Subsidizing public transport had long been associated in the minds of both government and the majority of its public with the denial of individual liberty. The various services collapsed twice a day at rush hour when it was quicker, Stephen found, to walk from his flat at Whitehall than to take a taxi. It was late May, barely nine-thirty, and already the temperature was nudging the eighties. He strode to Vauxhall Bridge past double and treble files of trapped, throbbing cars, each with its solitary driver. In tone the pursuit of liberty was more resigned than passionate. Ringed fingers drummed patiently on the sill of a hot tin roof, white-shirted elbows poked through rolled-down windows. There were newspapers spread over steering wheels. Stephen stepped quickly through the crowds, through layers of car radio blather – jingles, high-energy breakfast DJs, news flashes, traffic ‘alerts’. Those drivers not reading listened stolidly. The steady forward press of the pavement crowds must have conveyed to them a sense of relative motion, of drifting slowly backwards.
Jigging and weaving to overtake, Stephen remained as always, though barely consciously, on the watch for children, for a five-year-old girl. It was more than a habit, for a habit could be broken. This was a disposition, the outline experience had stenciled on character. It was not principally a search, though it had once been an obsessive hunt, and for a long time too. Two years on, only vestiges of that remained; now it was a longing, a dry hunger. There was a biological clock, dispassionate in its unstoppability, which let his daughter go on growing, extended and complicated her simple vocabulary, made her stronger, her movements surer. The clock, sinewy like a heart, kept faith with an unceasing conditional: she would be drawing, she would be starting to read, she would be losing a milk tooth. She would be familiar, taken for granted. It seemed as though the proliferating instances might wear down this conditional, the frail, semiopaque screen whose fine tissues of time and chance separated her from him; she is home from school and tired, her tooth is under the pillow, she is looking for her daddy.

© Jonathan Cape Ltd, 1987

Stephen is schrijver. Hij wilde boeken voor volwassenen schrijven, maar hij werd bij toeval een succesvol kinderboekenschrijver. Hij krijgt een relatie met een mooie talentvolle violiste, Julie, en samen krijgen ze een lief dochtertje, Kate. Het geluk lacht hen toe.
Maar dan verdwijnt Kate, van het ene moment op het andere. De wereld van Stephen en Julie stort in. Julie gaat elders wonen, diep ongelukkig; Stephen krijgt onnozele baantjes in politieke comités waar hij zich nauwelijks in verdiept en hij probeert zijn verdriet te verdrinken. En overal waar hij komt denkt hij zijn dochtertje te zien.
Een paar jaar later is de situatie nauwelijks veranderd. Maar Stephen realiseert zich langzamerhand dat tijd relatief is, dat volwassenen van nu kinderen kunnen worden en andersom. En het gegoochel tussen tijd en plaats en kind en volwassene geeft Stephen telkens nieuwe hoop …

ERK Niveau:

C2

Schrijver:

Ian McEwan

Jaar van uitgave:

1987

Aantal pagina's:

220

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1980-1990

Plaats van handeling:

UK, voornamelijk Londen

Bijzonderheden:

Een roman in 9 genummerde hoofdstukken.
In het Nederlands heet het boek ‘Het kind in de tijd’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De roman ‘The Child in Time’ is een verhaal over het verwerken van een trauma: een echtpaar raakt hun kind kwijt. Daarna raakt hun leven (uiteraard) volledig ontwricht: beiden weten niet meer hoe ze nu verder moeten, met of zonder elkaar.
Als je houdt van verhalen die gaan over rouwverwerking dan is dit verhaal een goede keus voor jou. Het verhaal is heftig en confronterend, maar het is ook heel reëel en troostrijk.

WAT MOET JE WETEN?

Voor het waarderen van ‘The Child in Time’ is het nodig dat je je enigszins verplaatsen kunt in de positie van een ouder, iemand die – buiten zijn schuld – een kind kwijt raakt. Beide ouders denken continu na over de schuldvraag (‘What if …?’) maar een antwoord lijkt er niet te komen.
Behalve over dit dilemma is ‘The Child in Time’ ook een roman over de tachtiger jaren van de twintigste eeuw: een verhaal over de Britse politiek uit die periode en over opvattingen over onderwijs, opvoeding, wetenschap en filosofie.

DE TAAL

De woorden en de zinnen in ‘The Child in Time’ zijn vaak complex. Je moet een zeer ervaren lezer zijn als je alles wilt begrijpen.
In deze roman gaat het niet alleen maar over psychische problemen die zich voordoen bij het verlies van een kind. Het is ook een verhaal over filosofie, over wetenschap, over opvattingen over onderwijs en opvoeding en over wetenschappelijke onderwerpen zoals de relativiteitstheorie en de kwantummechanica. Dat soort onderwerpen zorgt uiteraard voor een zeer divers vocabulaire.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn over het algemeen lang. Er zijn weinig dialogen.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van ‘The Child in Time’ is gevarieerd, maar ook zeer complex en deze taal stelt veel eisen aan de lezer.
Dat geldt in zekere mate ook voor het verhaal. ‘The Child in Time’ is een roman over het verlies van een dierbare. Maar ook gaat het over wetenschap, over onderwijs en politiek. McEwan stelt – vaak op pijnlijke wijze – menselijke tekorten aan de orde.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Child in Time’ een boek met een literair niveau C 6a en een taal-(ERK-)niveau C2.

