As soon as I got to Borstal they made me a long-distance cross-country runner. I suppose they thought I was just the build for it because I was long and skinny for my age (and still am) and in any case I didn't mind it much, to tell you the truth, because running had always been made much of in our family, especially running away from the police. I've always been a good runner, quick and with a big stride as well, the only trouble being that no matter how fast I run, and I did a very fair lick even though I do say so myself, it didn't stop me getting caught by the cops after that bakery job.
You might think it a bit rare, having long-distance cross-country runners in Borstal, thinking that the first thing a long-distance runner would do when they set him loose at them fields and woods would be to run as far away from the place as he could get on a bellyful of Borstal slumgullion – but you're wrong, and I'll tell you why. The first thing is that them bastards over us aren't as daft as they most of the time look, and for another thing I am not so daft as I would look if I tried to make a break for it on my long-distance running, because to abscond and then get caught is nothing but a mug's game, and I'm not falling for it. Cunning is what counts in this life, and even that you've got to use in the slyest way you can; I'm telling you straight: they're cunning, and I'm cunning. If only 'them' and 'us' had the same ideas we'd get on like a house on fire, but they don't see eye to eye with us and we don't see eye to eye with them, so that's how it stands and how it will always stand. The one fact is that all of us are cunning, and because of this there's no love lost between us. So the thing is that they know I won't try to get away from them: they sit there like spiders in that crumbly manor house, perched like jumped-up jackdaws on the roof, watching out over the drives and fields like German generals from the tops of tanks. And even when I jog-trot on behind a wood and they can't see me anymore they know my sweeping-brush head will bob along that hedgetop in an hour's time and that I'll report to the bloke on the gate. Because when on a raw and frosty morning I get up at five o'clock and stand shivering my belly off on the stone floor and all the rest still have another hour to snooze before the bells go, I slink downstairs through all the corridors to the big outside door with a permit running-card in my fist, I feel like the first and last man on the world, both at once, if you can believe what I'm trying to say.

© Longman, 1975

Als Smith geld steelt van een bakker, is dat zijn zoveelste overtreding. Hij wordt naar een Borstal Institution gestuurd, een opvoedingsgesticht, een jeugdgevangenis voor jongens die heropgevoed moeten worden. Daar hoort hij echt bij de ‘Outlaws’, in tegenstelling tot de ‘In-laws’, die alles hebben en alles kunnen krijgen wat ze maar willen. Smith verwacht niet zo veel van het leven, ook niet in de Borstal.
Maar dan krijgt hij toch opeens een kans. De leiding besluit van hem een lange afstandloper te maken, een ‘long-distance cross-country runner’. Elke morgen voor het ontbijt loopt hij vijf mijl. De directeur van de Borstal wil Smith inschrijven voor de jaarlijkse race waaraan jongens van allerlei Borstals uit het land meedoen. Het zal een hele eer voor de instelling zijn wanneer Smith wint voor Ruxton Towers, zijn jeugdgevangenis in Essex.
Smith denkt weer terug aan de misdaad die hij gepleegd heeft. Toen zijn vader overleed, heeft zijn moeder vijfhonderd pond van de verzekering gekregen. Smith vond het toen niet meer nodig om te werken. Met zijn vriend lummelde hij wat rond op straat. Maar uiteraard raakte dat geld wel op en Smith zag zich genoodzaakt in te breken. Na een inbraak bij een bakkerij wordt hij er terecht van verdacht. Hij wordt gearresteerd en naar een heropvoedingsgesticht gestuurd, hoewel het geld onvindbaar is (Smith heeft het per ongeluk in een regenpijp gestopt waar het is weggespoeld).
Smith bedenkt wat hij met die hardloopwedstrijd het beste kan doen. Als hij de wedstrijd wint, kan hij misschien een professioneel hardloper worden. Maar dan hoort hij ook bij de ‘In–laws’, de groep waar hij juist niets van moet hebben. Als hij opzettelijk verliest, blijft hij bij de ‘Out-laws’ horen. Wel stoer, maar het zal zijn tijd in de Borstal er niet gemakkelijker op maken.
Smith blijft in dubio tot aan de wedstrijd toe …

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Alan Sillitoe

Jaar van uitgave:

1958

Aantal pagina's:

45

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

Aan het eind van de jaren ’40 van de twintigste eeuw.

Plaats van handeling:

Een Borstal, een opvoedingsgesticht voor jongeren

Bijzonderheden:

Een kort verhaal in 3 delen (een novelle).

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ is een verhaal over een jongere die veel tegen zit in het leven. Hij maakt keuzes, maar vaak zijn dat niet de beste keuzes. Het verhaal geeft een helder beeld van ontspoorde jongeren zo rond 1945-1950.

WAT MOET JE WETEN?

Het verhaal ‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ schetst een wereld die bijna niet meer bestaat. Sinds 1950 zijn er heel veel zaken veranderd in Engeland. Toch zijn er nog steeds instellingen voor ontspoorde jongeren. Het zou goed zijn om je eens in te lezen in de jeugdzorg in Groot-Brittannië van tegenwoordig en van meer dan een halve eeuw geleden.

DE TAAL

‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ is een novelle over een ontspoorde jongere, maar het is zeker niet een gemakkelijk te lezen verhaal. De alinea’s zijn vaak lang, Sillitoe wil heel veel informatie kwijt, er staan heel weinig dialogen in het verhaal. Bovendien heeft de schrijver een boodschap: hij wil ons laten zien hoe zwaar jongeren als Smith het hadden in deze tijd en op deze plaats.

