I close my eyes. It’s all there, inside my skull. Mist following the contours of the lawn. A shock of cold stinging in my nostrils. I have to make a conscious effort if I want to remember what else happened on the day we found the body; her body. The reek of wet, brown leaves.
As I made my way down the short slimy grass slope away from the house, I saw that the workmen were standing there ready. They were clutching mugs of tea and smoking and their warm, wet breath produced a cloud of vapour that rose up from their faces. They looked like an old bonfire that was being rained on. It was only October but this was early in the morning and as yet there was just the promise of sun, somewhere behind the clouds, over the copse on the far hill. I was wearing my over-alls tucked a little too neatly into my wellingtons. The men, of course, were obstinately in the traditional rural proletarian costume of jeans, synthetic sweaters and dirty leather boots. They were stamping to keep warm and laughing at something I couldn’t hear.
When they caught sight of me they felt silent. We’d all known each other for ever and now they were unsure how to react to me as their boss. It didn’t bother me, though. I was used to men on building sites, even the miniature, domestic variety of building site like this one, my father-in-law’s soggy patch of Shropshire, the Stead, as it was absurdly called, a self-mocking joke about rural squireship that had become serious over the years.
‘Hello, Jim,’ I said, holding out my hand. ‘You couldn’t resist coming yourself. I’m glad.’
Jim Weston was as much a part of the Stead as the treehouse or the cellar with its sweet smell of apples that lingered even at Easter. He was associated with almost every man-made object on the property: he had replaced and painted the window frames, spent searing August days stripped to the waist on the roof dealing out tiles. There would be a crisis, a growth on a wall, an electricity black-out, a flood, and Alan would summon Jim from Westbury. Jim would refuse, too busy, he would say. Then an hour later he would creak up the drive in his rickety van. He would contemplate the damage, tapping out his pipe and shaking his head sadly, and mutter something about modern rubbish. ‘I’ll see what I can do,’ he would say. ‘I’ll try to patch something together.’

© Penguin Books, Ltd., 1997.

Jane Crane Martello is al jaren getrouwd met de keurige arts Claud Martello, de oudste telg uit een gegoede familie. Het echtpaar heeft twee volwassen zoons. Claud heeft drie broers en één zus. Maar die zus is in 1969 op een dag verdwenen …
En nu, zo’n vijfentwintig jaar later, stelt het huwelijk van Jane en Claud weinig meer voor – Jane geeft nog wel iets om Claud, maar meer ook niet. Ze wil scheiden. Jane was altijd een soort dochter van de Martello’s, als het ware een zusje van de verdwenen Natalie. Ze was verliefd op alle vier de broers – en ze trouwde met de oudste. Ze hield van Mrs Martello – en ze ziet haar nog altijd als een tweede moeder. Alleen haar schoonvader, de arrogante schrijver Alan Martello, is niet echt haar favoriet. Toch gaat ze naar het familiefeest dat op het oude landgoed The Stead wordt gehouden, samen met alle broers en hun aanhang en kinderen.
En daar ontdekt men bij toeval bij een afgraving het lijk van de verdwenen Natalie. Vijfentwintig jaar geleden vermoord …
Maar door wie …? Jane probeert erachter te komen.

ERK Niveau:

B2

Schrijver:

Nicci French

Jaar van uitgave:

1997

Aantal pagina's:

416

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1970-2000

Plaats van handeling:

UK, het graafschap Shropshire

Bijzonderheden:

Een roman in 40 genummerde hoofdstukken.
In het Nederlands heet de roman ‘Het geheugenspel’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

De misdaadroman ‘The Memory Game’ bevat een verhaal zonder opvallende detective. Één van de hoofdpersonen uit het verhaal probeert zelf de dader te vinden. En dat gaat haar niet altijd even goed af …

WAT MOET JE WETEN?

