It was a feature peculiar to the colonial wars of North America, that the toils and dangers of the wilderness were to be encountered before the adverse hosts could meet. A wide and apparently an impervious boundary of forests severed the possessions of the hostile provinces of France and England. The hardy colonist, and the trained European who fought at his side, frequently expended months in struggling against the rapids of the streams, or in effecting the rugged passes of the mountains, in quest of an opportunity to exhibit their courage in a more martial conflict. But, emulating the patience and self-denial of the practiced native warriors, they learned to overcome every difficulty; and it would seem that, in time, there was no recess of the woods so dark, nor any secret place so lovely, that it might claim exemption from the inroads of those who had pledged their blood to satiate their vengeance, or to uphold the cold and selfish policy of the distant monarchs of Europe.
Perhaps no district throughout the wide extent of the intermediate frontiers can furnish a livelier picture of the cruelty and fierceness of the savage warfare of those periods than the country which lies between the head waters of the Hudson and the adjacent lakes.
The facilities which nature had there offered to the march of the combatants were too obvious to be neglected. The lengthened sheet of the Champlain stretched from the frontiers of Canada, deep within the borders of the neighboring province of New York, forming a natural passage across half the distance that the French were compelled to master in order to strike their enemies. Near its southern termination, it received the contributions of another lake, whose waters were so limpid as to have been exclusively selected by the Jesuit missionaries to perform the typical purification of baptism, and to obtain for it the title of lake ‘du Saint Sacrement.’ The less zealous English thought they conferred a sufficient honor on its unsullied fountains, when they bestowed the name of their reigning prince, the second of the house of Hanover. The two united to rob the untutored possessors of its wooded scenery of their native right to perpetuate its original appellation of ‘Horican.’

© Airmont Publishing / Airmont Classics, 1962.

De blanke jager en vallenzetter Hawkeye trekt al jaren met zijn Indiaanse vriend Chingachgook en diens zoon Uncas door de bossen van New York State, waar zij vrijwel alle paden kennen. Chingachgook is een voormalige hoofdman van de Mohikanen, een stam behorend bij de Delaware-Indianen (tegenwoordig Lenni Lenape genaamd), maar de stam is uitgeroeid op vader en zoon na, waardoor Uncas de ‘last of the Mohicans’ is geworden.
In de buurt van Lake Horican (tegenwoordig Lake George geheten) vertrekt een groepje Engelsen in 1726 op weg van een fort naar een noordelijker gelegen fort, waar de vader van twee reizigers, Colonel Munro, de leiding heeft. Het zijn Alice en Cora Munro, hun begeleider Major Duncan Heyward, hun Indiaanse gids Magua en een wereldvreemde koordirigent, David Gamut. Ze moeten door neutraal gebied reizen waar soms de Fransen en soms de Engelsen de baas zijn. En terwijl de Mohikanen de Engelsen helpen waar ze kunnen, zijn de Indiaanse Hurons handlangers van de Fransen. En Magua is een Huron …
Dus wanneer Magua de groep de verkeerde kant op laat gaan, komen Hawkeye en zijn Indiaanse vrienden in actie. En dat mondt uit in een strijd tussen Huron-, Iroquois-, Delaware- en Mohican-Indianen en tussen Engelsen en Fransen. Die strijd kenmerkt zich door ontvoeringen, ontsnappingen en vechtpartijen die dan weer resulteren in gewonden en doden en meestal in gescalpeerde hoofden …

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

James Fenimore Cooper

Jaar van uitgave:

1826

Aantal pagina's:

318

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1800-1850

Plaats van handeling:

USA, New York State, bossen

Bijzonderheden:

Een roman in 33 genummerde hoofdstukken.
In het Nederlands heet de roman ‘De laatste der Mohikanen’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘The Last of the Mohicans’ is een spannend historisch verhaal over schermutselingen en oorlogen in de staat New York tussen Britten en Fransen, beiden gesteund door verschillende Indiaanse stammen. Nadat de Nederlanders de stad Nieuw-Amsterdam en het gebied Nieuw-Nederland (de huidige staten New York, New Jersey en Delaware) hadden moeten opgeven, sprongen de Britten (uit het noordelijk gelegen New England) en de Fransen (uit Quebec in Canada) in het ‘vrijgekomen’ gebied – dat overigens al eeuwen door Indiaanse stammen werd bewoond.
Wees er echter op voorbereid dat deze avonturenroman minder actie bevat dan een moderne roman: in 1826 werden alle romans – ook de sensationele, spannende – veel uitvoeriger geschreven dan tegenwoordige, met veel uitweidingen over omgeving, kleding, uiterlijk, enzovoort. (De film bestond immers nog niet …)

WAT MOET JE WETEN?

