But, you may say, we asked you to speak about women and fiction – what has that got to do with a room of one's own? I will try to explain. When you asked me to speak about women and fiction I sat down on the banks of a river and began to wonder what the words meant. They might mean simply a few remarks about Fanny Burney; a few more about Jane Austen; a tribute to the Brontës and a sketch of Haworth Parsonage under snow; some witticisms if possible about Miss Mitford; a respectful allusion to George Eliot; a reference to Mrs Gaskell and one would have done. But at second sight the words seemed not so simple. The title women and fiction might mean, and you may have meant it to mean, women and what they are like; or it might mean women and the fiction that they write; or it might mean women and the fiction that is written about them; or it might mean that somehow all three are inextricably mixed together and you want me to consider them in that light. But when I began to consider the subject in this last way, which seemed the most interesting, I soon saw that it had one fatal drawback. I should never be able to come to a conclusion. I should never be able to fulfil what is, I understand, the first duty of a lecturer – to hand you after an hour's discourse a nugget of pure truth to wrap up between the pages of your notebooks and keep on the mantelpiece for ever. All I could do was to offer you an opinion upon one minor point – a woman must have money and a room of her own if she is to write fiction; and that, as you will see, leaves the great problem of the true nature of woman and the true nature of fiction unsolved. I have shirked the duty of coming to a conclusion upon these two questions – women and fiction remain, so far as I am concerned, unsolved problems. But in order to make some amends I am going to do what I can to show you how I arrived at this opinion about the room and the money. I am going to develop in your presence as fully and freely as I can the train of thought which led me to think this. Perhaps if I lay bare the ideas, the prejudices, that lie behind this statement you will find that they have some bearing upon women and some upon fiction. At any rate, when a subject is highly controversial – and any question about sex is that – one cannot hope to tell the truth. One can only show how one came to hold whatever opinion one does hold. One can only give one's audience the chance of drawing their own conclusions as they observe the limitations, the prejudices, the idiosyncrasies of the speaker. Fiction here is likely to contain more truth than fact. Therefore I propose, making use of all the liberties and licences of a novelist, to tell you the story of the two days that preceded my coming here – how, bowed down by the weight of the subject which you have laid upon my shoulders, I pondered it, and made it work in and out of my daily life. I need not say that what I am about to describe has no existence; Oxbridge is an invention; so is Fernham; ‘I’ is only a convenient term for somebody who has no real being. Lies will flow from my lips, but there may perhaps be some truth mixed up with them; it is for you to seek out this truth and to decide whether any part of it is worth keeping. If not, you will of course throw the whole of it into the waste-paper basket and forget all about it.

© The Hogarth Press Ltd / Triad/Panther Books, 1929/1978.

In een zestal, vrij los van elkaar leesbare hoofdstukken (een soort essays die verwijzen naar een nog te houden serie lezingen) analyseert Ms Woolf hoe vrouwen in de loop der eeuwen zijn gedwarsboomd bij een mogelijke schrijverscarrière. Op de befaamde universiteiten (Oxford en Cambridge = Oxbridge) werden ze niet toegelaten – zelfs niet eens op de wandelpaden in de tuinen …
In het British Museum kan nauwelijks een manuscript gevonden worden dat door een vrouw werd geschreven. Dat was ook niet verwonderlijk: vrouwen mochten geen (hogere) opleiding volgen, ze huwden heel jong en kregen jong kinderen, ze hadden zelf geen vermogen (wanneer ze het wel hadden ging het al snel naar hun echtgenoot) en ze hadden geen eigen (schrijf)kamer.
Daar kwam nog bij dat veel mannen vrouwen als minderwaardig zagen: intellectueel, cultureel, wetenschappelijk.
Daarom is het verbazingwekkend dat er vrouwen waren die desalniettemin een glansrijke carrière kregen: Jane Austen, Emily en Charlotte Brontë, George Eliot. Maar vaak wel onder een pseudoniem. Een pseudoniem bestaande uit de naam van een man …

ERK Niveau:

C2

Schrijver:

Virginia Woolf

Jaar van uitgave:

1929

Aantal pagina's:

108

Tijd waarin het verhaal zich afspeelt:

1500-1925

Plaats van handeling:

UK, meerdere plaatsen

Bijzonderheden:

Een essay in 6 genummerde hoofdstukken.
In het Nederlands heet het boek ‘Een kamer voor jezelf’.

IS HET BOEK VOOR JOU INTERESSANT?

Het non-fictieboek ‘A Room of One’s Own’ is een essay, een zeer modern aandoend leesbaar boek over schrijvende vrouwen – en dan vooral over vrouwen die geen kans kregen om te schrijven. Het is een feministisch boek (dat vond men vooral in 1929), of eigenlijk de voorbereiding op een serie lezingen, maar voor ons moderne lezers is dat nauwelijks van belang: wij kennen vrouwen al jaren als de belangrijkste auteurs (vooral waar het thrillers, detectives of romantische boeken betreft). Virginia Woolf had eens moeten weten …

WAT MOET JE WETEN?