‘The Memory Game’ is de eerste roman van het schrijversduo Nicci Gerrard en Sean French. Dat is vaak te merken: de suspense is minder dan bij latere boeken en de beschrijving van het bereiden van maaltijden en het analyseren van psychische problemen neemt meer ruimte in beslag.
Daarnaast geeft Jane veel lezers een slecht voorbeeld: niet alleen drinkt ze ontzettend veel (net als veel van haar vrienden en kennissen, trouwens), maar ze rookt bovendien ongelooflijk veel …

DE TAAL

De taal van ‘The Memory Game’ is heel goed te lezen, enkele psychologische of medische scenes daargelaten. De karakters spreken een net soort Engels – behalve wanneer een enkeling (zoals Alan Martello) dronken is.
De alinea’s en de hoofdstukken zijn van een gemiddelde lengte.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is de roman nergens erg moeilijk.
Dat geldt zeker ook voor het verhaal zelf. Heel langzaam krijg je een lijst met mogelijke verdachten voorgeschoteld en het is aan jou als lezer om daar de dader uit te halen …
Op basis van deze eigenschappen is ‘The Memory Game’ een boek met een literair niveau C 4c en een taal-(ERK-)niveau B2.

Schrijfstijl:

Het verhaal is spannend geschreven met de nodige ‘red herrings’ die de zoektocht naar de moordenaar bemoeilijken.

Actie:

‘The Memory Game’ bevat een verhaal met vrij veel actie.

Tijd:

De gebeurtenissen in de roman spelen zich af in de jaren 1970-2000. De moord op Natalie werd gepleegd in 1969: na een stilte van vijfentwintig jaar wordt haar lijk eindelijk gevonden en dan kan het echte speurwerk beginnen.

Plaats:

De setting van ‘The Memory Game’ is een landgoed in het Britse graafschap Shropshire, gelegen ten oosten van Wales. Enkele scenes spelen in Londen, de plaats waar veel karakters uit het boek zijn gaan wonen.

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘The Memory Game’: zal het Jane lukken om na zoveel jaar de moord op haar vriendin op te lossen?

Verteller:

De roman heeft een ik-verteller wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief.

Hoofdkarakters:

De hoofdkarakters in ‘The Memory Game’ zijn:
• Jane Crane: de ik-verteller, een architect. Zij heeft een drukke baan met haar architectenbureau in Londen. Ze was jarenlang kind aan huis bij haar beste vriendin Natalie op landgoed The Stead in Shropshire tot aan Natalies verdwijning in 1969. Hoewel Jane zich tot alle vier de broers Martello voelde aangetrokken trouwde zij met de oudste: Claud. Haar huwelijk stelt nu, na twee volwassen zoons en meer dan twintig jaar, weinig meer voor;
• Alan Martello: de eigenaar van landgoed The Stead, een romanschrijver (die in feite maar één populair boek schreef). Alan is vrij onaangenaam en heel erg overtuigd van zijn eigen genialiteit. Toch ontvangt hij vrienden en kinderen – zoals de Cranes – regelmatig gastvrij in zijn huis;
• Martha Martello: de vrouw des huizes op The Stead. Martha is een lieve vrouw die haar moeilijke, egocentrische man altijd met liefde heeft bejegend. Hoewel haar man de kunstenaar werd, had zij veel meer (commercieel) succes: ze illustreerde tientallen kinderboeken;
• Claud Martello: de oudste zoon, een keurige (jonge)man. Hij is bescheiden en hij werkte zich op van huisarts tot geneesheer-directeur in een ziekenhuis in Londen. Jane en hij trouwden en ze kregen twee zoons. Hoewel Claud heel veel van zijn vrouw houdt, is de liefde bij haar voorbij;
• Theo Martello: de tweede zoon, een rijke zakenman. Theo was wellicht de knapste en meest populaire van de vier broers Martello;
• Natalie (16): het vermoorde meisje, dochter van Arthur en Martha Martello, zus van Claud, Theo Jonah en Fred. Natalie was heel haar korte leven de beste vriendin van de ik-verteller, Jane, tot aan haar dood in 1969. Dat ze inderdaad dood is (vermoord), wordt pas vijfentwintig jaar later duidelijk.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘The Memory Game’ zijn:
• Chris(topher) Crane; de vader van Jane en Paul. Hij is de beste vriend van Alan Martello en hij is weduwnaar;
• Paul Crane: de broer van Jane, een maker van reportages voor de BBC. Paul is gescheiden en hij is een paar geleden begonnen aan zijn tweede huwelijk;
• Erica Crane: de tweede vrouw van Paul, moeder van Rosie;
• Jonah en Fred (Alfred) Martello: de jongste broers van de Martello’s, een tweeling;
• Jerome en Hana Martello, Robert Martello: de zoons en schoondochter van Jane en Claud;
• Peggy Crane: de eerste vrouw van Paul, moeder van drie dochters;
• Luke McCann: het jeugdvriendin van Natalie. Tegenwoordig werkt hij als leraar in Shropshire;
• Kim: de beste vriendin van Jane Crane, een arts in Londen;
• Alex Dermot-Brown: de psychiater die Jane met behulp van hypnose behandelt;
• Caspar Holt: een filosoof met wie Jane bevriend raakt. Caspar heeft een dochtertje, Fanny.
Anderen:
• Mensen uit de omgeving van landhuis The Stead: Jim Weston (manus-van-alles op het landgoed The Stead), John Weston (zoon van Jim), Gerald Docherty (getuige), Pat Wheeler (klusjesman), Chrissie Pilkington en Judith Parsons (vriendinnetjes van vroeger);
• Kennissen/bekenden/collega’s van Jane in Londen: William Feagles (one night stand), Rebecca Prescott (psychiater), Crispin Pitt, Claire Swenson en Gus (BBC-medewerkers), Philip en Colin (aannemers), Gina (secretaresse), Duncan (architect), Jenny (vriendin), Whitaker en Brady (collega’s), Lizzie Judd (presentatrice), Pandora Webb, Carolyn Salkin en Chris Miller (ambtenaren), Thelma Scott (psychiater), Melanie Foster (patiënt van Alex Dermot-Brown);
• Politiemensen en bewakers: Chief Inspector Clive Wilks, Superintendent Helen Auster, Officer Turnbull, Detective Braswell, Bewakers Griffith Singer, Riggs, Barry Skelton.

Website:

https://www.kirkusreviews.com/author/nicci-french/

Film:

‘The Memory Game’ is in 2023 verfilmd in een gezamenlijke Vlaams-Nederlandse productie met Anna Drijver in de hoofdrol.

Overig:

‘The Memory Game’ is de eerste misdaadroman van het schrijversduo Nicci Gerrard en Sean French.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Nicci French .

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Safe House van Nicci French
• The Franchise Affair van Josephine Tey
• A Fatal Inversion van Barbara Vine (aka Ruth Rendell)

Citaat:

‘What are you thinking?’ Kim asked.
‘It wasn’t the Memory Game, you know,’ I said.
‘What?’
‘The game we played at Christmas, trying to remember the objects on a tray. It’s not called the Memory Game. It’s called Kim’s Game.’
‘My game? What on earth are you talking about?’
‘I found a copy of ‘Kim’, you know, Kipling’s novel, in a box of my old stuff from the Stead that Claud brought round. I was browsing through it and when Kim is learning to be a spy, his memory is trained by memorising collections of random objects which are then hidden. Kim’s game.’
‘You want another glass of wine, Jane,’ said Kim, smiling. (p.380)

Vragen over het boek:

1. Waarom is Jane uitermate geschikt om op zoek te gaan naar de moordenaar?
2. Hoe komt het dat Jane denkt de moordenaar te kennen?
3. Wie was uiteindelijk de moordenaar en waarom werd de moord gepleegd?
4. Verklaar de titel van de roman: ‘The Memory Game’.