Schrijfstijl:

De roman ‘The Child in Time’ is heel mooi geschreven, maar hij is vaak ook heel complex. Het hoofdpersonage komt – net als de lezer – veel te weten over de relativiteit van tijd. Wat is waar en wat niet, wanneer gebeurde wat, en wat zijn de overeenkomsten tussen heden, verleden en toekomst.

Actie:

De roman ‘The Child in Time’ is een verhaal met weinig actie. Eén van de meest schokkende momenten is de verdwijning van de peuter van Stephen – en dat gebeurt al op de tweede pagina van de roman. Toch is het gemis aan actie nergens een probleem – er zit een enorme suspense in het verhaal die ervoor zorgt dat je als lezer moet doorlezen om te weten te komen wat de karakters uit het verhaal met elkaar te maken hebben en hoe het verhaal zal aflopen.

Tijd:

‘The Child in Time’ speelt zich af in de jaren 1980-1990. Het verhaal wordt verteld wanneer het dochtertje van Stephen al een paar jaar verdwenen is. Maar door de vele flashbacks komen we als lezer daarnaast veel te weten over het vroegere leven van Stephen.
Het verhaal duurt in real time ongeveer een jaar en het wordt chronologisch verteld.

Plaats:

De setting van ‘The Child in Time’ is voornamelijk de stad Londen. Een paar scenes spelen zich af op het platteland van de graafschappen Kent en Suffolk.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Child in Time’: hoe gaat Stephen om met het verlies van zijn dochtertje?

Verteller:

De roman ‘The Child in Time’ heeft een auctoriale verteller. Deze vertelt het verhaal volledig vanuit het perspectief van de hoofdpersoon Stephen.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Child in Time’ zijn:
• Stephen Lewis: een succesvolle kinderboekenschrijver. Hij was gehuwd en hij had een dochtertje, Kate, maar sinds haar verdwijning woont hij alleen. Hij zit nog wel in een comité dat zich buigt over kinderen en onderwijs, maar verder bemoeit hij zich weinig met wereldse zaken;
• Julie Lewis: de ex-vrouw van Stephen. Sinds de verdwijning van hun dochtertje Kate zijn Stephen en zij uit elkaar gegroeid. Julie was een veelbelovend violiste, maar ook die toekomst lijkt in duigen te vallen;
• Charles Darke: de beste vriend van Stephen. Hij was de uitgever die Stephen ontdekte; later werd hij een gevierd politicus. Als het verhaal begint heeft hij zich abrupt uit de politiek teruggetrokken.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Child in Time’ zijn:
• Mr Douglas Lewis: de vader van Stephen. Hij is een gepensioneerde militair die in veel oud-koloniën van het Britse rijk heeft gediend (India, het Midden Oosten);
• Mrs Claire Lewis Tempery: de moeder van Stephen. Voordat ze trouwde met Stephens vader werkte ze in een warenhuis;
• Thelma; de 61-jarige echtgenote van de – twintig jaar jongere – politicus Charles Darke. Thelma is een toegewijd wetenschapper (natuurkunde).
Leden van de ‘Subcommittee on Reading and Writing’:
• Lord Parmenter (voorzitter), Peter Canham (secretaries), Colonel Jack Tackle, Tessa Spankey, Harold Morley (een wetenschapper), Emma Carew (de directrice van een basisschool).

Website:

http://www.ianmcewan.com/bib/books/child.html 

Film:

De roman ‘The Child in Time’ is niet verfilmd. Wel zijn er plannen om een TV-film van de roman te maken.

Overig:

Uiteraard is ‘time’ uit de titel van de roman een veelzeggend woord: ‘The Child in Time’ gaat over een kind dat leeft in de tijd van de ouders – maar het is tegelijkertijd ook een verhaal over verleden en heden, over heden en toekomst, over de relativiteit van tijd. En … over het kind in de volwassene.
Overigens was er jaren eerder een popsong met de titel ‘Child in Time’, een song van de Britse band Deep Purple (uit 1970) – de song en de roman hebben niets met elkaar te maken.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Ian McEwan.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Ticket to Ride van Dennis Potter
• Wish You Were Here van Graham Swift
• The Ice Twins van S.K. Tremayne

Citaat:

‘But we do have to tie ourselves to models – time as liquid, time as a complex envelope with points of contact between all moments.’
Stephen remembered from his sixth form.

‘Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.’ (p.118)

Vragen over het boek:

1. Wat is de betekenis van de citaten uit ‘The Authorized Childcare Handbook’ voor het verhaal van ‘The Child in Time’?
2. Wat is de relatie tussen Stephens drama en dat van zijn vriend Charles?
3. Wat is de relatie tussen Stephens drama en het verleden van zijn ouders?
4. Wat betekent de titel van de roman, ‘The Child in Time’?