DE TAAL EN HET VERHAAL

De taal van het verhaal zal ver van sommige lezers af staan. Het verhaal werd al in 1958 geschreven; het beschrijft een wereld die sindsdien heel erg veranderd is, en de omschrijvingen zijn vaak te uitgebreid voor de gemiddelde lezer, die toch over zo’n onderwerp al snel veel actie verwacht. En die actie komt er niet echt. De misdaad waarvoor Smith vast zit, is al een tijdje geleden gepleegd. In flashbacks horen we daar achteraf het een en ander over. En dan blijft er ook nog weinig opwindends te melden over het ‘nu’: Smith moet beslissen of hij de wedstrijd zal willen winnen of niet. Wat dat betreft is het verhaal meer een psychologische vertelling dan een actieverhaal.
Op grond van deze eigenschappen is ‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ een roman met een literair niveau B 4d en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

De schrijfstijl in ‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ is niet erg direct. Sillitoe is een auteur met een voor hem belangrijke boodschap. En om die boodschap over het voetlicht te krijgen heeft hij nogal veel woorden nodig; zelfs in deze korte roman. Dat maakt het verhaal tot een verhaal voor de meer ervaren lezer.

Actie:

De actie in ‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ is veelal off-stage geweest: de misdaad is al gepleegd en we zien nu een jongere die geconfronteerd wordt met de gevolgen van zijn gedrag. Om met zichzelf in het reine te komen overdenkt hij zijn leven tot nu toe. En op grond van die overdenkingen neemt hij uiteindelijk een weloverwogen besluit.

Tijd:

‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ speelt zich af ergens in de jaren 1945-1950. Het is de periode vlak na de Tweede Wereldoorlog; nog vóór de massale immigraties in Engeland en de welvaart voor velen.
Deel 1 van het verhaal gaat over het heden: het vertelt hoe Smith het leven beschrijft in de Borstal in Essex en wat men hem heeft voorgesteld als mogelijkheden om zichzelf te ontplooien. Deel 2 is een flashback: hierin horen we wat er in Nottingham is misgegaan bij de inbraak: de reden waarom Smith nu in de Borstal zit.
Deel 3 gaat weer over het nu, maar het concentreert zich in dit deel op de hardloopwedstrijd.

Plaats:

In ‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ komt eigenlijk alleen de wereld voor in en om de Borstal: een jeugdinrichting voor delinquente jongens, een tuchtschool. Deze Borstal bevindt zich in Essex, een graafschap ten zuiden van Londen.

Verhaallijn:

‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ kent één verhaallijn: kiest Smith voor het milieu waarin hij zich thuis voelt, de wereld van de ‘Out-laws’? Dan moet hij zorgen dat hij de hardloopwedstrijd niet wint, met alle vervelende gevolgen van dien. Of kiest hij voor de ‘In-laws”: winnen en dan misschien wel een carrière krijgen als hardloper?

Verteller:

Het verhaal ‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ heeft een ik-verteller. Smith vertelt zijn eigen verhaal. Uiteraard is zo’n verteller onbetrouwbaar en zijn verhaal is zeer gekleurd: hij is immers een slechtgeschoolde jonge crimineel, die niet veel levenservaring heeft en die de gevestigde orde continu met argwaan bekijkt.
Het vertelperspectief is onbetrouwbaar en onvolledig, maar ook zeer origineel en verrassend.

Hoofdkarakters:

De hoofdpersoon in ‘The Loneliness of the Long Distance Runner‘ is:
• Smith: een 17-jarige jongen. Hij komt uit een stad in het industriële noorden, uit Nottingham. Hij is een kleine crimineel die voor zijn zoveelste overtreding in een heropvoedingsgesticht zit. Zoals het een echte crimineel betaamt wordt hij alleen bij zijn achternaam genoemd.

Bijfiguren:

Andere belangrijke karakters in ‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ zijn:
• De moeder van Smith;
• Mike: zijn criminele vriend thuis;
• De Governor van Ruxton Towers: de directeur van de Borstal instelling;
• Roach: de sportleraar die Smith traint.

Website:

http://www.sillitoe.com/

Film:

‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ werd verfilmd.

Overig:

‘The Loneliness of the Long Distance Runner’ was behoorlijk invloedrijk in de kunst, met name bij pop musici: het sprak protestzangers uit alle decennia aan vanwege het recalcitrante gedrag van deze jongen die zoveel mogelijkheden in het leven heeft. Citaten en namen uit het verhaal werden gebruikt door uiteenlopende bands en artiesten als Iron Maiden, Belle and Sebastian, The Meteors, Buck 65 en The Angelic Upstairs.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Alan Sillitoe.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• Billy Liar van Keith Waterhouse
• A Kestrel for a Knave (Kes) van Barry Hines
• The Snapper van Roddy Doyle

Citaat:

And I could hear the lords and ladies now from the grandstand, and could see them standing up to wave me in: ‘Run!’ they were shouting in their posh voices. ‘Run!’ But I was deaf, daft and blind, and stood where I was, still tasting the bark in my mouth and still blubbing like a baby, blubbing now out of gladness that I’d got them beat at last. (p.40)

Vragen over het boek:

1. Waarom zou Smith alleen maar bij zijn achternaam worden genoemd?
2. Verklaar de titel van het verhaal.
3. Welk beeld krijg je van zo’n Borstal? Maak je antwoord duidelijk met behulp van fragmenten uit de tekst.
4. Waaruit blijkt waar de sympathie van de schrijver ligt? Geef een drietal voorbeelden uit het verhaal waar deze sympathie blijkt. Ben je het met de schrijver eens, je baserend op het verhaal?