth on the seats of the row of chairs, had turned her attention to the magazines on the table and begun tearing off their covers. Who was ill, this little girl or her overweight pallid mother? Nobody said a word to hinder the tearing, though the old man glared and the woman in the tracksuit did the unforgivable, the outrageous, thing. She thrust a hand into her crocodile-skin handbag, took out a flat gold case, the function of which would have been a mystery to most people under thirty, removed a cigarette and lit it with a gold lighter.

© Penguin Random House Company / Arrow Books, 1995

Chief Inspector Wexford is een man die iedereen gelijk behandelt en benadert. Toch merkt hij dat hij soms (onbewust) racistische uitspraken doet; hij doet daarom zijn uiterste best die te vermijden. Als ruimdenkende Brit (zoals hij zichzelf graag ziet) gaat hij dan ook af op het deskundige oordeel van zijn huisarts als hij een kwaaltje vermoedt - zijn arts is de zwarte Dr Raymond Akande ...
Een paar dagen na zijn bezoek aan de dokter krijgt Wexford een ongerust telefoontje van diezelfde Dr Akande: diens 22-jarige dochter Melanie is al een paar dagen niet thuisgekomen en niemand weet waar ze is. Wexford en zijn detectives gaan op onderzoek uit.
Vlak na het telefoontje wordt er een ambtenaar van het arbeidsbureau vermoord in haar huis gevonden. Zij blijkt via haar werk contact te hebben gehad met een zwart meisje dat werk zocht. Wexford probeert de vermissing en de moord met elkaar in verband te brengen.
En dan, ongeveer een week later, wordt er een lichaam vlak bij een bos gevonden. Een lichaam van een jonge vrouw. Vermoord. En ze is zwart …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Ruth Rendell

Jaar van uitgave:

1994

Aantal pagina's:

377

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1990-2000

Plaats van handeling:

UK, het denkbeeldige stadje Kingsmarkham in het zuidoosten van Engeland (in het graafschap Sussex)

Bijzonderheden:

Een ‘Chief Inspector Wexford Mystery’ in 24 genummerde hoofdstukken.
In het Nederlands heet het boek eveneens ‘Simisola’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Als je houdt van de verhalen rond Chief Inspector Wexford, dan is ‘Simisola’ een goede keuze. Reg Wexford is een beetje een betweter die zijn vrouw en dochters en ondergeschikten vaak ironisch behandelt. Hij overdenkt gepleegde misdaden zorgvuldig en wikt en weegt terwijl hij zijn detectives daarmee soms tot wanhoop brengt.
De verhalen over deze speurder geven een mooi tijdsbeeld van een stadje in het zuiden van Engeland – in dit geval met een donkere jongedame als verdwenen persoon (één van de achttien donkere mensen in Kingsmarkham). Het is interessant om te lezen hoe Wexford probeert nooit racistisch te denken, te doen of te handelen …

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van de roman ‘Simisola’ heb je geen specifieke kennis nodig. Soms wordt er gegoocheld met rangen en standen binnen de politie (Chief Constables, Chief Inspectors en Detective Sergeants, om maar een paar te noemen), maar van erg veel belang is dat niet. Belangrijk is het te onthouden dat Chief Inspector Wexford de scepter zwaait – behalve wanneer hij verantwoording schuldig is aan zijn baas, de Chief Constable (die toch nog net iets hoger in rang is).

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘Simisola’ zijn niet moeilijk. De taal wordt nergens specialistisch of te uitvoerig. De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte. Er zijn veel dialogen.
De taal wordt nergens platvloers of schokkend. Ook de beschrijving van de misdaden blijven eigenlijk altijd in het nette (maar kunnen de lezer wel doen opschrikken door een plotselinge gebeurtenis).