‘The Last of the Mohicans’ beschrijft de situatie in de staat New York zo rond het jaar 1726: vandaar dat het boek in die tijd al een historische roman was. In het noordwesten van de staat was er lange tijd vrede tussen zes Indiaanse stammen: ‘The Six Nations’. Deze ‘nations’ waren de stammen de Mohawks, de Oneidas, de Senecas, de Cayugas, de Onondagas en de Tuscaroras. Later werd de vrede flink verstoord door andere gevluchte stammen: de Huron, de Mohicans, de Delaware – en zoals altijd door de Europeanen uiteraard …
Overigens zijn veel namen de Franstalige of Engelstalige benamingen voor de Indiaanse stammen. Zo heten de Delaware Indianen (waartoe ook de Mohikanen behoorden) in werkelijkheid Lenape of Lenni-Lenape. De naam van de staat (en de rivier) Delaware is afgeleid van de naam van de Franse bestuurder De la Warr.
Bedenk wel dat in deze roman de Mohicans en de Britten de good gouys zijn en de Hurons en de Fransen (en vóór hen de ‘Dutchers’/’Dutchmanne’ …) de bad guys. Het is maar dat je het weet …

DE TAAL

De taal van ‘The Last of the Mohicans’ is vaak lastig, vooral aan begin van de roman – en soms aan het begin van een hoofdstuk. Negentiende-eeuwse schrijvers legden heel veel uit: een beeld was er niet (zoals een film), dus moest met het met (veel) woorden doen.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is de roman niet eenvoudig. Pas wanneer het verhaal op gang gekomen is, leest het verhaal veel gemakkelijker.
Dat geldt zeker niet voor het verhaal zelf. Je wordt als lezer heel snel midden in een avontuur gegooid: een reis door het bos, dreigende Indianen, een hevige schietpartij, een ontvoering …
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Last of the Mohicans’ een boek met een literair niveau C 5d en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

Het verhaal is uitvoerig geschreven, met regelmatig lange uitweidingen over mens en natuur. Wat overigens niet wegneemt dat het een zeer spannend (soms bijna bloedstollend) verhaal blijft …
Opvallend is ook dat Mr. Cooper zich vaak kritisch uitlaat over de blanke overheersing van de oorspronkelijke bewoners in de USA en over de overheid en de kerk – heel bijzonder in 1826 …

Actie:

‘The Last of the Mohicans’ bevat een verhaal met heel veel actie. Toch wel opmerkelijk voor zo’n oude roman. Logisch dat er heel veel spin-offs zouden komen: van Mr. Cooper himself, als film of TV-serie, als stripboeken en stoere jongensboeken, als spellen of als animatiefilms.

Tijd:

De gebeurtenissen in de roman spelen zich af in de jaren 1700-1750. Voor Mr. Cooper en zijn lezers was dit dus duidelijk een historische roman: een verhaal dat zich honderd jaar voor de publicatie van het verhaal afspeelde.

Plaats:

De setting van ‘The Last of the Mohicans’ is het noordwesten van de staat New York, in grote lijnen het bosrijke gebied ten westen van de rivier de Hudson. Veel gevechten vinden plaats aan de oevers van Lake George, een meer dat door James Fenimore Cooper nog met de oude, Indiaanse naam Horican wordt aangeduid.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Last of the Mohicans’: hoe zullen de Mohikanen en hun blanke vriend zich kunnen handhaven in de onherbergzame bossen van New York State?

 

Verteller:

De roman heeft een auctoriale verteller.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Last of the Mohicans’ zijn:
• Chingachgook (‘Big Sarpent’, ‘Le Gros Serpent’, ‘Sagamore’): de laatste chief van de stam der Mohikanen. Zijn naam is een Delaware-naam, een stam die door Europeanen (Nederlanders en Engelsen) uit de (latere) staat Delaware naar het noorden werden verdreven;
• ‘Hawkeye’ (Nathaniel Bumppo) (‘La Longue Carabine’): een ‘scout’, en ‘trapper’, een blanke die al vrijwel zijn hele leven in de bossen woont en daar bevriend is geraakt met de Mohikanen. Hawkeye haat de Fransgezinde Indianen, maar hij ziet alle Indianen desalniettemin wel als mensen (in tegenstelling tot veel van zijn blanke metgezellen). Zijn bijnamen komen vanwege zijn scherpe zicht en zijn lange geweer;
• Uncas (‘The Last of the Mohicans’, ‘The Nimble Deer’, Le Cerf Agile’): de zoon van Chingachgook. Hij zal de laatste der Mohikanen zijn – er zijn geen vrouwen (of mannen) van de stam meer in leven;
• Alice Munro: de donkerharige dochter van Colonel Munro. Alice is intelligent en ze blijft rustig wanneer er gevaar dreigt. De moeder van Alice was een West-Indische vrouw, iemand van een gemengd ras – waardoor Alice zelf ook een kleurtje heeft. Haar moeder is op jonge leeftijd overleden;
• Cora Munro: de blonde halfzus van Alice. Zij is de dochter van Colonel Munro en diens tweede vrouw, Alice Graham;
• Major Duncan Heyward: de Britse majoor, afkomstig uit de staat Virginia. Hij is zeer onder de indruk van Alice Munro, de donkerharige dochter van Colonel Munro;
• Magua (‘Le Renard Subtil’): een vroegere hoofdman van de stam der Huron. Hij werd verdreven uit zijn gebied vanwege zijn alcoholgebruik. Tegenwoordig woont hij bij de Iroquois en hij laat zich vaak inhuren door de Fransen. Magua is duidelijk ‘the bad guy’ van de roman;
• David Gamut, psalmodist, ‘the singing master’: een wereldvreemde zangleraar die allerlei koren in de omgeving leidt. David doet niets om zich te verdedigen tegen de Indianen: hij legt zijn lot in de hand van God. Daarnaast is hij een zeer traditionele christen die de Indiaan als een minderwaardig – en vervloekt – wezen ziet.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Last of the Mohicans’ zijn:
• Colonel Munro: de Britse, van oorsprong Schotse kolonel die de leiding heeft in Fort William Henry. Munro was verloofd in Schotland, maar hij ging met het leger naar de Cariben waar hij trouwde met een gekleurde Caribische. Ze kregen een dochter, Alice, en de moeder overleed. Munro keerde terug naar Schotland en trouwde opnieuw, nu met zijn vroegere verloofde. Opnieuw kregen zij een dochter, Cora, en opnieuw overleed de moeder binnen een paar jaar. Hoewel Munro van beide dochters houdt ziet hij Alice toch als de mindere van de blonde Cora;
• General Marquis de Montcalm, Louis de St. Véran, the Great White Father of the Canadas’: de bevelhebber van de Fransen;
• General Daniel Webb: de meerdere van Colonel Munro, de bevelhebber van Fort Edward;
• Tamenund: een wijze en zeer oude Delaware Indiaan die al veel oorlogen heeft meegemaakt;
• ’Le Cœur-dur’ (‘Hard Heart’): een hoofdman van de Delaware..

Website:

https://www.gutenberg.org/files/940/940-h/940-h.htm

Film:

‘The Last of the Mohicans’ is meerdere malen verfilmd.

Overig:

‘The Last of the Mohicans’ heeft als subtitel ‘A narrative of 1726’. Het was de eerste roman die James Fenimore Cooper wereldberoemd zou maken. Hij zou na deze roman nog vier romans schrijven over avonturen tussen blanken en Indianen – ‘The Leatherstocking Tales’, ‘frontier-adventures die zich aan de grenzen van de ‘beschaafde’ Britse en Franse koloniën afspeelden.
In het bovenstaande overzicht wordt consequent over ‘Indianen’ gesproken. Dat is uiteraard niet denigrerend bedoeld, maar het is gedaan omdat Mr. Cooper – die zelf zeker niet denigrerend of racistisch was – het ook alleen maar over Indianen heeft. Uit alles blijkt dat James Fenimore Cooper politiek correct was: hij kiest regelmatig partij voor de onontwikkelde, ongeletterde ‘savage’ – een standpunt dat veel van zijn tijdgenoten hem niet in dank zullen hebben afgenomen.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over James Fenimore Cooper.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Riders of the Purple Sage van Zane Grey
• Butcher’s Crossing van John Williams
• The Absolutely True Diary of a Part-Time Indian van Sherman Alexie

Citaat:

‘Where are the blossoms of those summers! – fallen, one by one: so all of my family departed, each in his turn, to the land of spirits. I am on the hill-top, and must go down into the valley; and when Uncas follows in my footsteps, there will no longer be any of the blood of the sagamores, for my boy is the last of the Mohicans.’ (p.31)

Vragen over het boek:

1. Hoe komt het dat Chingachgook en Uncas in de bossen van New York State wonen?
2. Op welke manier kijken Colonel Munro en Hawkeye verschillend tegen niet-blanke mensen aan?
3. Waaruit blijkt de vooringenomenheid van Mr. Cooper ten opzichte van Indiaanse mensen?
4. Waaruit blijkt de kritische houding van Mr. Cooper ten opzichte van de kerk en de Britse (of Franse) overheersers?