They put the behemoths in the hold along with the rhinos, the hippos and the elephants. It was a sensible decision to use them as ballast; but you can imagine the stench. And there was no-one to muck out. The men were overburdened with the feeding rota, and their women, who beneath those leaping fire-tongues of scent no doubt reeked as badly as we did, were far too delicate. So if any mucking-out was to happen, we had to do it ourselves. Every few months they would winch back the thick hatch on the aft deck and let the cleaner-birds in. Well, first they had to let the smell out (and there weren't too many volunteers for winch-work); then six or eight of the less fastidious birds would flutter cautiously around the hatch for a minute or so before diving in. I can't remember what they were all called – indeed, one of those pairs no longer exists – but you know the sort I mean. You've seen hippos with their mouths open and bright little birds pecking away between their teeth like distraught dental hygienists? Picture that on a larger, messier scale. I am hardly squeamish, but even I used to shudder at the scene below decks: a row of squinting monsters being manicured in a sewer.
There was strict discipline on the Ark: that's the first point to make. It wasn't like those nursery versions in painted wood which you might have played with as a child – all happy couples peering merrily over the rail from the comfort of their well-scrubbed stalls. Don't imagine some Mediterranean cruise on which we played languorous roulette and everyone dressed for dinner; on the Ark only the penguins wore tailcoats. Remember: this was a long and dangerous voyage – dangerous even though some of the rules had been fixed in advance. Remember too that we had the whole of the animal kingdom on board: would you have put the cheetahs within springing distance of the antelope? A certain level of security was inevitable, and we accepted double-peg locks, stall inspections, a nightly curfew. But regrettably there were also punishments and isolation cells. Someone at the very top became obsessed with information gathering; and certain of the travellers agreed to act as stool pigeons. I'm sorry to report that ratting to the authorities was at times widespread. It wasn't a nature reserve, that Ark of ours; at times it was more like a prison ship.

© Jonathan Cape / Picador/Pan Books, 1989/1990.

De ‘roman’ bestaat uit de onderstaande ‘verhalen:
1. ‘The Stowaway’ (31 pp.): een verstekeling (een houtwurm) vertelt hoe hij en zijn soortgenoten overleefden op de Ark van Noach;
2. ‘The Visitors’ (29 pp.): de gids op een cruiseschip moet een crisis het hoofd bieden: een terroristische aanval;
3. ‘The Wars of Religion’ (23 pp.): een advocaat en een openbare aanklager zetten zich in voor een houtwurm die een preekstoel in de kerk heeft vernield (door deze kapot te knagen);
4. ‘The Survivor’ (33 pp.): een jonge vrouw vindt dat de wereld op zijn eind loopt en ze besluit naar het noorden te varen, op zoek naar een leven in eenzaamheid (samen met haar katten, trouwens);
5. ‘Shipwreck’ (29 pp.): een schip, de ‘Medusa’, vergaat en drenkelingen proberen te overleven op een vlot;
6. ‘The Mountain’ (29 pp.): twee vrouwen beklimmen de Ararat op zoek naar sporen van de Ark van Noach;
7. ‘Three Simple Stories’ (21 pp.): drie verhalen over overlevenden van zeerampen;
8. ‘Upstream’ (35 pp.): een aantal Amerikanen nemen een film op over priesters die Indianen in Brazilië probeerden te bekeren;
(Parenthesis (25 pp.): een verhaal – maar eigenlijk een half verhaal, want het is meer een essay - over de liefde)
9. ‘Project Ararat’ (35 pp.): een oud-astronaut is op de maan gelovig geworden en hij gaat op zoek naar de Ark van Noach;
10. ‘The Dream’ (29 pp.): een man droomt over de hemel – de plek waar alles perfect is. Toch …?

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

Julian Barnes

Jaar van uitgave:

1989

Aantal pagina's:

309

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

In meerdere perioden

Plaats van handeling:

Meerdere plaatsen

Bijzonderheden:

Een roman in 10½ getitelde hoofdstukken.
In het Nederlands heet de roman ‘Een geschiedenis van de wereld in 10½ hoofdstuk’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

‘A History of the World in 10½ Chapters’ is een soort roman, maar dan één in een heel speciale verhaalvorm. De verhalen lijken op het eerste gezicht niks met elkaar te maken te hebben, maar dat is maar schijn: ze zijn met subtiele lijnen met elkaar verbonden. Eigenlijk is het een soort play-within-a-play, of een picture frame story, zoals The Canterbury Tales van Geoffrey Chaucer.

WAT MOET JE WETEN?

‘A History of the World in 10½ Chapters’ gaat uit van een behoorlijke kennis van de wereld. Dat betreft een zekere kennis van de Christelijke Bijbel (of beter gezegd: de Joodse Thora): het verhaal over Noach, zijn Ark en de zondvloed komt meermalen aan bod. Maar het gaat ook over filosofie, over de filmwereld, en over wereldreizigers.

