Four individuals, in whose fortunes we should be glad to interest the reader, happened to be standing in one of the saloons of the sculpture-gallery in the Capitol at Rome. It was that room (the first, after ascending the staircase) in the centre of which reclines the noble and most pathetic figure of the Dying Gladiator, just sinking into his death-swoon. Around the walls stand the Antinous, the Amazon, the Lycian Apollo, the Juno; all famous productions of antique sculpture, and still shining in the undiminished majesty and beauty of their ideal life, although the marble that embodies them is yellow with time, and perhaps corroded by the damp earth in which they lay buried for centuries. Here, likewise, is seen a symbol (as apt at this moment as it was two thousand years ago) of the Human Soul, with its choice of Innocence or Evil close at hand, in the pretty figure of a child, clasping a dove to her bosom, but assaulted by a snake.
From one of the windows of this saloon, we may see a flight of broad stone steps, descending alongside the antique and massive foundation of the Capitol, towards the battered triumphal arch of Septimius Severus, right below. Farther on, the eye skirts along the edge of the desolate Forum (where Roman washerwomen hang out their linen to the sun), passing over a shapeless confusion of modern edifices, piled rudely up with ancient brick and stone, and over the domes of Christian churches, built on the old pavements of heathen temples, and supported by the very pillars that once upheld them. At a distance beyond – yet but a little way, considering how much history is heaped into the intervening space – rises the great sweep of the Coliseum, with the blue sky brightening through its upper tier of arches. Far off, the view is shut in by the Alban Mountains, looking just the same, amid all this decay and change, as when Romulus gazed thitherward over his half finished wall.

© Airmont Classics, 1860/1966.

De donkerharige, mysterieuze schoonheid Miriam woont en werkt al een tijd in Rome. Ze schildert met redelijk veel succes. Ook haar vriend, de beeldhouwer Kenyon, is succesvol. Tel daar bij op dat hun nieuwe vriendin Hilda ook geliefd is als schilderes, en de groep is bijna compleet. De laatste vriend van de vier is Donatello, een zorgeloze adellijke Italiaan, een jeugdige, vrolijke levensgenieter: hij doet nog het meest aan een faun denken. De Amerikanen Kenyon en Hilde voelen zich goed thuis in het historische en zeer kunstzinnige Rome en de andere twee zijn al langer gewend aan het prettige (kunstzinnige) klimaat.
Maar dan gebeurt er iets vreemds. Bij een rondleiding door de catacomben in Rome wordt Miriam geconfronteerd met een mysterieuze man. Volgens de overlevering huist er al eeuwen een ‘man-demon’ in de catacomben, maar deze oeroude ‘man’ lijkt Miriam te kennen …
Wanneer ze buitengekomen zijn is Miriam de man nog niet kwijtgeraakt. Hij wil model voor haar schilderijen zitten, maar Miriam voelt zich enorm bedreigd door de man – hij is ongrijpbaar, maar wel vrijwel altijd aanwezig.
En terwijl de sfeer hoe langer hoe grimmiger wordt, stelt de vrolijke Donatello voor om zich te ontdoen van de ‘man-demon’ …

ERK Niveau:

C1

Schrijver:

Nathaniel Hawthorne

Jaar van uitgave:

1860

Aantal pagina's:

317

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1825-1870

Plaats van handeling:

Italië (Rome en Toscane)

Bijzonderheden:

Een roman in 50 getitelde hoofdstukken.
In het Nederlands heet de roman ‘De marmeren faun’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De gothic novel ‘The Marble Faun’ speelt voor een groot deel in een denkbeeldig Rome, een uiterst geschikte plaats voor (met name) Amerikaanse kunstenaars. Enkele scenes vinden plaats op het platteland van Toscane en in de stad Perugia. De oude stad Rome met haar vele beelden, haar catacomben en haar mysterieuze gebouwen zorgt voor een romantische, maar vooral ook mysterieuze setting. Datzelfde geldt voor het eeuwenoude kasteel in de heuvels.
Let wel: omdat de film nog niet bestond moest de auteur zijn uiterste best doen om een gothic novel-sfeer te suggereren, compleet met een ‘man-demon’ in één van de catacomben en een ‘faun’ als beeld dat lijkt te leven.

WAT MOET JE WETEN?