‘A Room of One’s Own’ is geschreven in een tijd dat vrouwen nog maar net stemrecht hadden gekregen (in 1919 in de UK). In dit boek beschrijft Ms Woolf de literatuur door de eeuwen heen, en dan bezien vanuit het oogpunt van vrouwen. Waarom waren er zo weinig vrouwen die schreven? En wie waren het die wel een succes werden?
Mannen dachten (en schreven) vaak heel laatdunkend over vrouwen. Hier zijn enkele voorbeelden uit het boek van Ms Woolf:
• ‘Ladies are only admitted to the Library if accompanied by a Fellow of the College or furnished with a letter of introduction.’ (one of the rules in Oxbridge);
• ‘Most women have no character at all.’ (Samuel Butler);
• ‘Women are incapable of education.’ (Napoleon);
• ‘The best woman is intellectually the inferior of the worst man.’ (Oscar Browning).

 

DE TAAL

De taal van ‘A Room of One’s Own’ is erg lastig. De zinnen en de alinea’s zijn over het algemeen lang. Ms Woolf heeft een enorme woordenschat en die gebruikt ze ook in dit boek.

DE TAAL EN HET VERHAAL

Qua taal is het boek moeilijk.
Dat geldt zeker ook voor het boek zelf. Virginia Woolf houdt een pleidooi voor de vrouwelijke schrijfsters en dat doet ze op een wetenschappelijke wijze. Dat maakt het boek vrij lastig te lezen.
Op basis van deze eigenschappen is ‘A Room of One’s Own’ een boek met een literair niveau C 5c en een taal-(ERK-)niveau C2.

Schrijfstijl:

Het boek is mooi geschreven, maar het stelt wel hoge eisen aan de taalkennis van de lezer.

Actie:

‘A Room of One’s Own’ bevat verhalen met weinig actie.

Tijd:

De gebeurtenissen in het boek spelen zich af in de jaren 1500-1925. Ms Woolf beschrijft de rol van de vrouw in de literatuur vanaf de Renaissance.

Plaats:

De setting van ‘A Room of One’s Own’ is voornamelijk het UK. Zij noemt met name ‘Oxbridge’ (een samentrekking van de twee beroemdste universiteiten in de UK, Oxford en Cambridge) en Londen (The British Museum).

Verhaallijn:

Er is één belangrijke verhaallijn in ‘A Room of One’s Own’: waarom waren er zo weinig vrouwelijke schrijfsters tot nu toe in de (Engelse) literatuur?

Verteller:

Het boek heeft een ik-verteller wat soms zorgt voor een onbetrouwbaar perspectief.

Hoofdkarakters:

Het hoofdkarakter (voor zover je daarvan kunt spreken in een non-fictie boek) is:
• Virginia Woolf: de ik-verteller, een schrijfster die in dit geval onderzoek doet naar het schrijven van fictie door vrouwen in de loop van de eeuwen.

Bijfiguren:

De belangrijkste bijfiguren in ‘A Room of One’s Own’ zijn:
• Vrouwelijke schrijfsters die ondanks veel tegenwerking toch succesvol werden: Jane Austen, Charlotte Brontë, Emily Brontë, Mrs Gaskell, Christina Rossetti, Rebecca West, en een aantal vrouwen die nog altijd vrij onbekend zijn gebleven;
• Mannelijke schrijvers die Ms Woolf noemt en/of citeert: Charles Lamb, John Milton, William Thackeray, Alfred, Lord, Tennyson, Samuel Butler, Alexander Pope, Laurence Sterne, Doctor Johnson, William Shakespeare, Edgar Allan Poe, John Keats, John Gay, Samuel Taylor Coleridge, John Galsworthy, Rudyard Kipling.

 

Website:

https://www.theguardian.com/books/2016/dec/05/100-best-nonfiction-books-no-45-a-room-of-ones-own-by-virginia-woolf-shakespeares-sister-seton-beton

Film:

‘A Room of One’s Own’ is niet verfilmd.

Overig:

‘A Room of One’s Own’ is één van de non-fictieboeken die Virginia Woolf schreef die haar eigen werk nog meer accentueren. Het wordt gezien als één van de vijftig belangrijkste non-fictieboeken uit de literatuur.

Link naar pagina over auteur

-->Informatie over Virginia Woolf.

Leessuggesties:

Als je dit een mooi boek vond, zou je ook kunnen lezen:
• The Years van Virginia Woolf
• Down among the Women van Fay Weldon
• Happenstance: The Wife’s Story van Carol Shields

 

Citaat:

For my belief is that if we live another century or so – I am talking of the common life which is the real life and not of the little separate lives which we live as individuals – and have five hundred a year each of us and rooms of our own; if we have the habit of freedom and the courage to write exactly what we think; if we escape a little from the common sitting-room and see human beings not always in their relation to each other but in relation to reality; and the sky, too, and the trees or whatever it may be in themselves; if we look past Milton's bogey, for no human being should shut out the view; if we face the fact, for it is a fact, that there is no arm to cling to, but that we go alone and that our relation is to the world of reality and not only to the world of men and women, then the opportunity will come and the dead poet who was Shakespeare's sister will put on the body which she has so often laid down. (p.108)

Vragen over het boek:

In hoeverre waren de onderstaande vrouwen belangrijk voor de Britse literatuur?
1. Jane Austen
2. Emily Brontë
3. Charlotte Brontë
4. George Eliot