DE TAAL

De taal van ‘A History of the World in 10½ Chapters’ is vaak lastig, maar zeker niet heel complex. De manier van vertellen zorgt ervoor dat de taal heel toegankelijk blijft.
De hoofdstukken/verhalen zijn van een gemiddelde lengte.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is de roman goed te lezen.
Dat geldt ook voor het verhaal (de verhalen) zelf. Het verhaal bestaat uit 10½ verhalen, die allemaal iets met elkaar te maken hebben – maar dan moet je ze wel allemaal hebben gelezen. Langzamerhand wordt het verband tussen de verschillende verhalen duidelijk – en daarmee ook de verhaallijn.
Op basis van deze eigenschappen is ‘A History of the World in 10½ Chapters’ een boek met een literair niveau C 5b en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

De ‘roman’ is heel mooi geschreven: mysterieus, informatief en met de nodige ironie.

Actie:

‘A History of the World in 10½ Chapters’ bevat verhalen met vaak redelijk veel actie.

Tijd:

De gebeurtenissen in de roman spelen zich af in veel verschillende perioden: van de oudheid (de Bijbelse tijd van tijdens en na de zondvloed) tot en met de moderne tijd (met ontdekkingsreizen en het maken van een speelfilm).

Plaats:

De setting van ‘A History of the World in 10½ Chapters’ is meerdere plaatsen: de Ark van Noach, een schip in de Middellandse Zee, de jungle van Zuid-Amerika, de berg Ararat in Turkije (Koerdistan) en Groot-Brittannië.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘A History of the World in 10½ Chapters’: wat heeft het geloof en wat hebben de vragen rond leven en dood te maken met gebeurtenissen uit het (vaak verre) verleden?

Verteller:

De roman heeft soms een ik-verteller en dan weer een auctoriale verteller.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘A History of the World in 10½ Chapters’ zijn:
• ‘The Stowaway’: de ik-verteller (een houtwurm, ‘woodworm’) en de Bijbelse persoon Noah;
• ‘The Visitors’: Franklin Hughes (een gids tijdens een cruise) en zijn vriendin Tricia Maitland;
• ‘The Wars of Religion’: de advocaat van de houtwurmen, Batholomé Chassenée en de naamloze openbare aanklager;
• ‘The Survivor’: Kath (Kathleen) Ferris, een jonge vrouw die wegvlucht van de samenleving;
• ‘Shipwreck’: drenkelingen op een vlot op zee;
• ‘The Mountain’: Amanda Ferguson, een reiziger, en haar metgezel Miss Logan;
• ‘Three Simple Stories’: Lawrence Beesley, overlevende van de ramp met de ‘Titanic’, Jonah (die in de walvis zat), Joodse passagiers van een schip dat zoekt naar een veilige plek voor haar opvarenden;
• ‘Upstream’: Charlie en Matt, twee acteurs die Rooms-Katholieke missionarissen spelen;
(‘Parenthesis’: de ik-verteller, een man die over de liefde en over zijn vrouw vertelt)
• ‘Project Ararat’: Spike Tiggler, een Amerikaanse astronaut en zijn vrouw Betty en vriend Jimmy;
• ‘The Dream’: de ik-verteller.

 

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘A History of the World in 10½ Chapters’ zijn:
• ‘The Stowaway’: de zonen (Ham, Shem, J en Varadi) en schoondochters van Noah en hun kinderen (Cush, Mishraim, Phur, Canaan) en heel veel dieren;
. ‘The Visitors’: passagiers op het cruiseschip Amerikanen, Britten, Italianen, Spanjaarden, Canadezen, Zweden, Japanners) en drie terroristen;
• ‘The Wars of Religion’: Hugo, Bishop of Besançon en parochianen van het Franse dorp;
• ‘The Survivor’: Greg, de vriend van Kath, Paul en Linda, de katten van Kath;
• ‘Shipwreck’: Géricault, de schilder van het schilderij ‘Raft of Medusa’;
• ‘The Mountain’: gidsen die de dames door de bergen leiden;
• ‘Three Simple Stories’: James Bartley, een man die door een walvis wordt opgeslokt (en het overleeft);
• ‘Upstream’: filmmedewerkers en Indiaanse bewoners van de jungle;
(‘Parenthesis’: de geliefde van de ik-verteller)
• ‘Project Ararat’: Reverend Lance Gibson, de dominee;
• ‘The Dream’: Brigitta en Margaret, de verzorgsters van de ik-verteller.

 

Website:

https://www.theguardian.com/books/1989/jun/23/fiction.history

Film:

‘A History of the World in 10 ½ Chapters’ is niet verfilmd.

Overig:

‘A History of the World in 10 ½ Chapters’ is een speciaal soort roman – met verhalen-in-verhalen en veel verhalen die te maken hebben met een ander verhaal.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Julian Barnes .

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Canterbury Tales van Geoffrey Chaucer
• The Bone Clocks van David Mitchell
• A Traveller at the Gates of Wisdom van John Boyne

Citaat:

If we look at the history of the world, it seems surprising that love is included. It’s an excrescence, a monstrosity, some tardy addition to the agenda. It reminds me of those half-houses which according to normal criteria of map reading shouldn’t exist. The other week I went to this North American address 2041½ Yonge Street. The owner of 2041 must at some point have sold off a little plot, and this half-numbered, half-acknowledged house was put up. And yet people can live in it quite comfortably, people call it home …Tertullian said of Christian belief that it was true because it was impossible. Perhaps love is essential because it’s unnecessary. (p.236)

Vragen over het boek:

Analyseer de onderstaande verhalen:
1. ‘The Stowaway’
2. ‘The Mountain’
3. ‘Upstream’
4. ‘Project Ararat’