‘The Marble Faun’ beschrijft de stad waar al zoveel over geschreven is – ook door Amerikanen: Rome. Rome heeft voor veel Amerikaanse lezers een enorme aantrekkingskracht in die tijd (1860): het is de hoofdstad van het land waar veel Amerikaanse immigranten vandaan kwamen, maar het is ook een stad met een duizenden jaren oude cultuur. Veel lezers kennen de stad van horen-zeggen: als het centrum van de Rooms-Katholieke Kerk, maar ook als de bakermat van de beschaving die zou worden uitgerold over vrijwel geheel Europa (met veel geweld helaas). Tenslotte was het ook nog eens de hoofdstad van een toenmalig wereldrijk.

DE TAAL

De taal van ‘The Marble Faun’ is vaak lastig. De onderwerpen zijn kunst (schilderkunst, beeldhouwkunst, architectuur), archeologie en geschiedenis en dat maakt de beschrijvingen soms lastig.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is de roman niet eenvoudig.
Dat geldt zeker niet voor het verhaal zelf: het telt eigenlijk maar vier personen van wie de karakters al snel duidelijk worden. Het gothic-element komt van buiten: de geheimzinnige man (of is het wel een men?) die Miriam lastigvalt.
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Marble Faun’ een boek met een literair niveau C 5e en een taal-(ERK-)niveau C1.

Schrijfstijl:

Het verhaal is erg wijdlopig geschreven met lange uitweidingen over de stad Rome. Soms leest de roman dan ook als een toeristische reisgids voor Italië in de negentiende eeuw. Maar gaandeweg het verhaal wordt de sfeer hoe langer hoe grimmiger, totdat er op een gegeven moment een echte gothic novel tevoorschijn komt.

Actie:

‘The Marble Faun’ bevat een verhaal met vrij weinig actie – een enkele gewelddadige gebeurtenis daargelaten …

Tijd:

De gebeurtenissen in de roman spelen zich af in de jaren 1850-1900.

Plaats:

De setting van ‘The Marble Faun’ is voornamelijk de Italiaanse hoofdstad Rome. Halverwege de roman volgen we Donatello en later Kenyon die een tijd doorbrengen in het eeuwenoude kasteeltje van de Count of Monte Beni (Donatello) in Toscane. Later reizen zij tweeën door Toscane en bezoeken de stad Perugia in Umbrië.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Marble Faun’: waarom voelt Miriam zich zo aangevallen en wat kunnen haar vrienden daaraan doen?

Verteller:

De roman heeft een auctoriale verteller.

Hoofdkarakters:

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Marble Faun’ zijn:
In Rome:
• Memmius/’The model’/Brother Antonio: een mysterieus figuur (‘a man-demon’) die zich in de catacomben ophoudt. Hij redt Miriam uit een donkere gang, maar Miriam moet zich tevens aan hem hechten – Memmius is soms gevreesd omdat hij over buitengewone (onsterfelijke?) krachten beschikt. Al snel blijkt dat Miriam deze persoon van vroeger kent – maar waarvan?
• Een schilder (Pannini) en een kunsthandelaar.
In Toscane (The Castle of Monte Beni):
• Tomaso: de beheerder van het kasteel, de voornaamste en oudste bediende van het geslacht Monte Beni;
• Stella: de huishoudster in het kasteel;
• Girolamo: de kok van het kasteel.

Website:

https://www.gutenberg.org/files/59280/59280-h/59280-h.htm

Film:

‘The Marble Faun’ is door de Italiaanse TV verfilmd als serie. Tevens is er een opera van gemaakt.

Overig:

‘The Marble Faun’ heeft als subtitel ‘The Romance of Monte Beni’.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Nathaniel Hawthorne.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Castle of Otranto van Horace Walpole
• Daisy Miller van Henry James
• The Haunting of Hill House van Shirley Jackson

Citaat:

‘But, surely,’ said Kenyon, ‘you agree with Miriam and me that there is something very touching and impressive in this statue of the Faun. In some long-past age, he must really have existed. Nature needed, and still needs, this beautiful creature; standing betwixt man and animal, sympathizing with each, comprehending the speech of either race, and interpreting the whole existence of one to the other. What a pity that he has forever vanished from the hard and dusty paths of life, – unless,’ added the sculptor, in a sportive whisper, ‘Donatello be actually he!’

Vragen over het boek:

1. Waarin verschilt Hilda van haar vrienden Miriam en Kenyon?
2. Wat heeft de ‘man-demon’ waardoor hij zo veel macht heeft over Miriam?
3. Waarom keert Donatello als een teleurgestelde en neerslachtige man terug naar Toscane?
4. Wie zorgt ervoor dat de vrienden hun oude vriendschap weer min of meer oppakken en hoe wordt dat gedaan?