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van de misdaadroman ‘Simisola’ is heel toegankelijk en nergens moeilijk.
Het verhaal zit uitstekend in elkaar. Toch zullen sommige lezers het verhaal soms als langdradig ervaren: Chief Inspector Wexford maakt er een gewoonte van om allerlei karakters en gebeurtenissen en motieven continu de revue te laten passeren. Telkens wanneer je als lezer denkt dat je ergens naar toe gaat, blijkt er een nieuw zijspoor te bestaan.
Op basis van deze eigenschappen is ‘Simisola’ een boek met een literair niveau C 4b en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

De misdaadroman ‘Simisola’ is een typische Ruth Rendell-roman: veel intriges, veel karakters, een mooi beeld van een gemiddeld Engels stadje, een doorsnee van de bevolking (arm en rijk, onontwikkeld en ontwikkeld, goed en slecht). Ms Rendell zet de lezer continu op het verkeerde been; uiteindelijk is de dader iemand die je wel kent, maar die je (waarschijnlijk) niet had getipt als dader.

Actie:

De roman ‘Simisola’ is een verhaal met een beperkte hoeveelheid actie. Moorden (en moordaanslagen) zijn vaak al gepleegd wanneer de hoofdpersonen (lees: Wexford en zijn collega’s van de politie) in actie komen. Dit is vooral een psychologische thriller: veel actie (en geweld) vindt off-stage plaats.

Tijd:

‘Simisola’ speelt zich af in de jaren 1990-2000. Wexford maakt – net als zijn collega’s – zo nu en dan gebruik van een mobiele telefoon, maar andere ‘nieuwe’ media staan nog in hun kinderschoenen en kunnen nauwelijks worden gebruikt.
Het verhaal speelt zich af over een periode van drie weken en het wordt chronologisch verteld.

Plaats:

De setting van ‘Simisola’ is Kingsmarkham, een denkbeeldig stadje in zuid Engeland, in het graafschap Sussex. Er is een weg die naar de stad Eastbourne genoemd is; dus ver van die plaats aan de zuidkust zal Kingsmarkham niet liggen. Ook wordt vaak de verbinding met de hoofdstad Londen – op niet al te grote afstand – genoemd.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘Simisola’: wat is er gebeurd met Melanie Akande?

Verteller:

De roman ‘Simisola’ heeft een auctoriale verteller. Deze vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Chief Inspector Reginald Wexford.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘Simisola’ (en andere Inspector Wexford-mysteries) zijn:
• Chief Inspector Reginald (‘Reg’)  Wexford (DCI): de inspecteur uit het stadje Kingsmarkham;
• Detective Inspector (DI) Michael (Mike) Burden: de collega van Inspector Wexford;
• Detective Sergeant (DS) Barry Vine: de collega van Inspector Wexford;
• Detective Sergeant (DS) Karen Malahyde: de collega van Inspector Wexford;
• Dora Wexford: de echtgenote van Reg Wexford.
• Sylvia Wexford: de oudste dochter van Reg en Dora Wexford. Zij zit in financiële problemen nu haar man geen werk meer heeft; ook heeft ze huwelijks- en relationele zorgen;
• Neil: de echtgenoot van Sylvia;
• Robin en Ben: de kinderen van Neil en Sylvia;
• Sheila Wexford: de jongste dochter van Reg en Dora Wexford.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘Simisola’ zijn:
• Dr Raymond Akande: de huisarts van Inspector Wexford. Hij is oorspronkelijk afkomstig uit Nigeria en is één van de weinige donkere mensen in Kingsmarkham (er zijn in totaal achttien);
• Laurette (Letty) Akande: de 45-jarige echtgenote van Raymond. Zij werkt als verpleegster in het ziekenhuis, maar ze is afgestudeerd in natuurkunde. Oorspronkelijk komt zij uit Sierra Leone;
• Melanie Akande: de 22-jarige dochter van Raymond en Laurette. Zij had een vriend (nogal een flierefluiter), tot ergernis van haar ouders, maar die verhouding is – volgens Melanie – beëindigd;
• Ms Wendy Stowlap, Ms Ingrid Pamber, Ms Annnette Bystock, Ms A. Selby, Mr Osman Messaoud: ‘Admin Officers’ – ambtenaren die werken voor de Employment Service Jobcentre (ESJ), een (overheids)arbeidsbureau;
• Mr C. (Cyril) Leyton: Manager van de ESJ;
• Peter Stanton: de ‘New Claims Advisor’ van de ESJ, een charmeur (vindt hij zelf);
• Niall Clarke en Valerie Parker: Supervisors van de ESJ;
• Euan Sinclair: de (ex-)vriend van Melanie Akande. Hij is een West-Indische man, nogal een losbol: zo heeft hij drie kinderen bij twee vrouwen en hij heeft de nodige vriendinnen;
• Laurel Tucker: de vriendin van Melanie Akande;
• Jenny Burden: de echtgenote van Mike Burden;
• Mr Bruce Snow: hij werkt op een accountantskantoor;
• Carolyn Snow: de echtgenote van Bruce;
• Diana Graddon: de ex-minnares van Bruce Snow;
• Percy Hammond: een 87-jarige overbuurman van Annette: oud, maar zeer nieuwsgierig;
• Gladys Prior: een 92-jarige overbuurvrouw van Annette: oud en blind, maar zeer slim;
• Anouk Khoori: een rijke dame van Arabische afkomst. Zij woont sinds kort in Kingsmarkham en ze wil de politiek in;
• Wael Khoori: de rijke echtgenoot van Anouk, oorspronkelijk afkomstig uit Koeweit;
• Dr Swithun Riding: een kinderarts uit het ziekenhuis (paediatric surgeon) van Kingsmarkham;
• Mrs Susan Riding: de echtgenote van Swithun Riding. Zij doet vaak vrijwilligerswerk in Kingsmarkham;
• Christopher Riding: de zoon van de Ridings;
• Sophie Riding: de dochter van de Ridings, de tweelingzus van Christopher
• Jeremy Lang: de vriend van Ingrid Pamber;
• Alexander en Cookie (Cornelia) Dix: twee rijke, nieuwe inwoners van Kingsmarkham;
• Mr Freeborn: de Chief Constable, de leidinggevende van Wexford;
• Zack Pearson: een kruimeldief;
• Kimberley Pearson: de vrouw van Zack;
• Colin Broadley: een werkloze loodgieter, een gelukszoeker;
• Raffy Johnson: een werkloze zwarte jongere;
• Oni Johnson: de moeder van Raffy. Zij komt oorspronkelijk uit Nigeria; ze werkt als ‘lollypop lady’ bij een basisschool.

Website:

http://allreaders.com/book-review-summary/simisola-10728

Film:

De misdaadroman ‘Simisola’ is in 1996 verfilmd als BBC-serie.

Overig:

De misdaadroman ‘Simisola’ is de zestiende detectiveroman met in de hoofdrol Chief Inspector Reginald Wexford, de hoofdinspecteur uit het denkbeeldige zuid-Engelse stadje Kingsmarkham. De delen kunnen allemaal afzonderlijk worden gelezen; het enige chronologische aan de serie is de ontwikkeling van de hoofdinspecteur en zijn vrouw Dora en hun beide dochters Sylvia en Sheila.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Ruth Rendell.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Road Rage van Ruth Rendell
• The Man in the Queue van Josephine Tey
• Unnatural Causes van P.D. James

Citaat:

Freeborn, who had finished his drink in one single long swig, said irritably: ‘Why do you call her Sojourner? What does it mean?’
‘I didn’t fancy Miss X. We hadn’t a name for her.’
‘Well, you know it now, presumably.’
‘Oh, yes,’ said Wexford. ‘I know it now. If she ever had a surname no one seems to remember it. But the daughter never forgot the first name she gave them when she was handed over from the man who died, but the others had forgotten it. She was called Simisola.’ He got up. ‘Shall we go?’ (p.377)

Vragen over het boek:

1. Waaruit blijkt dat Wexford misschien enige (racistische) vooroordelen heeft?
2. Hoe behandelt Wexford zijn collega’s over het algemeen? Geef hier een drietal voorbeelden van.
3. Wat is de rol van de Employment Service Jobcentre in dit verhaal?
4. Wat zijn uiteindelijk de motieven geweest voor de moorden in Kingsmarkham?